Kącik Twórczy Panienki Kernit

Kocham ten rozdział miłością bezgraniczną. Dlaczego? Ponieważ zasiadłam i napisałam go w jeden dzień. Jak to cudownie, gdy wena spłynie na człowieka znienacka i wywoła na jego twarzy szeroki uśmiech oraz da porządnego kopa do działania.

Chyba ten wpis zadedykuję Lenie Rozalii Król. Tak, myślę, że to uzasadniony wybór i na dodatek całkiem dobry. Urzekło mnie Twoje zamartwianie się o Duncana i zastanawianie, gdzie on mógł się zapodziać. Otóż nigdzie nie poszedł. Nadal jest z nami i ma się całkiem dobrze. Także tego...

Cały rozdział poświęcony jest Prawej Ręce Szatana , szerszej publiczności znanej jako Duncan Holden.

Droga (nie) do miłości: Rozdział 28

„Liczą się tylko światy, które mogę stworzyć, nie ten syf, w którym muszę żyć.”

J. Nelson

     Część piwnicy, gdzie znajdowały się szafki była ogromna, a mimo to zawsze miałam wrażenie, że jej wielkość niewiele różniła się od wymiarów zwykłej sali lekcyjnej. Na każdej przerwie w podziemnej szatni zbierały się chmary licealistów, przepychających się do swojego schowka na książki. Nikt nie patrzył pod nogi oraz nie przejmował się, czy właśnie kogoś potrącił, albowiem najważniejszym celem stało się odłożenie zbędnych już podręczników i wzięcie nowych. Przez pierwszy tydzień nauki w tym liceum wykazywałam się kulturą osobistą, a każdą osobę, która stała mi na drodze przepraszałam bądź prosiłam, aby się przesunęła. Jednakże z biegiem czasu moje nawyki uległy diametralnej zmianie za sprawą pozostałych uczniów. Kiedy spostrzegłam, że inni na złamanie karku rwali do swoich szafek, najzwyczajniej w świecie zaczęłam robić to samo. Odnotowałam, że dzięki temu szybciej docierałam na lekcje, albowiem nie zatrzymywałam się co pięć kroków, żeby zaczekać, aż jakiś nastolatek łaskawie zejdzie z przejścia. Po prostu razem z ludzką masą parłam na ślepo, byleby tylko w dobrym kierunku.

     Westchnęłam z ulgą, gdy nareszcie stanęłam przed szafką z wyrytą setką. Znajdowała się ona niemal na samym końcu, toteż musiałam przebić się przez cały tłum. Raven nie miała takiego pecha – schowki zostały przydzielone w kolejności alfabetycznej, dlatego Black zawsze docierała do celu kilka minut przede mną. Właśnie w takich momentach nachodziła mnie ogromna ochota, aby zmienić nazwisko.

     Wpisałam odpowiedni szyfr, po czym pociągnęłam za drzwiczki. Metalowa blacha w czarnym kolorze nie drgnęła nawet o milimetr oraz nie wydała z siebie cierpiętniczego jęku, jak to miała w zwyczaju. Uderzyłam pięścią w szafkę i ponownie szarpnęłam za nią, lecz i tym razem się nie ugięła. Stłamsiłam w ustach szkaradne przekleństwo, by następnie kopnąć z całej siły w dolną część schowka. Złośliwość przedmiotów martwych wręcz porażała mnie do żywego. Przez myśl nawet mi przeszło, że dzisiaj mieliśmy poniedziałek czternastego, jednak później przypomniałam sobie, iż w tym miesiące ten trefny dzień nie występował. Aczkolwiek już przygotowywałam się psychicznie na nadejście grudnia.

     - Ale tych pierwszaków dużo. – Usłyszałam za sobą rozbawiony męski głos. Nie musiałam się nawet odwracać, aby zorientować się, do kogo należał. Ten ociekający złośliwością ton rozpoznałabym na końcu świata, a może i jeszcze dalej.

     - Taa… Shermansky i jej świta chyba robią selekcję naturalną – mruknęłam posępnie, odwracając głowę. Nie chciałam go teraz oglądać. Powinien dać mi chociaż miesiąc wolnego od swojej osoby, żebym mogła w spokoju poukładać myśli.

