Kącik Twórczy Panienki Kernit

Witajcie. I pomyśleć, że za niecałe 24 godziny będzie nowy rok... Zawsze mnie to wkurza, bo mniej więcej do marca wpisuję złą datę. Mam tak od dzieciaka. Właściwie, od kiedy zaczęłam w ogóle pisać daty.

Zniknęłam na ponad miesiąc z powodów zdrowotnych. Teraz powinno być już dobrze. To znaczy liczę na to. Bardzo.

Mam nadzieję, że każdemu z Was święta minęły szczęśliwie. I w przeciwieństwie do mnie mogliście się najeść. (-.-) Odbiję sobie za rok, tak sądzę.

Życzę Wam, żebyście w styczeń weszli uśmiechnięci, pozytywnie nastawieni i przede wszystkim w doborowym towarzystwie, chociaż to akurat pojęcie względne. Ja pierwszy raz od kilku lat dałam namówić się na imprezowanie w naprawdę wielkim gronie. To chyba nie będzie "doborowe towarzystwo". Cóż, przynajmniej będę miała wymówkę do końca życia, żeby zostawać w domku.

A co do rozdziału.

Jeszcze w listopadzie krążyło mi po głowie kilka pomysłów na uroczy dodatek świąteczny. Wyszło jak wyszło. Nawet rozdziału nie dodałam. Dzisiejszy jest chyba pierwszym poważnym nawiązaniem do głównej linii fabularnej, ale nie mogłam przejść obojętnie obok tej tematyki. Wciąż jestem niedojrzałą gówniarą, mimo że świat próbuje mi tego zabronić, i pamiętam te szkolne czasy, gdy... Zresztą, sami przeczytacie.

Miłej lektury i jeszcze raz szczęśliwego i wyrozumiałego 2019!

Droga (nie) do miłości: Rozdział 64

„Obcy durnie irytują mniej od własnych.”

~O. Gromyko

     Jak na złość stary dozorca, pan Carter, gdzieś poszedł i musiałam stać na mrozie przed bramą liceum. Kolejne nieszczęście tego dnia. Budzik nie zadzwonił, przez co zaspałam. Bateria w szczoteczce do zębów się wyczerpała. Przypaliłam jajecznicę, kolejny raz udowadniając, że kucharz ze mnie marny. No a teraz to – staruch, którego jedynym zajęciem jest siedzenie w małej budce, postanowił urządzić sobie spacer. Doskonałe wyczucie czasu.

     Nerwowo sprawdziłam na telefonie godzinę. Zostało pięć minut do rozpoczęcia drugiej lekcji. Nawet nie weszłam na teren szkoły, a musiałam jeszcze zejść do szatni, żeby zostawić ubrania i wziąć niezbędne na dzisiejsze zajęcia podręczniki.

     Przestąpiłam z nogi na nogę, wzdychając ciężko pod nosem. Ponownie nacisnęłam guzik wideofonu, tym razem trzymając go dłużej. Byłam przekonana, że w niewielkiej dobudówce przylegającej do muru nikt nie przebywał. Wyładowywałam frustrację na przycisku, dopóki nie usłyszałam charkliwego głosu.

     - Czego? – warknął mężczyzna, a ja natychmiast zabrałam palec.

     - Dzień dobry. Mógłby pan otworzyć? Spóźniłam się na lekcje.

     - Legitymacja – burknął po chwili ciszy.

     Szybko zaczęłam przeszukiwać torbę, aby odnaleźć dokument. Powinnam wyjąć go, gdy tylko wysiadłam z samochodu taty, zamiast teraz tracić niezbędne sekundy. Nie pierwszy raz zaspałam i doskonale znałam procedury, jakimi kierował się pan Carter, zanim podjął decyzje o wpuszczeniu kogoś na teren szkoły.

     Jak na złość legitymacja wypadła z bocznej kieszonki i leżała pod kilkoma zeszytami, których przedwczoraj zapomniałam zostawić w szafce. Zgorzkniały dozorca co i rusz wzdychał zniecierpliwiony, jakby to on marzł.

     Podsunęłam prostokątny plastik pod oko kamery i już po chwili weszłam na ośnieżony dziedziniec. Szybko schowałam dokument z moim szkaradnym portretem do torby. Szczerze nienawidziłam zdjęć. W ogóle nie byłam fotogeniczna, ale na urzędowych fotografiach wychodziłam zdecydowanie najgorzej. Do tego nie pomyślałam, żeby podciąć grzywkę, przez co moje oczy były ledwo widoczne.

     Do szatni zaszłam dosłownie na minutę. Miałam naprawdę niewiele czasu, a musiałam przedostać się na piętro. O tej porze z reguły na korytarzach panował duży ruch, bo stołówka była zamknięta, a do biblioteki mało kto zaglądał. Mimo wszystko większość uczniów nie chciała spędzać przerw w salach, dlatego włóczyli się bez celu po szkole.

     Pokonywałam po dwa stopnie, trzymając przy tym balustradę, aby nie upaść. Wpadłam przez oszklone drzwi na hol, mentalnie i fizycznie przygotowana na przepychanki. Poprawiłam nawet torbę, aby nie zsunęła się z ramienia. Doznałam szoku, gdy zobaczyłam licealistów grzecznie czekających przy drzwiach klas, w których zaraz rozpoczną się ich zajęcia. Jeszcze nigdy nie widziałam takiej dyscypliny. Wszyscy rozmawiali po cichu, ewentualnie przeglądali podręczniki. Nawet mundurki mieli jakieś schludniejsze. Przez myśl mi przeszło, że dzisiaj odbędzie się ważny apel albo kolejne testy, skoro książki oraz szkolne notatki nagle stały się takie ciekawe. Czułam, że znalazłam się w innym wymiarze, gdzie nastolatkowie byli chodzącymi cnotami. I nie mogłam powiedzieć, aby mi się to podobało. Wręcz przeciwnie – od razu dopadła mnie dezorientacja.

