Kącik Twórczy Panienki Kernit

Och, jakże piękna pora na publikowanie wpisu.

Aż głowa mnie rozbolała od nadmiaru sztucznego światła.

Ale nic to, obiecałam sobie, że rozdział dodam i robię to w wielkim cierpieniu.

Chociaż końcówka ssie.

Witam Was, kochani, w tę cudną noc!

Ostatnio coraz częściej używam przedmowy, co szczerze powiedziawszy nie bardzo mi odpowiada. Jednakże dzisiaj przychodzę z dobrą nowiną, albowiem odkryłam - tak przynajmniej myślę - w czym tkwi mój problem z weną. A raczej z jej brakiem. Otóż mam nadzwyczajnie kapryśne uniesienia, pod wpływem których nabieram chęci do pisania. Kapryśne, ponieważ nadchodzą dopiero po dziesiątej w nocy. Tak, jak w ciągu dnia nie jestem w stanie sklecić jednego porządnego zdania, tak nocą tworzę całe dialogi oraz długie opisy. W niedogodnych warunkach ten rozdział pisałabym dwa tygodnie bądź dłużej, a tak dodaję go po upływie pięciu wieczorów. (Nie wiem, czy dobrze policzyłam, bo mój mózg nie pracuje już najlepiej). Od dawna wiedziałam, że jestem zwierzęciem nocnym. Twierdzę, iż na tej podstawie lekarze powinni wystawiać zwolnienia ze szkoły, ażebym mogła pobierać lekcje prywatne. Wieczorem. O ile teraz mam wolne, tak nie wiem, jak poradzę sobie po feriach. No nic, jestem pomysłową kobitką, więc znajdę jakieś rozwiązanie. Najwyżej będę spała na historii, a rozszerzoną maturę napiszę tylko z polskiego. (^.^)

Tak, właśnie w tej chwili robię dobrą minę do złej gry.

Z góry przepraszam za wszystkie błędy, jakie może zawierać rozdział. Ale ta godzina...  

Droga (nie) do miłości: Rozdział 21

„Podobno co trzeci facet jest takim samym idiotą jak dwóch poprzednich.”

~N. Socha

     Leżałam na nieskalanej jakimikolwiek zanieczyszczeniami trawie. Dookoła rosły różnobarwne kwiaty, które swoim niebywałym pięknem przyciągały owady. Bynajmniej nie zadowalało mnie ciągłe brzęczenia, rozchodzące się w pobliżu mojej głowy. Byłam jednak zbyt zajęta pochłanianiem świeżego powietrza oraz wsłuchiwaniem się w spokojny szum trawy.

     Uchyliłam powieki, tym samym narażając oczy na gwałtowne światło dzienne. Wzięłam głęboki haust tlenu, po czym ze świstem wypuściłam go nosem. Bezgranicznie napawałam się harmonią panującą na niezamieszkałych terenach naszego świata. Obiema rękoma ścisnęłam soczyście zielone źdźbła traw, aby jeszcze mocniej poczuć okalającą mnie ze wszystkich stron przyrodę. Prawdziwą, nieujarzmioną naturę, której z pewnością brakowało każdemu człowiekowi, na co dzień żyjącemu w miejskim zgiełku.

     Usłyszałam cichy szelest, dobiegający z mojej lewej strony. Niechętnie przechyliłam głowę w owym kierunku. Miałam nadzieję dostrzec zagubionego małego króliczka, wręcz przekonanego, że właśnie zmierzał w stronę swojej norki.

     Nagle ledwo słyszalny szmer przemienił się w głośny łomot. Zupełnie jakby mały futrzak wskoczył na wyższy poziom i wyewoluował w monstrum o bliżej nieokreślonym wyglądzie. Podniosłam się do pozycji siedzącej, nerwowo rozglądając dookoła. Dłuższy czas zajęło mi zorientowanie się, że większą część łąki przysłonił cień drzewa. Skąd u licha wzięła się na środku zarośniętego trawą pola ogromna sekwoja nie wiedziałam, natomiast poczułam nagły lęk. Dałabym sobie głowę uciąć, iż do niedawna byłam najwyższym obiektem w promieniu kilometra. Jednakże najbardziej przeraziłam się, gdy hałas przybrał na sile. Dotychczas wprawiał on jedynie w irytację, ale teraz wręcz przyprawiał o migrenę.