     - Jak tak patrzę na niektórych, myślę, że jest to całkiem niegłupi pomysł. – Oczami wyobraźni widziałam, jak posyłał otaczającym nas ludziom pogardliwe spojrzenie. – No nic. Widzę, że masz mały problem z szafką. Może pomogę?

     - Nie trzeba. Przyjdę na długiej przerwie i się z nią poszarpię – odpowiedziałam, po czym odwróciłam się twarzą do rozmówcy. Chciałam wyminąć jego wysoką sylwetkę, jednak grupka nastolatek skutecznie mi to uniemożliwiła. Zupełnie jakby nie miały gdzie stanąć. Ponadto zatłoczona do granic możliwości szatnia nie należała do miejsc odpowiednich na długie pogaduszki. Ostatkiem sił powstrzymywałam się przed nawrzeszczeniem na dziewczyny. Wiedziałam, że to nie one wypuściły bestię, będącą odpowiedzialną za sianie spustoszeń wszędzie tam, gdzie się pojawiła, natomiast na kimś musiałam się wyżyć. One po prostu znalazły się w niewłaściwym miejscu i o jeszcze gorszej porze.

     - Przecież nie masz książek – zauważył Duncan. Bezczelnie oparł się plecami o moją szafkę. Jego wzrok wprost błagał, abym zaczęła przed nim uciekać. Chciał mnie gonić po szkolnych korytarzach niczym psychopatyczny morderca, by w końcu dopaść pod zakluczonymi drzwiami i bezlitośnie uciąć moją głowę przy samej dupie. Nie chciałam dać mu tej chorej satysfakcji. Skrzyżowałam ręce na piersi, uważnie wpatrując się w oczy bruneta, które nie buchały jakimikolwiek emocjami. Momentami miewałam wrażenie, że chłopak stracił ślepia, a w jego oczodołach tkwiły protezy najnowszej technologii, które odbierały obraz jak prawdziwe narządy.

     - Zgłoszę nieprzygotowanie – rzuciłam beznamiętnie, wzruszając ramionami.

     - Jaką masz teraz lekcję?

     - Basen – odparłam. – Nawet na rękę by mi było, gdybym nie ćwiczyła.

     - Dlaczego nie trzymasz stroju w szatni sportowej?

     - Bo musiałam go wyprać.

     Zmrużyłam gniewnie oczy. Miałam serdecznie dosyć tych ciągłych pytań, a jeszcze bardziej denerwowałam się, że Holden brał moją osobę za kompletną idiotkę. Doskonale zdawałam sobie sprawę, że chłopak ani trochę nie odczuwał w stosunku do mnie troski – po prostu przyszedł się mną pobawić, aby te dziesięć minut przerwy szybciej mu minęło.

     - Dasz sobie w końcu spokój? – mruknęłam z nadzieją w głosie.

     Duncan jedynie zaśmiał się pod nosem w odpowiedzi. Przez chwilę kręcił głową, jakby nie mógł uwierzyć, iż naprawdę zapytałam o coś tak bardzo irracjonalnego. Osiemnastolatek nie odpuszczał, choćby sam Bóg w spółce z Szatanem go do tego namawiali. Był uparty jak ostatni skurwiel, niemający już w swoim życiu niczego do stracenia.

     Nagle brunet odwrócił się i zaczął majstrować przy mojej szafce. Bez namysłu chwyciłam go za rękaw marynarki, dając do zrozumienia, że miał zaprzestać tych czynów. Spodziewałam się po koledze najgorszego, a za nic w świecie nie chciałam, aby mój szwankujący schowek na przybory szkolne rozleciał się niczym domek z kart. Zapewne niewielu nauczycieli uwierzyłoby, że kapitan męskiej drużyny koszykówki oraz prawie nienaganny uczeń zdewastował własność liceum. Cała wina zostałaby zrzucona na mnie, a mój budżet już i tak kulał, więc nawet gdybym chciała, nie mogłam pozwolić sobie na zakup nowej szafki. Chociaż z drugiej strony wyróżniałaby się na tle pozostałych metalowych skrzynek oraz zapewne otwierała z wdzięcznością, kiedy akurat tego potrzebowałam.

     - Pomogę ci, nie panikuj – rzucił rozbawiony Duncan. – Nie masz pojęcia, ile razy spotykała mnie identyczna sytuacja.