     Rozbrzmiał ostrzegawczy dzwonek, a uczniowie jak na zawołanie stanęli prosto pod ścianą niczym żołnierze po wydanej komendzie. Albo pięciolatki w przedszkolu. W każdym razie sytuacja wydawała się co najmniej kuriozalna.

     W głównym holu dostrzegłam Nathaniela. Przypinał jakieś kartki na tablicy ogłoszeń. Mimo, że jeszcze przed chwilą bardzo mi zależało, aby dotrzeć na angielski punktualnie, zwykła ciekawość wzięła górę i nie mogłam oprzeć się, by nie podejść do chłopaka.

     - Cześć, Nath – przywitałam się, chcąc zwrócić na siebie uwagę. Kiedy blondyn odwrócił głowę, zapytałam: – O co chodzi z tym wszystkim?

     - Z czym? – Wyjął szpilkę spomiędzy zębów, po czym wbił ją w tablicę korkową.

     - No nie wiem… Nagle zrobiło się cicho i spokojnie. Mam wrażenie, że pomyliłam szkoły.

     - Myślałem, że każdy już wie. Od wczoraj żyjemy tylko inspekcją – odparł Logan. Coś zaświtało mi w głowie. Chyba rzeczywiście wspominał o kontroli, ale było to tak dawno, że wzięłam owe informacje za zwykłą plotkę albo fałszywy alarm.

     - Wczoraj byłam na zawodach, a dzisiaj zaspałam na pierwszą lekcję, więc jestem trochę skołowana. I, kurczę, wciąż nie mogę uwierzyć, że to dzieje się naprawdę.

     - Słyszałem, że przegrałyście. Przykro mi. – Uśmiechnął się pokrzepiająco. Sięgnął po kolejną, chyba już ostatnią, kartkę leżącą na ławce obok. – Ale nie miałaś, kiedy się spóźnić, co? Akurat dzisiaj, gdy jest inspekcja…

     - Przepraszam, Nath. Nie wiedziałam – odparłam pogodnie, bo bardzo rozbawiło mnie nastawienie chłopaka. Pomimo jego nienagannej aparycji, nie mogłam z powagą przyjmować kazania od rówieśnika. Zwłaszcza, gdy wyglądał jak Logan, czyli niegroźnie.

     - Nieważne – westchnął. Przypiął kartkę i zamknął gablotkę, która chroniła korkową tablicę. Zapewne po ty, by jakiś podrzędny żartowniś nie ukradł ważnego ogłoszenia. – Lepiej idź już na zajęcia, bo… Chodzisz do B, prawda?

     Przytaknęłam pełna podziwu, że pamiętał o takich pierdołach. Swoje stanowisko przewodniczącego pierwszoklasistów traktował bardzo poważnie.

     - W takim razie zamiast tej lekcji masz zajęcia z wychowania seksualnego.

     - Z czego? – rzuciłam zszokowana, a jednocześnie szczęśliwa, że nie miałam pełnych ust. Cała zawartość poleciałaby na Nathaniela.

     Podrapał się po brodzie, jakby myślał, czy na pewno dobrze mnie poinformował.

     - Z wychowania seksualnego – powtórzył po chwili z przekonaniem w głosie. – Po prostu już idź. Też mam lekcje, wiesz?

     Machnął na mnie ręką, dając do zrozumienia, że już niczego ciekawego z niego nie wyciągnę. Zabrał plastikowe pudełko pełne szpilek i ruszył w stronę pokoju gospodarzy.

     Coraz więcej nauczycieli zaczęło przychodzić do klas. Chwilę stałam, aby zobaczyć, jak licealiści grzecznie, po cichu wchodzą do sal. Wciąż ciężko było mi uwierzyć, że to działo się naprawdę. Gdybym nie widziała tego na własne oczu, a jedynie usłyszała o wzorowym zachowaniu uczniów, stwierdziłabym, że padłam ofiarą mało wybrednego żartu.

     Kiedy rozległ się drugi dzwonek, z ociąganiem ruszyłam w stronę schodów prowadzących na piętro. O ile na angielski rzeczywiście chciałam iść, tak na zajęcia z wychowania seksualnego wcale nie było mi śpieszno. Już wiedziałam, jak przebiegną. Prowadzący za wszelką cenę będą starali się przekazać nam przydatną w życiu codziennym wiedzę. Powiedzieć o zagrożeniach związanych z seksem bez zabezpieczeń. A rozwydrzeni i kompletnie niedojrzali nastolatkowie jedynie zacznę się śmiać pod nosem albo wymieniać między sobą głupie uwagi. Czułam się, jakbym już była po takiej lekcji.

     Pokonując kolejne stopnie, przypominałam sobie wszelkie choroby weneryczne, o których słyszałam. Spodziewałam się, że zaczną nas o to wypytywać i wolałam przygotować się na wypadek, gdybym została pociągnięta za język. Wykładowcy zawsze wymuszają odpowiedzi na uczniach zajmujących pierwsze ławki, to już taka niespisana zasada.

     - Wood, nie wierzę. Co ty tu robisz? – Usłyszałam pełen kpiny głos Raven, gdy tylko opuściłam klatkę schodową, wchodząc na hol.

     Spojrzałam na koleżankę, która – ku mojemu zdziwieniu – nie była sama. Obok siedziały Sucrette oraz Rosaline. W pierwszej chwili poczułam ulgę, widząc Meyer i Black razem. Od kłótni z Peggy ich relacje mocno się ociepliły. Przynajmniej jeden pozytyw wynikł z publikacji styczniowego numeru gazetki szkolnej. Jednakże chwilę później zreflektowałam, bo dostrzegłam, że dziewczyny siedziały pod gabinetem psychologa. Wywróciłam oczami, myśląc, co mogły przeskrobać, że już po pierwszej lekcji zostały wysłane na karną kozetkę.

     - Siemka – rzuciłam na powitanie, leniwie unosząc dłoń. – Dlaczego tutaj?