     Nie wytrzymałam wciąż nasilających się huków i gwałtownie wstałam. Przyłożyłam dłonie do uszu, chcąc choć odrobinę ograniczyć ilość decybeli, które wchłaniałam niczym gąbka wodę. Zmrużyłam gniewnie oczy, przy czym maksymalnie wytężyłam wzrok, aby dostrzec sprawcę owego łomotania. Początkowo sądziłam, że to przerośnięty dzięcioł usiadł na sekwoi – swoją drogą przestałam nawet interesować się, co owe drzewo robiło na środku łąki. Uważnie wpatrywałam się w ogromną roślinę. Właśnie wtedy moje spojrzenie jasnozielonych tęczówek zatrzymało się na dziwnie ubranym mężczyźnie. Miał na sobie kolorowy kombinezon, a twarz przysłaniała mu czerwona maska. Najbardziej zdziwił mnie fakt, iż z uporem maniaka walił w pień siekierą. Przetarłam piąstkami oczy, myśląc, że całe to zajście było wyłącznie wytworem wyobraźni nastolatki, która ostatnimi czasy nie sypiała najlepiej. Zamrugałam kilkakrotnie, jednak podejrzany osobnik nadal wymachiwał ostrym przedmiotem na wszystkie strony.

     - Przestań! – wrzasnęłam bez namysłu, po czym pędem ruszyłam do mężczyzny.

     Widziałam, jak dziwnie ubrany człowiek odwracał się powoli niczym robot, chwilowo zaprzestając swoich czynów. Nagle zatrzymałam się w pół kroku, gdy dostrzegłam odrażającą maskę, tkwiącą na twarzy niepoczytalnego drwala. Kawałek plastiku był w kształcie odwróconego trójkąta. Zamiast oczu zostały na nim narysowane poziome kreski, z których powoli spływały czarne smugi imitujące łzy. Poza tym malunkiem widniał również drobny uśmieszek. Jednakże niewinna mimika warg szybko została zastąpiona swoją psychopatyczną wersją. Usta na masce rozszerzyły się, odsłaniając tym samym dwa rzędy ostrych kłów.

     Nerwowo przełknęłam ślinę i zaczęłam wycofywać się. Przez moją głowę przebiegły setki lub nawet tysiące scen z horrorów, podczas których, właśnie w takich chwilach, uzbrojony szaleniec rzucał się w pościg za upragnioną ofiarą. A tyle razy łudziłam się, że będąc na miejscu tych nędznych aktorzynek, uda mi się przemknąć niepostrzeżenie obok mordercy. Jak to zwykle bywało, wszelkie misterne plany z sukcesem realizowano wyłącznie w umyśle.

     Powoli stawiałam kolejne kroki. Zastanawiałam się, gdzie niby miałam uciec, skoro dookoła rosła jedynie trawa. Już miałam odwrócić się, żeby utonąć w szaleńczym biegu przez niewinną łąkę, która zapewne niedługo zostanie skalana moją bordową krwią. Nagle zdarzyła się rzecz wcześniej w ogóle przeze mnie niebrana pod uwagę. Mężczyzna w kolorowym ubraniu pozszywanym z kilku różnych, absolutnie niepasujących do siebie materiałów, przez co wyglądał jak przedwcześnie wypuszczony z psychiatryka klaun, szyderczo zaśmiał się, po czym kopnął gruby pień. Sekwoja wydała z siebie cierpiętniczy jęk i poczęła nad wyraz szybko upadać – wprost na mnie. Wytrzeszczyłam oczy i z krzykiem uciekałam na lewo. Czułam cieknące po polikach łzy, które wypalały w mojej skórze głębokie bruzdy. Niemal słyszałam syk, a do nosa dostawał się obrzydliwy smród spalenizny. Ból oraz świadomość, że za chwilę mogłabym nie mieć twarzy absolutnie nie przeszkadzały w biegu.