     - I co, wszystkie schowki nadal działają? – zapytałam ze strachem w głosie.

     - Lepiej niż wcześniej. A teraz odsuń się i daj mistrzowi pracować.

     Holden strzelił palcami u obu dłoni, na co drgnęłam zniesmaczona. Nienawidziłam tego okropnego dźwięku łamanych kości, chyba, że osobiście byłam jego sprawczynią. Cóż, hipokryzji się nie bałam, a nawet ją praktykowałam, za co każdego dnia budziłam się z gotowością do naplucia sobie w brodę.

     - Jaki masz kod?

     - Rok urodzin Cobaina – odparłam, jednakże widząc niepewną minę kolegi postanowiłam mu podyktować datę. Zdziwiłam się tą niewiedzą, albowiem uważałam, że Duncan lubował się w gatunku muzycznym, którego niezaprzeczalnie ikoną była Nirvana. Przynajmniej na takiego człowieka wyglądał. – Tysiąc…

     - Wiem – warknął. – Mój młodszy braciszek go wielbi.

     Brunet bez omyłki wykręcił na kłódce odpowiednie cyfry, po czym trzykrotnie uderzył pięścią nieopodal zamka w szafce. Metalowe drzwiczki jęknęły żałośnie, jednak ustąpiły pod naciskiem uderzeń.

     - Nie spodziewałem się, że aż tyle osób ich słucha – dodał chłopak.

     - Spróbuj oskarżyć mnie o gustowanie w muzyce pop, a tym razem bezdyskusyjnie cię ukatrupię – żachnęłam się. – Ale dziękuję za pomoc.

     - Dlaczego tym razem? – zapytał.

     Niech wszystko szlag trafi! Unikałam go od kilku dni, ponieważ nie chciałam się zwierzać, że jego słowa mnie zraniły. Teraz sama się wygadałam i to wyłącznie przez chwilową utratę ostrożności. Naprawdę nie zostałam stworzona do kłamania oraz zatajania rzeczy ważnych.

     Rozpaczliwie poszukiwałam wzrokiem kogokolwiek, mogącego mi pomóc. Właśnie w takich chwilach Raven, przyodziana w fioletowy strój wykonany z lajkry, powinna spaść wprost na Duncana, aby go unieruchomić, a tym samym dać mojej osobie szansę na ucieczkę. Niestety zostałam skazana wyłącznie na siebie, albowiem różowowłosa zapewne ślęczała teraz na korytarzu i całkowicie zrelaksowana wcinała czekoladowego batonika, gapiąc się przy tym w duży ekran telefonu. Najwidoczniej znałyśmy się za krótko, aby choć w niewielkim stopniu opanować telepatyczne porozumiewanie się, które w takich chwilach było wprost niezbędne.

     Nie wiedziałam, co odpowiedzieć Holdenowi. Rzuciłam mu ukradkowe spojrzenie, aby zobaczyć, czy w dalszym ciągu bacznie obserwował każdy mój ruch. Tym samym popełniłam ogromny błąd – skrzyżowałam wzrok z kolegą, czym dałam mu do zrozumienia, że wymigiwałam się od rozmowy z nim. Nie było już odwrotu, musiałam dać długą.

     Pospiesznie wyciągnęłam strój z szafki. Zrobiłam to na tyle nieporadnie, że przy okazji upuściłam na podłogę jeden z podręczników. Chciałam schylić się po książkę, jednakże Duncan okazał się posiadaczem lepszego refleksu. W ułamku sekundy pochwycił atlas do geografii, który notabene nie był mi do niczego potrzebny, a trzymałam go wyłącznie z lenistwa. Spadła na mnie kara boska za nie odniesienie do domu kilkudziesięciu stronnicowego elementarza w grubej okładce. Na Szatana, kto w ogóle tworzył takie narzędzia tortur dla kręgosłupa?