     Wskazałam głową krótką ławeczkę, na której cisnęły się trzy nastolatki. Bawiło mnie, że dyrektorka Shermansky nie zagospodarowała więcej miejsca dla delikwentów. Nie było dnia, żeby pod gabinetem psychologa nikt nie siedział. Kozy też używano jak normalnej sali lekcyjnej. Najwidoczniej naiwne oczekiwania poczciwej Florence trochę minęły się z rzeczywistością. Z drugiej strony, czego można spodziewać się po humorzastych licealistach?

     - Do klas nie wpuszczają, a wszyscy tłoczą się pod drzwiami. To były jedyne wolne miejsca – wyjaśniła Rosaline.

     - Właśnie. O co chodzi z tym wychowaniem seksualnym? – zapytałam, od razu spoglądając na Su. W końcu miała ten rok więcej od nas, powinna coś wiedzieć.

     - Co roku zapraszają panią ginekolog z Bostonu, żeby trochę nas poedukowała. W ramach walki z nieplanowanymi ciążami wśród nastolatek, czy coś takiego. Wszyscy pierwszoroczni przez to przechodzą.

     - Moja klasa ma na następnej godzinie – westchnęła bez entuzjazmu białowłosa. Najwidoczniej każdy wolał normalne zajęcia.

     - Dowiemy się, jak się robi dzieci, Holly – pisnęła nienaturalnie wysokim głosem Raven, wychylając się do przodu, aby dźgnąć mnie palcem między żebra.

     - Uspokój się, wariatko. – Zaśmiałam się, cofając przy tym o krok.

     - Słuszna uwaga, panno Stanley.

     Stanowczy, karcący ton rozniósł się po korytarzu. Wicedyrektorka, pani Delanay, zaskoczyła nas wszystkie swoim nagłym przybyciem. Od razu zamilkłyśmy i trochę poprawiłyśmy nasze pozy. Nawet Black założyła nogę na nogę niczym dama, bo dotychczas siedziała w niemałym rozkroku.

     Kobieta szybko pokonała dzielący nas dystans. Miała zaciętą minę. Zaciśnięte wargi oraz zmarszczone czoło jasno dawały do zrozumienia, że nie ucieszył jej widok czterech niesfornych uczennic, które z każdym miesiącem zdawały się być coraz bardziej kłopotliwe.

     - Nie powinnyście być gdzieś indziej? –warknęła, gdy zbliżyła się wystarczająca, aby nie musieć krzyczeć.

     - Na przykład w sali 116? – zasugerowała Raven, chcąc jeszcze trochę podrażnić się z panią Delanay. Udawała, że nie wyczuła retorycznego tonu pytania. Najwidoczniej zapomniała o dzisiejszych zajęciach z chemii. Nie było choćby najmniejszych szans, że nauczycielka przepuści jej tę bezczelność. Przynajmniej wiedziałam, kogo odpyta z ostatnich, plus-minus, pięciu lekcji. Bardzo szczegółowo. Nie przewidywano taryfy ulgowej.

     - Na przykład – odparła kobieta. Nerwowo zaciskała zęby, żeby nie wybuchnąć złością. Niepotrzebnie, bo Raven i tak czuła chorą satysfakcję. Udało jej się wyprowadzić z równowagi wicedyrektorkę. Znowu. Co prawda, to nie ten sam rozmiar sukcesu, co zirytowanie Shermansky, ale zawsze coś. – Na lekcje.

     Rosaline i Sucrette ruszyły do swoich klas, każda w inną stronę, a my niechętnie poszłyśmy za Delanay, która zapewne zastąpi panią Martin w przedstawianiu gościa. Rozejrzałam się po korytarzu, ale nie zobaczyłam żadnej nieznanej kobiety. Dzisiaj chyba był Międzynarodowy Dzień Spóźnialstwa, bo nikt nie potrafił przyjść punktualnie.

     Klasowi koledzy nie wydawali się zdziwieni widokiem mnie i Raven w towarzystwie wicedyrektorki. To rzeczywiście przestawało być szokujące i spektakularne.

     - Dzień dobry! – rzucili co poniektórzy uczniowie, raczej stojący z przodu.

     - Tak, dobry. – Kobieta machnęła ręką na odczepnego, sięgając do brązowego nesesera po klucz.

     - Ej, co się dzieje? – zagaił Dake, wykorzystując chwilowe zamieszanie, aby podejść.

     - Po prostu nas mijała – wyjaśniłam. Wzruszyłam przy tym ramionami, trochę rozbawiona zaciekawieniem chłopaka.

     Wszyscy sprawnie zajęli miejsca. Bez zbędnych rozmów i zwłoki, które były raczej powszechne przy wchodzeniu do sal lekcyjnych. Jednakże u Delanay niewinne poruszenie nie uchodziło płazem. Kobieta od razu reagowała złością i próbą zdyscyplinowania. Z reguły poprzez branie do odpowiedzi. Chemia była zdecydowanie najbardziej stresującą lekcją, a mimo to miała swoich adoratorów. Każda potwora znajdzie amatora, czy jakoś tak.

     - Czy już każdy znalazł ławkę i krzesełko? – zapytała niecierpliwie, a gdy na końcu pomieszczenia ustało szuranie, kontynuowała. – Jak zapewne wiecie, wasze zajęcia z angielskiego zostały odwołane, a w ramach poszerzania wiedzy o… współżyciu seksualnym, dzisiaj będziecie uczestnikami warsztatów z panią ginekolog.

     Nie użyłabym tutaj słowa warsztaty, a raczej monolog, bo nie powinno się liczyć na tę bandę niedojrzałych dzieciaków. Chłopcy już zaczynali chichotać pod nosem, a jeszcze nikt nie powiedział penis. Kiepskie żarty i teksty o seksie męczyły nie tylko mnie, ale i panią Delanay. Zdenerwowanie wicedyrektorki czułam na skórze. Ciężko przychodziło jej mówienie do młodzieży o sprawach intymnych. Była zestresowana, jakby musiała zapozować do aktu. Zapewne już chciała znaleźć się w swoim gabinecie na parterze. Usiąść w miękkim fotelu z kubkiem mocnej czarnej kawy bez dodatków i próbować zapomnieć o nieprzyjemnych minutach, podczas których musiała stać naprzeciw łaknących krwi nastolatków. Sama, bez cienia szans na niedosłyszenie kretyńskich uwag o jej dziewiczych rajtuzkach w grochy.