     Mimowolnie odwróciłam się, aby zobaczyć, ile jeszcze miałam czasu na ratunek. Z przerażeniem dostrzegłam korę ogromnego drzewa tuż przed głową.

♥

     Paniczny wrzask rozniósł się po całym pokoju. Odrętwiała wpatrywałam się w biały sufit, w dalszym ciągu mając otwarte usta i wytrzeszczone ze strachu oczy. Dłuższą chwilę zajęło, nim otrząsnęłam się z przerażającego snu. Przyłożyłam dłoń do lepkiego od potu czoła, biorąc przy tym głębsze wdechy. Od prawie miesiąca nie oglądałam filmów grozy, a w ciągu tego czasu, co raz częściej miewałam koszmary. Może był to efekt uboczny odstawienia?

     Pomimo pewności, iż leżałam we własnym łóżku, nadal słyszałam niepokojące pukanie. Co prawda nie aż tak głośne jak te ze snu. Błądziłam półprzytomnym wzrokiem po sypialni, aby namierzyć źródło hałasu. Leniwie zrzuciłam z siebie puchową kołdrę i zsunęłam głowę pod stelaż. Od razu dostrzegłam automatyczny odkurzacz, który znowu minął się ze swoim powołaniem, gdy zaliczył spotkanie pierwszego stopnia z meblem. Westchnęłam przeciągle, po czym popchnęłam okrągłego robota, aby mógł ponownie przystąpić do sprzątania.

     Przetarłam twarz dłonią, a następnie sięgnęłam po telefon. Było równo wpół do dwunastej, co oznaczało, że mamuśka już od dobrej godziny bawiła się w Wielkie Porządki.

     Podeszłam do trzydrzwiowej szafy i z jednej z kilku szuflad wyjęłam parę jaskraworóżowych skarpetek, które już po chwili wsunęłam na bose stopy. Odziana jedynie w kusą bieliznę oraz stanowczo za dużą koszulkę zeszłam na dół. Odruchowo skierowałam się do kuchni, mając nadzieję, że moja rodzicielka buszowała w innej części domu.

     Przekroczyłam próg przestronnego pomieszczenia, robiącego również za jadalnię, i stanęłam jak wryta. Wysoki brunet w czarnym dresie oraz kuchennym fartuszku z niewyobrażalnym wręcz zapałem wycierał wszystkie szafki, jakby od tego zależało jego życie. Biorąc pod uwagę, iż była sobota, zapewne zginąłby marnie, gdyby odmówił pomocy przy sprzątaniu. Cóż, mama bezsprzecznie należała do sadystów i cały kraj powinien cieszyć się, że nie postanowiła zostać prezydentem. Amerykanie mogliby nie przetrwać despotycznych rządów Wspaniałej Królowej Sarah.

     - Co mogę zjeść? – mruknęłam, otwierając na oścież lodówkę.

     - Radziłbym nic, bo za zbyt długie przebywanie w jednym pomieszczeniu dostaniesz bezwzględny wyrok – odparł tata, po czym przetarł wilgotną ściereczką marmurowy blat.

     - Już ten cholerny odkurzacz mnie obudził – warknęłam.

     Podrapałam się po karku ze zniechęconą miną. Naprawdę nie miałam ochoty latać po domu zaopatrzona w mop, jednak żołądek dosadnie oznajmiał, iż potrzebował zostać napełniony. Przecież nie mogłam odmówić moim podstawowym potrzebom.

     Wyjęłam butelkę mleka, a po chwili sięgnęłam do wiszącej szafki po czekoladowe płatki oraz miskę. Wygodnie rozsiadłam się na stołku barowym i zalałam chrupki białym napojem. Chwilę później delektowałam się smakiem śniadania oraz jego przyjemnym chłodem. Dzisiejszy dzień również należał do tych upalnych, co tylko potęgowało we mnie niechęć do wszystkiego. Naprawdę podziwiałam rodziców, że pomimo ponad dwudziestu stopni w cieniu odważnie szorowali nasze mieszkanko na błysk.