     Holden przez moment przyglądał się przedmiotowi, jakby widział coś równie nieekscytującego po raz pierwszy na oczy. Dostrzegając nieuwagę chłopaka, postanowiłam wyrwać swoją własność. W ostatniej sekundzie brunet uniósł wyprostowaną rękę, w której trzymał podręcznik, tym samym uniemożliwiając mi dostanie się do niego. Duncan mierzył metr dziewięćdziesiąt z kawałkiem, a ja nieco ponad półtora, więc moje szanse na odzyskanie książki były wręcz ujemne. Teoretycznie mogłabym płaszczyć się przed kolegą i niemal na kolanach prosić o zwrot atlasu, jednakże duma mi na to nie pozwalała. Ponadto już wolałabym przez miesiąc sprzątać terrarium Rocky’ego, stawiając na szali istnienie wszystkich palców.

     - Oddaj – westchnęłam, wyciągając dłoń w stronę Holdena.

     - Najpierw chcę odpowiedzi – zażądał nastolatek.

     - Naprawdę będziesz zachowywał się jak rozkapryszony gówniarz? – zapytałam, licząc, że to wpłynie na męskie ego i brunet polubownie zgodzi się oddać tę cholerną książkę. Nic bardziej mylnego.

     Duncan potwierdził ruchem głowy, uśmiechając się chytrze. Miałam dosyć jego brudnych zagrywek, a krew mnie zalewała od samego patrzenia na przystojną twarz chłopaka. Z głośnym trzaśnięciem zamknęłam metalowe drzwiczki, po czym wyminęłam Holdena i ponownie przepychając się przez tłum licealistów, ruszyłam w stronę schodów prowadzących na parter. Ten bój postanowiłam oddać walkowerem, zachowując chociaż godność. Bo cóż bez niej człowiek mógł począć, kiedy na każdym kroku łapczywe hieny próbowały zrównać go z poziomem śmierdzącego gówna, które leżało na trawniku w parku?

     Napierałam na zdecydowanie większych uczniów z ogromną siłą. Ci bardziej spostrzegawczy zauważali wściekłą dziewczynę z rządzą mordu wyrysowaną na twarzy i sami odsuwali się na bezpieczną odległość, choćby kosztowało ich to bliskim spotkaniem z twardą szafką.

     Słyszałam za sobą wściekłe nawoływania, ale nie miałam nawet najmniejszego zamiaru odwrócić się. Nie interesowałam się również losem atlasu do geografii. Równie dobrze Holden mógł oddać go na makulaturę bądź spalić, aby wyładować gniew. Szczerze powiedziawszy, nie zdziwiłabym się, gdyby chłopak z wściekłością rzucił w kogoś grubą książką.

     Odetchnęłam z ulgą, kiedy znalazłam się przy schodach prowadzących na szkolny korytarz, zaraz przed głównym wejściem. Wskakiwałam po dwa stopnie, byleby jak najszybciej dostać się na górę. Stamtąd już niewiele dzieliło mnie od strefy sportowej, gdzie za chwilę miałam mieć zajęcia z pływania. Ciarki przeszły mnie na samą myśl o chlorowanej wodzie, w której spędzę pół godziny. Nienawidziłam basenów, paskudnie na nich śmierdziało, a ponadto zawsze marzłam z powodu braku ogrzewających skórę promieni słonecznych.

     - Holly, kurwa!

     Słysząc swoje imię, odruchowo zerknęłam przez ramię. Duncan nieubłaganie zbliżał się, pokonując dzielący nas dystans dużymi krokami. Złość wręcz z niego wyciekała, natomiast nie wyglądał na zmęczonego. Nie miałam czemu się dziwić. Gdy ja uprawiałam zwariowany marszobieg, on spacerował szkolnym korytarzem.

     Poprawiłam torbę, która powoli poczęła spadać z mojego ramienia i uśmiechnęłam się chytrze pod nosem. W ułamku sekundy rzuciłam się do szaleńczego biegu. Przecież nie mogłam dać się złapać tak łatwo. Przy okazji chciałam trochę rozruszać Holdena. Wiedziałam, że jeszcze bardziej się przez to zdenerwuje, aczkolwiek lubiłam igrać z ogniem, zwłaszcza, kiedy siłą rzeczy nie był on w stanie mnie poparzyć.

     Pobrzmiewały coraz głośniejsze kroki, które bezwzględnie zbliżały się. Zdołałam wykrzesać jeszcze ostatnie siły na przyspieszenie biegu. Za pojedynczymi osobami, krążącymi bez calu po korytarzach, dostrzegłam skręt do strefy sportowej, gdzie mieściły się szatnie, pokój wuefistów oraz różne obiekty służące do prowadzenia zajęć. W duchu cieszyłam się, że za moment zniknę za dwuskrzydłowymi drzwiami i w podskokach pognam do przebieralni, a tym samym uniknę konfrontacji z Duncanem.