     Donośne pukanie do drzwi przerwało szepty i śmiechy. Chwilę później, nie czekając na pozwolenie, do sali weszła wysoka, szczupła kobieta o ciemnej skórze i burzy czarnych loków na głowie. Miała spore okulary w miętowych oprawkach, o niemożliwym do zdefiniowania kształcie. Ubrała się modnie, raczej wygodnie, bez formalnych akcentów. Luźne dżinsy, nonszalancko podwinięte przy kostkach, beżowe botki, zza których wystawały burgundowe skarpetki, oraz granatowy golf – w niewyjaśniony sposób świetnie współgrający z jasnym rozpiętym kimonem w kwiatowy wzór – dawały do zrozumienia, że ich posiadaczce moda nie była obojętna. Bardziej przypominała modelkę niż lekarza.

     - A o to właśnie doktor Josephine Marston, która poprowadzi z wami zajęcia. – Delanay wskazała dłonią na nowoprzybyłą. – Wstańcie, dzieci.

     Grzecznie podnieśliśmy się z krzesełek i powitaliśmy kobietę. Odpowiedziała nam pogodnym uśmiechem, pogłębiającym jej zmarszczki. Na pewno przekroczyła już czterdziestkę, ale emanowała pogodą ducha oraz optymizmem, co znacznie odejmowało lat.

     - Miło was poznać – odparła niespeszona tyloma spojrzeniami. Delikatnie skinęła głową, a my szybko usiedliśmy. Jakby każdy bał się zwrócić na siebie uwagę.

     - Doktor Marston jest ginekologiem w Medical Center Hospital w Bostonie. Ukończyła medycynę na Harvardzie i jest wykładowcą uniwersyteckim. Co roku odwiedza naszą szkołę, aby edukować młodzież. Mam nadzieję, że wykażecie się zainteresowaniem oraz kulturą i doktor Marston – Delanay wskazała dłonią na stojącą obok kobietę – będzie dobrze wspominać spotkanie z wami.

     Nie trudno było dostrzec, jak wiele kłopotów sprawiło dyrektorce przedstawienie gościa. Gdyby mogła, na pewno słowem nie wspomniałaby o zajęciach z wychowania seksualnego. Całkowicie skupiłaby się na dorobku zawodowym lekarki oraz jej wykształceniu.

     - Chyba z mojej strony to wszystko. – Omiotła karcącym spojrzeniem całą klasę, dłużej zawieszając wzrok na siedzących z tyłu chłopcach. Wyjątkowo w tej sytuacji nie uważała Raven za potencjalnie największe zagrożenie. – Gdyby czegoś pani potrzebowała, nawet tak trywialnego jak cukru do kawy, proszę udać się do gabinetu pedagoga. Jest naprzeciwko.

     - Jasne. – Doktor Marston posłała Delanay pogodny uśmiech. – Ewentualnie poproszę uczniów o pomoc.

     Dyrektorka wyglądała, jakby przez chwilę walczyła z chęcią powiedzenia, że lepiej o nic nas nie pytać, bo jeszcze zagryziemy. W ostateczności jedynie pożegnała nas oraz kobietę i wyszła, zabierając brązowy skórzany neseser.

     Ciemnoskóra lekarka zaśmiała się pod nosem, manierycznie poprawiając okulary.

     - Ilekroć tu jestem, słyszę tę samą formułkę. Trochę głupio mi przerwać w połowie wstępu albo powiedzieć, że nie piję kawy.

     Spojrzała po twarzach osób siedzących w pierwszych ławkach, zapewne oczekując jakiejś pozytywnej reakcji. W normalnych okolicznościach rzeczywiście moglibyśmy zachichotać, a może nawet ktoś pokusiłby się o wyrażenie własnej opinii na ten temat. Ale nie dzisiaj i nie na tych zajęciach.

     Kobieta westchnęła trochę cierpiętniczo, zawiedziona, że uwaga – w jej mniemaniu zabawna – spotkała się z brakiem odzewu. Odłożyła czerwoną lakierowaną torebkę oraz długi grafitowy płaszcz na nauczycielskie biurko.

     - Mam w zwyczaju przeprowadzać zajęcia w kole. Wtedy wszyscy siedzą do siebie twarzami i łatwiej nawiązać kontakt. Moglibyście przesunąć ławki pod ściany i ustawić krzesełka? Wiem, że to kłopotliwe, ale uwierzcie, będzie zdecydowanie wygodniej.

     Przez kilka minut w klasie panował hałas. Szuraniu mebli towarzyszyły rozmowy, przede wszystkim spostrzeżenia i uwagi dotyczące pani ginekolog. Doktor Marston raczej wywołała pozytywne reakcje. Uczniowie odetchnęli z ulgą, gdy okazała się być pogodną kobietą w średnim wieku, chyba potrafiącą rozmawiać z młodzieżą na trudne i wprawiające w zażenowanie tematy. Przynajmniej sprawiała wrażenie nieskrępowanej. W przeciwieństwie do Delanay, która zapewne właśnie leczyła skołatane nerwy mocną kawą.

     Usiadłam na krześle obok Raven. Dziewczyna buńczucznie skrzyżowała ręce pod biustem i założyła nogę na nogę. Całą sobą wręcz krzyczała, że nie chciała przebywać na zajęciach z wychowania seksualnego, a sposób ich przeprowadzenia jeszcze bardziej ją drażnił. Rzeczywiście, siedząc za ławką i nie patrząc innym w oczy czułam się znacznie bezpieczniej. A na pewno swobodniej.