     - O, a któż to wstał? – zagaiła wesoło moja rodzicielka, po czym odstawiła na podłogę niezbędnik każdej perfekcyjnej pani domu, w skład którego wchodził mop, kilka ściereczek do kurzu, przeróżne detergenty oraz wiadro.

     Skierowałam zaspany wzrok na rudowłosą kobietę. Obie dłonie złożyła w piąstki i podparła je na wyraźnie zaokrąglonych biodrach. Jej szeroki uśmiech oraz błysk w piwnych oczach dawał jasno do zrozumienia, że musiałam dołączyć do sprzątania.

     - A mogę chociaż zjeść? – Wskazałam palcem na miskę z płatkami.

     - Jasne, kochanie – odpowiedziała mama, a następnie szybkim ruchem pochwyciła butelkę z mlekiem i kilkoma większymi łykami dokończyła napój. – Później skoczysz do sklepu z tatą. Trzeba kupić coś na grilla i deser.

     - Będą kiełbaski na obiad? – zapytałam uradowana. – Super!

     - Przecież mówiłam już tydzień temu, że zapraszamy Holdenów na wieczór. Wrócili wczoraj w nocy z delegacji, więc chcieliśmy spędzić miło czas z sąsiadami.

     Prawie osunęłam się ze stołka, a w głowie rozbrzmiał dźwięk tłuczonej zastawy stołowej. Najprawdopodobniej była dosyć okazała, ponieważ irytującego odgłosu długo nie mogłam się wyzbyć.

     - J-jak to zapraszamy Holdenów? Chcesz powiedzieć, że ta dwójka tu… W moim domu… Ja nie chcę! – zawyłam żałośnie. Całkowicie wystarczyło, że Najgorsze Rodzeństwo Roku musiałam widywać w szkole – weekendy stanowczo powinny służyć za czas odpoczynku.

     - Ech, przestań się mazać i lepiej pomóż bratu wysprzątać terrarium – westchnęła rudowłosa kobieta. – Już od prawie godziny nie daje znaku życia, więc nie zdziwiłabym się, gdyby Rocky postanowił ponownie uciec.

     - Albo Kevin zrobił za ciężkostrawne śniadanko – rzuciłam pod nosem. Rodzicielka jednak usłyszała moją kąśliwą uwagę i posłała mi karcące spojrzenie. W odpowiedzi kiwnęłam jedynie głową w niemych przeprosinach, po czym odstawiłam brudne naczynia do zmywarki i z zapałem skazańca ruszyłam na piętro.

     Po kilku minutach spędzonych w łazience na porannej higienie, szybko ubrałam się w stare ciuchy. Najmniejszego zamiaru nie miałam porządkować akwarium jaszczurce, gryzącej wszystko, co wywoływało chociażby najcichszy dźwięk. Rocky był trzyletnim gekonem Toke, który mierzył ponad trzydzieści centymetrów i tolerował jedynie mojego młodszego braciszka. Do tej pory zastanawiałam się, co też podkusiło rodziców do kupienia dziecku niezwykle trudnego w oswojeniu gada.

     Stanęłam pod białymi drzwiami, ze spokojem oczekując przyzwolenia na wejście do pokoju. W nerwowym geście przeczesałam czarne włosy oraz westchnęłam znużona. Krew mnie zalewałą na samą myśl, że gdyby ten feralny odkurzacz nie uderzył w stelaż łóżka, to nadal przemierzałabym niezbadane krainy marzeń sennych. Dodatkowo moją frustrację potęgował brak znaku życia ze strony Kevina. Ponownie zastukałam trzykrotnie, tym razem z większą siłą. Nadal nie uzyskałam odpowiedzi.

     - Otwieraj, gówniarzu! – krzyknęłam donośnie, kompletnie nie zważając na obecność rodziców w domu.