     Nagle drzwi od gabinetu dyrektorki otworzyły się, a zza nich wyłonił się Corey. Blondyn trzymał naręcze wszelakich teczek po brzegi wypełnionych papierami. W ostatniej chwili zdążyłam zahamować. Gdybym nie zaprzestała biegu, wpadłabym z impetem na chłopaka, rozwalając przy okazji całe sterty kartek. Bałam się ścigającego mnie Holdena, jednakże wściekła pani Shermansky stanowiła zło wcielone. Z całą pewnością wolałam znaleźć się w szponach bruneta niż uroczo wyglądającej babuni.

     Brown odwrócił się w moją stronę, kiedy niechcący szturchnęłam go łokciem. Niezadowolony kliknął językiem, ale jego oczy na powrót stały się przyjazne, gdy dostrzegł moją zmęczoną osobę. Machnęłam mu ręką na powitanie, nie mogąc wydusić z siebie nawet słowa. Wzięłam głębszy oddech i już zamierzałam ponownie pognać na złamanie karku, ale zatrzymała mnie duża dłoń, silnie zaciskająca się na mym przedramieniu. Zawisłam w półkroku i zapewne straciłabym równowagę, gdyby Duncan nie przyciągnął mnie do swojej klatki piersiowej. Przez moment wsłuchiwałam się w przyspieszone bicie serca bruneta oraz skutecznie odurzałam się przyjemnym zapachem samochodowego odświeżacza powietrza. Z nieukrywanym zdziwieniem odkryłam, że nie wyczułam dymu tytoniowego.

     - Bo zaślinisz mi koszulę – burknął rozgniewanym głosem Holden. Odskoczyłam od niego niczym rażona piorunem i niepewnie spojrzałam w czarne oczy. Jak zwykle nie dostrzegłam w nich emocji, co jeszcze bardziej mnie przeraziło. – Masz dziesięć sekund, aby się wytłumaczyć. No, słucham.

     Drgnęłam ze strachu na słowa przepełnione złością. Miałam ochotę pęknąć niczym bańka mydlana, przy okazji wpuszczając do oczu Duncana kilka szczypiących kropli.

     - Pięć – warknął chłopak. Naprawdę wiele wysiłku mnie kosztowało stanie przed nim z drżącymi nogami. W brzuchu poczułam okropny skręt przyprawiający o mdłości.

     - To wszystko twoja wina – mruknęłam, spuszczając wzrok na zniszczone creepersy.

     - Nie słyszę cię. Mów głośniej. – Holden przybliżył się, przez co pomiędzy nami pozostało już niewiele przestrzeni.

     - To wszystko przez ciebie! – krzyknęłam, zwijając dłonie w piąstki.

     - Ach tak, niby z której strony? – Chłopak skrzyżował ręce na szerokiej piersi, stukając palcami o grubą okładkę mojego atlasu do geografii.

     - Rodzice Holly znają się z moimi, dlatego mamcia ją polubiła. Nie przejmuj się, bo ich i tak często nie ma w domu – wypowiedziałam te słowa, nieudolnie udając głos Duncana.

     Brunet przez moment wpatrywał się we mnie, zaciskając wargi w cienką kreskę. Zmierzwione po biegu włosy okalały jego pociągłą twarz. Moja wyobraźnia stworzyła obraz nastolatka, który przed chwilą wstał z łóżka. Na umięśnione ciało bezwstydnie zostały założone jedynie czarne bokserki, starannie opinające to, co opinać miały. Cwaniacki uśmieszek błąkał się na przystojnym licu, a długie palce w prowokacyjny sposób przeczesywały ciemne pasma sięgające łopatek.

     Potrząsnęłam głową, aby wyzbyć się kosmatych myśli. Czułam, że na policzkach pojawiły się piekące rumieńce. Odwróciłam wzrok na licealistów powoli zmierzających do swoich klas. Przed sekundą rozbrzmiał ostrzegawczy dzwonek, toteż zaraz będziemy mogli spodziewać się hurtowo wypływających z szatni uczniów, którzy w niekrótkim czasie zaleją cały korytarz. Chciałam jak najszybciej dotrzeć do basenowej przebieralni, aczkolwiek zdawałam sobie sprawę, że skutecznie uniemożliwiało mi to baczne spojrzenie czarnych oczu. Z trudem przełknęłam ślinę, albowiem w gardle wytworzyła się duża gula.