     Uczniowie sprawnie zajęli miejsca. Od razu zauważyłam, że klasa podzieliła się na dwa obozy. Dziewczyny wymieniały między sobą spostrzeżenia, natomiast chłopcy siedzieli spięci i dziwnie blisko siebie. Jak zaszczute zwierzaki, którym pozostała jedynie nadzieja, że w grupie śmierć będzie mniej bolesna.

     - Możemy zaczynać?

     Kobiecie odpowiedziały zdawkowe pomruki. Przy odrobinie dobrej woli można było nazwać je zgodą.

     - Świetnie. Kwestie formalne mamy już za sobą, więc od razu przejdziemy do sedna.

     Rozejrzała się dookoła w poszukiwaniu krzesełka, na którym mogłaby spocząć. Odruchowo także spojrzałam po kolegach z klasy i z lekkim niepokojem dostrzegłam, że jedyne wolne krzesełko stało obok mnie. Niby nic strasznego, a jednak bliska obecność nauczyciela – lub w tym wypadku prowadzącej zajęcia – była krępująca i zwiastowała nieszczęście.

     Doktor Marston, zanim usiadła, posłała mi przyjazny uśmiech. Jakby mówiła, że nie miałam powodów do obaw. Aczkolwiek wcale mnie tym nie pocieszyła.

     Zajęcia przebiegały szybko i, o dziwo, bez głupich zachowań. Z pewnością każdy odetchnął z ulgą, bo pani ginekolog nie zmuszała nas do odpowiedzi. Sama przedstawiała wiadomości, już na początku oznajmiając, że jeżeli ktoś będzie chciał się wypowiedzieć, może podnieść rękę i wtedy zabierze głos. Został kwadrans do końca lekcji i jeszcze nikt nie wyrwał się przed szereg.

     - Skoro omówiliśmy niepożądane skutki seksu, wypadałoby powiedzieć, w jaki sposób zabezpieczać się przed nimi.

     Wymieniłyśmy z Raven porozumiewawcze spojrzenia. Zaczęło się.

     - Jak zapewne wiecie, najpowszechniejszą metodą antykoncepcji jest prezerwatywa. Nie daje pełnej gwarancji, że do zapłodnienia nie dojdzie, ale w pełni skutecznych środków jeszcze nie wymyślono. Zawsze producenci zostawiają sobie chociaż jeden bezpieczny procent. – Zaśmiała się, lecz znowu nie otrzymała odpowiedzi, jakiej oczekiwała. Niektórzy uczniowie jedynie uśmiechnęli się niemrawo. Podejrzewałam, że trzeciej próby rozbawienia nie będzie. Doktor Marston, widząc naszą niechęć, odchrząknęła i kontynuowała. – W każdym razie, tylko prezerwatywa chroni przed chorobami wenerycznymi, dlatego właśnie ona jest rekomendowana podczas spotkań z młodzieżą. Bo, nie ukrywajmy, wielu młodym ludziom przytrafiają się przygody na jedną noc. Wiem, co mówię. Też byłam kiedyś w liceum i nie miałam męża.

     A jednak się pomyliłam. Znowu spróbowała wprawić nas w dobry humor. Albo przynajmniej nieco rozluźnić, bo wszyscy wciąż siedzieli spięci i gotowi do ucieczki, gdyby pani ginekolog zdecydowała się wyjąć z czerwonej lakierowanej torebki zabawki erotyczne. Najwidoczniej kobieta wyszła z założenia, że do trzech razy sztuka. I rzeczywiście tym razem kilkoro uczniów zaśmiało się. Nawet ja delikatnie uniosłam kąciki ust.

     - Jednakże, aby prezerwatywa była najskuteczniejsza, należy ją prawidłowo założyć, a to nie jest takie oczywiste. Ludzie często wykonują niepotrzebne ruchy, które mogą ją uszkodzić. Na przykład otwieranie opakowania zębami, co często robią mężczyźni, żeby wyglądać zadziornie i seksowanie. – Wymownie spojrzała na chłopców, którzy jeszcze bardziej struchleli pod bacznym wzrokiem doktor Marston. Kobieta nie patrzyła na nich zbyt długo. Zaraz zwróciła uwagę na drugą część okręgu, gdzie siedziały dziewczęta. – Albo panie zahaczą paznokciem i nieszczęście gotowe.

     Kątem oka dostrzegłam, jak niektóre nastolatki zaciągnęły rękawy albo skrzyżowały ręce pod biustem, aby nie było widać ich dłoni. Raven również schowała krwisto czerwone tipsy, kształtem przypominające pazury wielkiego kota.

     - Pokażę wam, jak prawidłowo należy zakładać kondomy.

     Padły słowa, których chyba każdy obawiał się najbardziej. Wszyscy odruchowo usiedli prosto, wzięli głębokie wdechy i w duchu błagali, żeby tylko nie padło na nich. Niemal czułam, że kolor schodził mi z twarzy. Siedziałam najbliżej pani ginekolog i zdecydowanie miałam powody do paniki. Przecież wiedziałam, że to źle się skończy. Czy chociaż raz nie mogłam zaliczyć pomyłki i spokojnie obejść problem, który czaił się wyłącznie w moim umyśle? To chyba jakaś wyższa forma autosugestii.

     Doktor Marston wróciła ze swoją przyciągającą przerażone spojrzenia torebką. Chyba każdy domyślał się, co zaraz nastąpi. Odruchowo zerknęłam na zegarek wiszący nad drzwiami wejściowymi do sali. Zostało dziesięć minut do końca lekcji. O zgrozo, jak nic zdąży zademonstrować zakładanie prezerwatywy i jeszcze zmusi do tego kilka osób.

     Chłopcy nagle zapomnieli o stresie oraz względnej dojrzałości, gdy kobieta wyjęła banana oraz prezerwatywy. Bez skrępowania zaczęli chichotać.