     Przyłożyłam ucho do drzwi i nasłuchiwałam jakichkolwiek dźwięków, dochodzących z pokoju jedenastolatka. Jednakże po drugiej stronie panowała absolutna cisza. Zaniepokoił mnie ten fakt, ponieważ dzieciak powinien przewracać całą sypialnię do góry dnem, gdyby rzeczywiście poszukiwał zbiegłej jaszczurki.

     Głośno przełknęłam ślinę, a następnie delikatnie płożyłam dłoń na pozłacanej klamce. Początkowo pomyślałam, że mój brat naprawdę został pożarty przez gekona. Po chwili zastanowienia ledwo powstrzymałam chęć uderzenia się z całej siły otwartą dłonią w czoło. Przecież ten cholerny Rocky nie mierzył nawet pół metra, więc jakim sposobem mógł połknąć w całości parokrotnie większego od siebie chłopca?

     Pchnęłam drzwi, które niemal bezszelestnie pozwoliły wejść do pomieszczenia. Pomimo pewności, iż gad nie zjadł Kevina, nadal miałam pewne obawy przed gwałtownym przekroczeniem progu sypialni brata. Ostrożnie wsunęłam głowę przez niewielką szczelinę. Czarne rolety zostały opuszczone do połowy, przez co w pokoju panował przyjemny półmrok. Ledwo dojrzałam starannie zaścielone białą pościelą łóżko, na którym bezczelnie wylegiwał się jedenastoletni oszust. Z wściekłości zacisnęłam dłonie w piąstki, kiedy dostrzegłam pada w ręce chłopca oraz jakąś krwawą strzelaninę, rozgrywającą się na ekranie telewizora. Kevin sprytnie wyłączył dźwięk, aby pozostali domownicy nie usłyszeli odgłosów gry.

     - Ty cholerny nierobie! – wrzasnęłam, na co brat podskoczył gwałtownie i zaskoczony spadł z łóżka. Z hukiem uderzył żebrami o podłogę wyłożoną białymi deskami. – Mama martwi się, że ta gadzina ponownie uciekła, a ty co w tym czasie robisz?

     - Odpoczywam – jęknął jedenastolatek, po czym potarł bolące miejsce oraz obejrzał pada z każdej strony, upewniając się, iż urządzenie nie uległo nawet najmniejszemu uszkodzeniu.

     - Ruszaj dupsko i bierz się za sprzątanie – warknęłam, podchodząc do dużego plazmowego telewizora, aby go wyłączyć. – Swoją drogą, wiedziałeś, że będziemy mieć gości?

     - Przecież rodzice od kilku dni rozmawiają tylko o tym.

     - Dobrze jest być pominiętym przez własną rodzinę – mruknęłam, czując zawód.

♥

     Siedziałam na marmurowych schodach podpierając dłońmi głowę. Z zażenowaniem patrzyłam, jak mama i tata biegali po całym parterze, aby donieść kolejną potrawę bądź zmienić położenie dekoracji. Gdybym nie wiedziała, dla kogo stroili nasz dom, pomyślałabym, że zaraz przez drzwi wejdzie królowa brytyjska.

     Pokiwałam głową z dezaprobatą i przeniosłam beznamiętny wzrok na przenośną konsolę, którą trzymał Kevin. Zwinnymi ruchami palców doprowadzał do marnej śmierci kolejne kreatury. Krew oraz dziwna maź o zielonkawym kolorze co rusz zachlapywała głównego bohatera, jednak ten dzielnie parł naprzód w celu wymordowania potworów co do jednego.

     Nagle rozległ się dzwonek do drzwi, na co moja rodzicielka zareagowała cichym piskiem, a ojciec o mały włos nie przewróciłby się na środku korytarza. Westchnęłam nad własną niedolą. Czasami dogłębnie zastanawiałam się, dlaczego nie mogłam mieszkać pod jednym dachem z ludźmi normalnymi. Nawet przez myśl mi nie przeszło, żeby błagać jakiegokolwiek z bogów o duchową pomoc dla rodziców – najzwyczajniej w świecie było już na to za późno.