     - I tylko o to się rzucasz? – Kilkakrotnie zamrugałam powiekami, spoglądając na Holdena. Wydawał się być trochę rozbawiony zaistniałą sytuacją, o czym świadczyły leniwie uniesione kąciki ust.

     Rozgniewana ściągnęłam brwi. Naprawdę nie rozumiałam, co takiego bawiło mojego kolegę. Nie uważałam, aby sprawa, o której zaczynaliśmy rozmawiać, należała do tych z gatunku błahych. Wręcz przeciwnie – rozchodziło się o dwubiegunowość Duncana.

     - Zaczynasz mnie irytować – warknęłam, kładąc dłonie na biodrach. – Najpierw każdemu psujesz humor, bo zostałeś zmuszony do siedzenia z Debrah przy jednym stole, a na następny dzień pocieszasz ją, jakbyście się co najmniej lubili. Przy tym wszystkim w ogóle nie zwróciłeś uwagi na moje uczucia. Wiesz, nie jest przyjemnym usłyszeć, że ktoś cię lubi ze względu na dobre stosunki z członkiem twojej rodziny.

     Holden przechylił głowę na bok niczym posłuszny pies, dający znak, że z uwagą słuchał kazania właściciela. Początkowo ogarnęła mnie fala zirytowania, ponieważ myślałam, iż brunet robił sobie żarty i w ostateczności zbagatelizował całą sprawę. Dopiero kiedy westchnął zrezygnowany i na dłuższy moment zamknął oczy, mogłam stwierdzić, że jednak zrozumiał powód mojego zdenerwowania.

     - Zachowujecie się jak stare małżeństwo – prychnął Corey. Całkowicie o nim zapomniałam, a jego nagłe spostrzeżenie wywołało u mnie lekkie zestresowanie. Blondyn zapewne teraz pomyśli, że pomiędzy mną, a Duncanem pojawił się zalążek głębszego uczucia. Nie miałabym z tym większego problemu, gdyby nie wcześniejsze postępowanie bruneta. Brown zapewne jak nikt inny wiedział o krótkotrwałych związkach przyjaciela, a nie chciałam, aby myślał o mnie jak o łatwej dziewczynie. Naprawdę stanowiłam godne przeciwieństwo panienek na jedną noc.

     - T-to nie tak – wymamrotałam, miętosząc w palcach breloczek w kształcie kościotrupa, który stanowił nieodzowną część mojej torebki.

     - Stary, mógłbyś nas zostawić? – Holden wyglądał na lekko podirytowanego.

     - Jasne – rzucił Corey, kiwając głową na pożegnanie.

     Odpowiedziałam mu nikłym uśmiechem. W zaistniałej sytuacji mogłam pokusić się o stwierdzenie, że był to przejaw niezwykłej odwagi.

     Duncan potarł dłonią twarz, po czym wręczył mi podręcznik, który do tej pory trzymał. Powoli odebrałam książkę. Bacznie obserwowałam ruchy kolegi oraz jego mimikę. Wyglądał, jakby prowadził wewnętrzną walkę z samym sobą. Po chwili westchnął zrezygnowany.

     - Przepraszam. Naprawdę nie sądziłem, że mogłem aż tak cię zranić. Po prostu nie chciałem, żeby Rota zaczęła ryczeć w moim pokoju. To byłoby cholernie upierdliwe.

     Przeczesał palcami włosy, ponownie przymykając na chwilę oczy. Wyglądał wówczas bardzo pociągająco. Zagryzłam dolną wargę, aby przypadkiem nie powiedzieć czegoś zawstydzającego.

     - Wpadniesz dzisiaj wieczorem? Staruszkowie już wyjechali, a Cas idzie do kolegów, więc będę trochę się nudził sam. – Holden uśmiechnął się cwaniacko. Cała otaczająca go aura atrakcyjności poszła się kochać do przydrożnego burdelu.

♥ ♥ ♥ ♥