     - Proszę, by wszyscy uważali, bo to bardzo ważne. – Kobieta uniosła głos. Nie na tyle, aby krzyknąć, ale wystarczająco do uspokojenia rozbawionych nastolatków. Wyjęła prezerwatywę i poczęła nakładać ją na banana, jednocześnie opisując krok po kroku wykonywane czynności. – Opakowanie otwieramy rękoma, nie zębami. Koniuszek trzymamy palcami, a drugą dłonią ściągamy, pamiętając, by prezerwatywa nie pozostała na końcu zwinięta, bo może się zsunąć.

     Podniosła rękę, w której trzymała owoc, aby wszyscy uczniowie mogli go zobaczyć. Spojrzałam na zegarek. Znowu. Wskazówki poruszały się stanowczo zbyt wolno, a ja z każdą sekundą byłam coraz bardziej spięta. Czułam w kościach, że zaraz wydarzy się coś złego. Kobieta nie wyglądała, jakby zamierzała spakować banana do torebki, pożegnać nas i zakończyć zajęcia.

     - To co? Może teraz ktoś z was spróbuje? – Omiotła wzrokiem przestraszonych nastolatków. Uśmiechała się przy tym promiennie, pesząc nas jeszcze bardziej. Po klasie rozniósł się nieprzyjemny dla ucha szmer. Kilkoro uczniów wycofało się razem z krzesełkami, jakby to miało uchronić ich przed panią Marston. – Na przykład ty?

     Zamarłam w bezruchu, gdy kobieta podała mi owoc, uprzednio zdejmując z niego prezerwatywę. Zaklęłam w duchu. Wiedziałam, że miałam powody do obaw. Złe rzeczy z reguły spotykały właśnie mnie. Jakbym była magnesem na nieszczęścia.

     Kilka osób odetchnęło z ulgą, jednakże większość zaczęła chichotać. Nie mogłam złościć się na nich, bo gdybym była na ich miejscu, zapewne też pokładałabym się ze śmiechu.

     - Ale z was dzieciuchy – burknęła Raven, trochę psując humory swoim szkolnym znajomym. Zwłaszcza chłopcom, których uwaga różowowłosej zabolała najbardziej.

     - Ja? – mruknęłam cicho, patrząc na doktor Marston błagalnym spojrzeniem. Jeszcze tliły się we mnie resztki nadziei, że kobieta będzie litościwa i mi odpuści.

     - Tak, pójdziesz na pierwszy ogień. Wiem, że to zawstydzające, bo seks jest ciągle tematem tabu. Obiecuję, że następnych ochotników wybierzemy spośród tych najbardziej rozbawionych. Zwłaszcza, ze to przede wszystkim panowie powinni umieć zakładać prezerwatywy. U pań to tylko dodatkowy atut.

     Rzuciła uczniom karcące spojrzenie. Mimo że śmiechy ucichły, wcale nie poczułam się pewniej. Ponad dwadzieścia par ciekawskich oczu patrzących tylko na mnie. Na każdy mój ruch. Nawet drobne drgnięcie palca zostanie zauważone. Już sama czynność była niekomfortowa, wręcz przerażająca, ale w takich okolicznościach nawet wzięcie banana do ręki przyprawiało o zawroty głowy i nieprzyjemne dreszcze.

     Nie miałam czasu do namysłu. Pani Marston z pogodnym – teraz irytującym – uśmiechem podała mi owoc oraz nową prezerwatywę. W myślach wmawiałam sobie, że powinnam zrobić to jak najszybciej. Bez zbędnych analiz i zwracania uwagi na otoczenie. Im dłużej zwlekałam, tym bardziej zżerał mnie stres.

     Drżącymi palcami otworzyłam opakowanie i zgodnie z instrukcjami kobiety zaczęłam nasuwać kondom na banana. Mimowolnie pomyślałam o moim pierwszym seksie z Duncanem. Miałam przed oczami obraz przystojnego nagiego bruneta zakładającego prezerwatywę na swoją nabrzmiałą męskość. Patrzącego na mnie prowokacyjnie, gdy powoli, bardzo delikatnie dotykał penisa.

     Z trudem przełknęłam ślinę. Z każdą sekundą czułam coraz większy gorąc, który już zdążył otoczyć poliki i teraz wkradał się na uszy. Ostatnie ruchy palców były bardzo niedokładne. Resztkami sił woli sprawdziłam, czy prezerwatywa nie podwinęła się na końcu, po czym oddałam owoc doktor Marston, nawet na nią nie zerkając. Byłam zażenowana i wiedziałam, że co najmniej przez kilka minut nie uniosę głowy. Nie chciałam, aby ktoś zobaczył moje dorodne rumieńce, które bynajmniej nie powstały przez samo nasuwanie prezerwatywy na banana. Chyba to przerażało mnie najbardziej. Że też w tak niezręcznej oraz niecodziennej sytuacji przypomniałam sobie o podniecających chwilach z Duncanem. Pierwszy raz doceniłam naszą separację. Przynajmniej nie będę musiała spojrzeć Holdenowi w twarz. Szatanie Wszechmogący, tego nie dałabym rady udźwignąć.

     - Bardzo dobrze… Przypomnij mi swoje imię – poprosiła pani ginekolog.

     - Holly – mruknęłam pod nosem, odruchowo wiercąc się na krzesełku, które teraz wydawało się wyjątkowo niewygodne.

     - Bardzo dobrze, Holly. Cieszę się, że słuchałaś moich rad. No, a teraz wylosujemy kolejnego ochotnika. Jak obiecałam, kogoś z żartownisiów.

     Nie wytypowano następnej osoby. Dzwonek zakończył najdłuższą lekcję w życiu uczniów tej klasy. Pięć minut za późno.

     - Zanim wyjdziecie, chciałabym jeszcze podziękować za waszą obecność. Naprawdę z przyjemnością prowadziłam z wami zajęcia. Mam nadzieję, że chociaż część przekazanych przeze mnie informacji przyda wam się w życiu. Życzę wam wszystkiego dobrego, samych najlepszych ocen i żebym nie widziała was zbyt często.