     - A jeszcze kiełbasek z lodówki nie wyjęłam – lamentowała rudowłosa kobieta i na złamanie karku pognała do kuchni.

     Tata kręcił się po salonie i każdy przedmiot dwukrotnie poprawiał, aby mieć pewność, iż stał prosto. Wręcz nie mogłam patrzeć na tę katastrofę, albowiem sama zaczynałam się denerwować. Wstałam ze schodów i w kilku krokach dotarłam do drzwi. Chwyciłam za klamkę, wcześniej informując staruszków o zamiarach wpuszczenia gości do środka.

     Na całą szerokość otworzyłam wrota, a moim oczom ukazała się roześmiana kobieta. Włosy miała zafarbowane na bordowo, a na jej opalonej twarzy tkwił szeroki uśmiech. Kilkakrotnie zatrzepotała doczepianymi rzęsami, a po chwili zawołała radośnie:

     - Ty musisz być Holly! Twoi rodzice wiele o tobie wspominali. – Przesunęłam się, aby Holdenowie mogli wejść na korytarz. Duncan mrugnął do mnie figlarnie, a Castiel rozglądał się dookoła, jakby chciał zapamiętać każdy szczegół z wystroju domu.

     - Witajcie, kochani! – zaszczebiotała moja mama i od razu podeszła do koleżanki, żeby ją uścisnąć na powitanie.

     Zamknęłam z trzaskiem drzwi, a następnie przyglądałam się, jak tata prowadził znajomych do ogrodu. Przy okazji kilkakrotnie zapewnił o uciesze, jaką sprawił powrót sąsiadów z wyjazdu służbowego. Nie mogłam uwierzyć, że w przeciągu niespełna sześciu miesięcy relacje pomiędzy moimi rodzicami, a Holdenami tak szybko weszły na etap przyjaźni.

     Wszyscy zgromadzeni stanęli na środku tarasu, telepatycznie zajmując miejsca, które najbardziej im odpowiadały. Stanęłam obok Viviany – kobiety będącej rodzicielką tego diabelskiego rodzeństwa. Przedstawicielka płci pięknej o zafarbowanych na ciemny czerwony włosach świdrowała mnie spojrzeniem brązowych oczu, co rusz bawiąc się cienkim paskiem przy swojej brzoskwiniowej sukience. Widziałam jej ciekawski wzrok, jednak nie czułam się pod jego ciężarem skrępowana. Wręcz przeciwnie – nieukrywana dociekliwość sąsiadki bawiła mnie oraz wprawiała w dobry nastrój. Całe znużenie zniknęło jak ręką odjął.

     - Jesteś taka urocza – pisnęła pani Holden i entuzjastycznie zmierzwiła moje włosy. – Tak bardzo chciałam mieć córeczkę, ale skończyłam z dwoma wrednymi chłoptasiami.

     Duncan oraz Castiel, stojący pół metra za mną, ledwo powstrzymywali śmiech. Słyszałam, jak dusili się i parskali pod wpływem zbyt wielkiej radości. Wykręciłam oczami, kiedy matka braci odwróciła się w stronę stołu, po czym uderzyłam łokciem starszego z rodzeństwa w żebra. Ten jęknął żałośnie, kompletnie nieprzygotowany na nagły atak, a drugi z chłopców zachichotał pod nosem.

     - Siadajcie, dzieciaki – powiedział wysoki brunet o pogodnym wyrazie twarzy, przy czym wskazał ruchem ręki na wolne krzesła. Jego beznamiętne spojrzenie spoczęło na mnie, przez co po moich plecach przebiegł nieprzyjemny dreszcz. Bracia Holdenowie zdecydowanie wdali się w swojego ojca, a zwłaszcza odziedziczyli po nim chłodny wzrok, z którego nie można było wyczytać jakichkolwiek emocji.

     Razem z Kevinem i kolegami ze szkoły zajęliśmy miejsca przy stole. Pech absolutny sprawił, iż usiadłam pomiędzy diabelskim rodzeństwem. Czułam, że ten grill nie obędzie się bez większych wrażeń.