     Chyba każdy oprócz mnie zaśmiał się na ostatnie słowa doktor Josephine Marston.

     - A, chłopcy, w ramach kary przywrócicie sale do jej pierwotnego wyglądu.

     Wdzięczna, że już dłużej nie musiałam przebywać w klasie numer 116, chwyciłam torbę, którą dotychczas trzymałam między nogami, i wręcz wybiegłam na korytarz. Nie zaczekałam na Raven. Zamierzałam wtopić się w tłum i uciec do najbliższej łazienki. Potrzebowałam schować się przed ludźmi, bo wciąż czułam gorąc na twarzy, drżenie rąk oraz natarczywe spojrzenia, które śledziły każdy mój ruch.

♥

     Inspekcja zdążyła dotrzeć na stołówkę, o czym świadczyły ładniej podane dania, których nie powstydziłby się dobry szef kuchni. Stojący w kolejce do bufetu również byli bardziej zdyscyplinowani. Nikt nie wychylał się, aby sprawdzić, jak długo jeszcze postoi w ogonku. A jeśli niecierpliwość go rozpierała, występował bardzo dyskretnie tylko o krok, wcześniej upewniając się, że na horyzoncie nie widać nauczyciela. Cała szkoła wręcz oszalała. Do dnia dzisiejszego nie podejrzewałam, że zabraknie mi wrzasków, śmiechów i przepychanek na korytarzach. Bez wszędobylskiego hałasu liceum było po prostu puste. Przenośnie, bo w praktyce z powodu zamkniętych sal uczniowie bezczynnie podpierali ściany holów na wszystkich piętrach. Nawet nie przypuszczałam, że w Stoney Bay High School było tylu uczniów. Jedynie palacze zachowywali się względnie normalnie jak na rozwydrzonych i przepełnionych energią nastolatków. Zamknięta palarnia zmusiła ich do szukania innego miejsca, gdzie nauczyciele nie zaglądali. Biegali jak głupi, z każdą przerwą wyglądając na jeszcze bardziej zdenerwowanych, zapewne z powodu niepowodzeń.

     - Wzięłam dla ciebie spaghetti i sałatkę owocową.

     Spojrzałam na Raven, która właśnie przyniosła mi obiad. Posłałam jej przyjazny uśmiech, po czym wróciłam myślami do przepisywanej pracy domowej. Całkiem zapomniałam o scharakteryzowaniu rynku Stanów Zjednoczonych na ekonomię i zarządzanie. Ostatnio ciągle coś mi umykało.

     - Wygląd dań to jedyny plus tej inspekcji. Czego oni w ogóle tutaj szukają? – zagaiła Kim, która dzisiaj wyjątkowo postanowiła zjeść z nami. Zwykle spędzała przerwę na lunch razem ze znajomymi w auli konferencyjnej, ale z powodu kontroli sala została zamknięta.

     - Sprawdzają, czy na pewno jesteśmy uczeni zgodnie z amerykańskimi standardami. Przynajmniej tak mówi Nathaniel – wyjaśniła Sucrette, ostatnie zdanie dodając trochę ciszej. Chyba bała się, że zaczniemy wypytywać o jej relacje z Loganem. Nic dziwnego, skoro obok siedziała Rosaline. Jednakże wszystkie zdążyłyśmy przywyknąć, że Su dużo czasu spędzała z przewodniczącym pierwszoroczniaków i żadna nie miała wątpliwości, jaki był tego powód.

     - No nie bardzo, bo w innych liceach nie ma podziału na klasy i uczniowie sami wybierają przedmioty, których chcą się uczyć. Mmm, to nie tylko wygląda, ale i smakuje lepiej.

     Spojrzałam na Raven zajadającą się kurczakiem z nadzieniem z mozzarelli i żurawiny. Sądząc po zapachu, smażonym na maśle, a nie głębokim oleju.

     - Mam nadzieję, że to długo nie potrwa – burknęła Kimberly, po czym wzięła duży kęs wegetariańskiego burgera.

     - A jak zajęcia z wychowania seksualnego? – zapytała Durand, a mnie zmroziło na samo wspomnienie o feralnych warsztatach, jak to określiła dyrektor Delanay. Ze strachem spojrzałam na plastikowe pudełko z sałatką owocową. Na szczęście nie było w niej banana.

     - Spoko kobieta ta Marston. Sympatyczna – stwierdziła Black. – Holly na pewno długo o niej nie zapomni, co nie?

     Spiorunowałam koleżankę wzrokiem. Nigdy nie wyrzucę z pamięci wstydu, jakiego dzisiaj doświadczyłam. Gdyby Raven wiedziała, o czym myślałam podczas nakładania tej cholernej prezerwatywy…

     - Co się wydarzyło? – rzuciła zainteresowana Rosaline.

     Mierzyłam się z różowowłosą spojrzeniami. Czasami miałam niebywałą ochotę po prostu wyrwać jej język.

     - Opowiedz, skoro już zaczęłaś – warknęłam i wróciłam do pracy domowej. Musiałam przepisać jeszcze kilka zdań.

     - Musiała zademonstrować, jak prawidłowo założyć prezerwatywę. Wiecie, na bananie.

     - Żartujesz – mruknęła zszokowana Kim.

     - Przy wszystkich – prychnęła Raven, która ledwo powstrzymywała śmiech.

     - U nas też chciała to zrobić, ale nie zdążyła – wtrąciła Rosaline.

     - W zeszłym roku tego nie było, prawda? – Sucrette zapewne skierowała pytanie do Kimberly, bo obie były w drugiej klasie.

     - Nie. Kurczę, na szczęście. Ale musiałaś się zestresować, młoda. Nie zazdroszczę.

     Czarnoskóra dziewczyna położyła mi dłoń na ramieniu, jakby to miało pomóc mi zapomnieć o jednych z najgorszych minutach w moim życiu. Albo chociaż usunąć tę sytuację z pamięci innych uczniów.