♥

     Z tarasu dochodziły głośne rozmowy, a co chwilę donośne śmiechy podchmielonych rodziców rozchodziły się echem po okolicy. Okrągły zegar wiszący nad łukiem drzwiowym wskazywał za kwadrans dziesiątą. Wraz z pozostałą nieletnią częścią towarzystwa wygodnie rozsiadłam się na owalnej kanapie w salonie i ze znudzeniem wpatrywałam się w zakrzywiony ekran telewizora. Leciała któraś z kolei część Piły, którą widziałam zapewne więcej niż pięć razu, toteż bardziej skupiałam się na konsolowej gierce mojego brata. Oparłam zgiętą w łokciu rękę na oparciu sofy, a na dłoni położyłam głowę. Ledwo powstrzymywałam opadające powieki oraz chęć ziewnięcia.

     - Holly – mruknął Castiel, wreszcie odwracając wzrok od swojego telefonu. Przez cały pobyt u nas nie pozostawił elektronicznego urządzenia bez opieki i non stop pisał do Debrah. Nie czułam się komfortowo z myślą, że Rota mogła wiedzieć o moich aktualnych poczynaniach. – Zrobisz nam popcorn?

     - Dopiero teraz zainteresował cię film, czy twoja dziewczyna poszła już spać? – zapytał przekornie Duncan.

     - Zamknij dupę – warknął młodszy z rodzeństwa, na co westchnęłam podenerwowana i gwałtownie wstałam z kanapy.

     - Solony, maślany, serowy czy karmelowy? – wymieniłam pośpiesznie wszystkie smaki prażonej kukurydzy, jakie miałam w zapasie.

     - Maślany – odparł brunet, nadal wywiercając w głowie krewnego dziurę.

     Machinalnymi ruchami udałam się do kuchni, aby przygotować znajomemu przekąskę. Weszłam do pomieszczenia i od razu skierowałam się do szafki, gdzie trzymałam popcorn do mikrofali. Już po chwili kartonowe opakowanie kręciło się w miniaturowym piekarniku. Przetarłam zmęczoną twarz dłonią, po czym odsłoniłam śnieżnobiałą firankę. Nieostrym już wzrokiem spoglądałam na ogród za domem, gdzie stała niewielka budka na narzędzia oraz rosło mnóstwo roślin wszelkiego rodzaju. Moja mama od zawsze kochała prace artystyczne, toteż botanika również wzbudzała w niej ogromne zafascynowanie.

     Nagle ziarna kukurydzy przestały strzelać pod wpływem gorąca, a mikrofalówka poczęła piszczeć, oznajmiając koniec pracy. Podeszłam do urządzenia, aby wyjąć napęczniałe opakowanie. Szybkimi ruchami przesypałam jego zawartość do szklanej miski. Sprzątnęłam niepotrzebne pakunki z blatu i zamierzałam wrócić do salonu, gdy nagle wokół mojej talii zacisnęły się czyjeś silne ręce. Podskoczyłam ze strachu, jednak w tym samym momencie napastnik wydał z siebie cichy śmiech, a ja od razu rozpoznałam Duncana.

     - Czego? – warknęłam, próbując unormować rytm bicia serca.

     - Odrobiny miłości – mruknął zmysłowym głosem wprost do mojego ucha. Zadygotałam, sama nie wiedząc, czy pod wpływem słów bruneta, czy tonu, w jakim je wypowiedział.

     - Jesteś obrzydliwy – rzuciłam, chociaż wcale tak nie myślałam. Kłótnie z samą sobą przeprowadzać uwielbiałam, aczkolwiek najczęściej nie wypadałam przez nie dobrze.

     Odwróciłam się gwałtownie, mając nadzieję, że Holden zwolni uścisk. Chłopak rzeczywiście mnie puścił, jednak wyczekał momentu, aż stanę do niego przodem i oparł dłonie na blacie. Zmniejszył dzielący nas dystans do bezwzględnego minimum. Niemal czułam jego palący oddech na skórze. W myślach dziękowałam swej mądrości, że nie zapaliłam światła, gdy wchodziłam do kuchni. Przez panującą w pomieszczeniu ciemność Duncan nie był w stanie dostrzec niewielkich rumieńców, które wpłynęły na moje policzki.