     - Duncan oprócz chemii nauczył ją czegoś pożytecznego – zażartowała Black, chociaż mnie jej uwaga wcale nie rozbawiła. Nie teraz, gdy sytuacja z Holdenem była niejasna.

     - Wiesz co, Raven – zamknęłam oba zeszyty i odsunęłam się razem z krzesłem – wal się.

     Wstałam od stołu, by oddać notatki Dake’owi. Słowa koleżanki zabolały. Wiedziałam, że nie miała niczego złego na myśli, to tylko jej niewyparzona gęba. Raven po prostu nie potrafiła ugryźć się w język. Najgorsze było to, że z reguły bardzo celnie trafiała swoimi bezczelnymi uwagami.

     - Kopnij Dakotę ode mnie! – krzyknęła za mną różowowłosa.

     Wzięłam głęboki oddech nim podeszłam do strefy szkolnej elity, przy którym wyjątkowo panował wisielczy nastrój, zapewne wywołany głodem nikotynowym. Od razu dostrzegłam Duncana. Siedział na swoim stałym miejscu u szczytu złączonych stołów. Wyjątkowych, bo prostokątnych, a nie okrągłych. Kiedy widziałam go na tym krześle, zawsze zdawałam sobie sprawę, jakim człowiekiem był. Budzącym respekt i poszanowanie nie tylko ze względu na dobre wyniki w nauce oraz pozycję w drużynie koszykówki. Do tego etapu doszedł osobiście dzięki swojemu uporowi. Może również za sprawą przystojnej buźki oraz ironii, którą wręcz uwielbiały głupiutkie nastolatki. Takie jak ja. A Holden wiedział, jak to wykorzystać. Stał się niekoronowanym królem tego liceum. I im częściej to do mnie docierało, tym bardziej zachodziłam w głowę, jak mogliśmy przez cztery miesiące tworzyć całkiem udany związek. Szara myszka z chorą psychiką i… ktoś taki jak Duncan.

     - Miała urocze rumieńce, kiedy ją naciągała. – Usłyszałam rozentuzjazmowany głos Dake’a, gdy stanęłam dwa kroki za nim. Domyśliłam się, że mówił o mnie, więc postanowiłam mu nie przerywać. – Duncan, człowieku, ale ci zazdroszczę. Pewnie zawsze jest taka zawstydzona, co? Ty szczwany lisie.

     - Nie bądź wścibski, Morgan – warknęłam, rzucając zeszyt chłopaka tuż obok jego pustego talerza.

     Dake podskoczył na krześle i od razu odwrócił się w moją stronę.

     - Holly, to nie tak – zaczął się tłumaczyć. – Właśnie mówiłem, jakiego miałaś pecha, że padło akurat na ciebie. Ja spaliłbym się ze wstydu.

     - Słyszałam, co mówiłeś. – Przynajmniej część, dodałam w myślach. – Zresztą nieważne.

     Odruchowo spojrzałam na siedzącego kilka miejsc dalej Duncana. Patrzył na mnie obojętnie, ale zaraz spuścił wzrok na resztki spaghetti.

     Nawet jecie to samo.

     Ścisnęło mnie w żołądku. Powinien rzucić jakimś niewybrednym żartem. Skomentować słowa Dake’a w chamski sposób, chcąc mnie zdenerwować. Albo chociaż uśmiechnąć się zadziornie. Zrobić cokolwiek, by nie pozostać biernym. Jego brak zaangażowania uderzył we mnie z pełnym impetem. Tym krótkim spojrzeniem jasno dał mi do zrozumienia, że niewiele go interesowałam.

     - Dupek – burknęłam pod nosem, samej nie będąc pewną, do kogo kierowałam obelgę.

     Odeszłam z uniesioną głową, mimo że nie czułam, abym wygrała. Wręcz przeciwnie, miałam wrażenie, że zostałam skopana i opluta. Już dawno nie miałam równie podłego humoru. Od kilku dni towarzyszyło mi wrażenie, że utknęłam w dennym dramacie o nieszczęśliwej nastolatce. Dzisiaj byłam już tego pewna.

     - Nawet nie zapytam. Widać, że coś, a raczej ktoś, zalazł ci za skórę – odezwała się Raven, gdy tylko usiadłam.

     - Przestań – syknęła Rosaline.

     - Dobra, już dobra. Tylko uważam, że taki kopniak na powitanie świetnie robi.

     - Mogę sprawdzić na tobie? – spytałam, posyłając Black życzliwy uśmiech.

     - Ej, nie wykorzystuj genialnych technik przeciwko ich twórcom.

     Pogroziła mi widelcem z nabitym kawałkiem kurczaka. Raven potrafiła być denerwująca, by za chwilę wykazać się nad wyraz dużą empatią. Doceniałam jej starania, by poprawić mi samopoczucie, ale niektóre sytuacje po prostu wymagały czasu.

     Kątem oka dostrzegłam wchodzącą do stołówki panią Delanay. Z reguły pedagodzy również mieli przerwę na lunch i wykorzystywali ją do plotkowania w pokoju nauczycielskim, ewentualnie wypełniali zaległe dokumenty. Najwidoczniej z powodu inspekcji dyrektorka Shermansky wprowadziła nowe dyżury.

     Nauczycielka chemii nie wyglądała na radosną. Najpierw musiała przed wszystkimi pierwszymi klasami wspominać o zajęciach z wychowania seksualnego, a teraz odebrano jej godzinę odpoczynku. Też byłabym niezadowolona. Z ponurym grymasem na twarzy przechadzała się pomiędzy stolikami, spoglądając na uczniów. Nagle wszyscy nieco ucichli.

     - Panno Black, proszę przestać się garbić – zwróciła uwagę, gdy nas mijała. – I zacząć trzymać sztućce poprawnie, to nie bar.

     Spojrzałyśmy ukradkiem na Raven, która tylko wzięła głęboki wdech i na moment przymknęła oczy. Chyba każda z nas chciała, aby ten dzień w końcu dobiegł końca.

♥ ♥ ♥ ♥