     Brunet jeszcze odrobinę przybliżył nasze twarze, przez co stykaliśmy się czubkami nosów. Wciągnęłam gwałtownie powietrze, po czym wypuściłam je ze świstem. Zdziwiłam się, gdy Holden jeszcze bardziej zmniejszył odległość między nami. Odwróciłam głowę udając, że bardzo zainteresował mnie powiewający na wietrze wysoki cis.

     - Dlaczego uciekasz wzrokiem? – Nagłe pytanie sparaliżowało wszystkie moje funkcje życiowe. Niemal słyszałam jak rwące potoki krwi w żyłach przestawały płynąć, a w klatce piersiowej poczułam ucisk. Zupełnie, jakby niewidzialna ręka złapała w palce serce i parokrotnie rozciągnęła ja na różne strony. - Holly – mruknął, po czym delikatnie ujął w dłoń moją dolną szczękę.

     Rozszerzonymi w zdziwieniu oczami wpatrywałam się w czarne tęczówki chłopaka. Pierwszy raz od początku naszej znajomości dostrzegłam w nich jakiekolwiek emocje. Błąkające się ogniki wyrażały rozbawienie oraz nutkę podniecenia. Chyba naprawdę wolałabym znaleźć się na środku Sahary niźli w ciemnym pomieszczeniu wyłącznie z natrętnym Holdenem.

     Brunet ledwo uniósł kąciki ust i powoli zmniejszał dystans pomiędzy naszymi wargami. Niemal mogłam dostrzec otaczający mnie strach. Wiedziałam, że nie dałabym rady uniknąć pocałunku, ponieważ smukłe palce kolegi nadal zaciskały się na mojej żuchwie.

     Nagle wstrząsnęła mną fala senności i nie byłam w stanie powstrzymać głośnego ziewnięcia. Duncan nie spodziewał się takiej reakcji, toteż prawie ugryzłam go w nos. Chłopak gwałtownie cofnął się, a ja przyłożyłam do ust dłonie, aby nie roześmiać się głośno.

     - Mogłaś powiedzieć, że chce ci się spać – westchnął nastolatek, biorąc garść popcornu.

     - Przepraszam, ale to było nieoczekiwane – mruknęłam, nadal zasłaniając buzię.

     - Mhm. – Holden ponownie się zbliżył. Odruchowo odchyliłam się nieznacznie, na co brunet zareagował cichym prychnięciem. Podszedł do mnie, po czym czule poczochrał moją grzywkę. Fuknęłam na niego i kilkakrotnie zamachałam rękoma, aby przegonić jego dewastujące fryzury palce. – Idź się położyć, a ja zaniosę Castielowi jedzonko.

     Uśmiechnęłam się w podziękowaniu, a następnie wyminęłam bruneta i wyszłam z kuchni. Byłam skołowana. Nie wiedziałam, co powinnam myśleć o odważnych poczynaniach Duncana. Pierwszy raz ktoś mnie adorował. I, nawet jeśli każda inna nastolatka na moim miejscu skakałaby z radości, ja wciąż miałam mnóstwo obaw. Starszemu Holdenowi przypisano łatkę podrywacza na pewno nie bez przyczyny. Człowiekowi jego pokroju od samego początku należało dać do zrozumienia, że nie pogłębimy relacji. Nie zrobiłam tego. Ba, z każdym kolejnym spotkaniem przesuwałam granicę. Jeszcze do niedawna był dla mnie tylko sąsiadem, teraz stał się kolegą. Przystojnym kolegą. Coraz częściej dostrzegałam jego niepodważalną urodę i swoistą charyzmę, która przyciągała. Łapałam się na rozmyślaniu A co by było, gdyby... i, mimo że nie przyznam tego publicznie, te dziwne wizje wydawały się niezwykle ekscytujące.

♥ ♥ ♥ ♥