Kącik Twórczy Panienki Kernit

Droga (nie) do miłości: Rozdział 37

„Działanie sprawia, że nasze marzenia stają się rzeczywistością i pozwala nam na pokonywanie murów niepowodzeń.”

~Ch. Lever

     Centrum handlowe niemal pękało w szwach od nadmiaru wałęsających się bez większego celu ludzi. Aż do dnia dzisiejszego uważałam ową galerię za miejsce mało popularne, którego właściciel stracił mnóstwo pieniędzy na nieudolnym interesie. Rozszalali klienci biegali od jednego butiku do drugiego. Znaczna część z nich taszczyła papierowe torby wypełnione ubraniami bądź artykułami spożywczymi. Crystal Hills uchodziło za niezwykle spokojną mieścinę, aczkolwiek nawet tutejsi mieszkańcy potrafili wpaść w niekontrolowany wir zakupów. Kolosalnych rozmiarów entuzjazm dopadł także Rosaline. Dziewczyna z zachwytem rozglądała się dookoła, a jej oczy stawały się coraz to większe na widok promocji w każdym sklepie. Gdyby nie konieczność zakupu stroju na bal halloweenowy, w ogóle nie przyszłabym do centrum handlowego. Miałam awersję do przeludnionych miejsc, od kiedy pamięcią sięgałam i czułam się bardzo nieswojo, będąc niechcący popychaną bądź szturchaną łokciem.

     - Dziewczęta, chyba się zakochałam! – pisnęła białowłosa, gdy wjeżdżałyśmy ruchomymi schodami na górę.

     - To samo mówiłaś we wtorek, jak zobaczyłaś beżowe szpilki w Internecie – westchnęła z politowaniem Raven.  – Swoją drogą, masz w szafie cztery pary identycznych, ale to wcale nie przeszkodziło ci w wydanie dwóch stów na kolejne.

     - Nie są identyczne! – żachnęła się Rosaline. – Te mają obcas i podeszwę z materiału imitującego drewno.

     - A to przepraszam. – Różowowłosa uniosła ręce w obronnym geście. Roześmiałam się, słysząc krótką wymianę zdań pomiędzy koleżankami.

     Weszłyśmy do pierwszego butiku po prawej stronie.

     - Myślałyście już, za kogo się przebierzecie? – zagaiłam, niechętnie przeglądając wieszaki z ubraniami.

     - Szczerze mówiąc, mam już kupioną sukienkę – zaszczebiotała Meyer, klaszcząc w dłonie. – Jestem tutaj wyłącznie w roli waszej stylistki.

     - Tego obawiamy się najbardziej – burknęła różowowłosa. Dziewczyna posłała jej gniewne spojrzenie spod gęstych rzęs, ale Black zdawała się nie zwracać na to uwagi. W dalszym ciągu ze znudzeniem wymalowanym na bladej twarzy oglądała jakąś bluzkę.

     - Raven, skoro nie chcesz pomagać, to chociaż nie przeszkadzaj – warknęła.

     - To co z tą kreacją? – zapytałam szczerze zaciekawiona.

     - Czarna, falbaniasta suknia rodem z dziewiętnastego wieku. Koronka, gorset, długie rękawy oraz kołnierz.

     - Jak ty w tym będziesz się poruszać?

     - Nie doprowadzaj mnie do ostateczności – wysyczała przez zaciśnięte zęby Rosaline.

     Odeszłam od nastolatek. Ich ciągłe sprzeczki powoli zaczynały działać mi na nerwy. Tłum obcych ludzi już i tak wystarczająco frustrował moją osobę.

     Udałam się na drugi koniec sklepu. Próbowałam dojrzeć jakikolwiek ciuch, który przyciągnąłby moją uwagę, jednak spora ilość klientek skutecznie mi to utrudniała. Resztkami zdrowego rozsądku starałam się publicznie nie napluć sobie w brodę bądź teatralnie nie załkać na środku sklepu. Mama już od poniedziałku namawiała mnie na wspólny maraton po butikach w celu znalezienia tego jedynego skrawka materiału. Oczywiście, jako wzorowy przykład młodej buntowniczki, nie przystałam na propozycję rodzicielki, a nawet pokusiłam się o dziecinne tupnięcie nogą. Postępowanie wbrew radom rodziców miało to do siebie, że w magiczny sposób zawsze działo się tak, jakbyśmy tego nie chcieli, ale jednocześnie według najgorszych przewidywań staruszków. Zupełnie, jakby po powiększeniu rodziny ludzie zdobywali jakieś czarodziejskie moce. Sarah co najmniej pięć razy powtórzyła, że bieganie po sklepach na ostatni gwizdek przysporzy mi kłopotów w postaci tłumu równie mało inteligentnych ludzi co ja. No i proszę, stało się. W całym centrum handlowym zapewne nie było pomieszczenie, do którego ta rozochocona hołota by nie wlazła.

     Westchnęłam przeciągle, kręcąc przy tym głową z bezradności. Jeśli nie dam rady znaleźć sensownej kreacji, po prostu nie pójdę na bal. Przede mną jeszcze trzy tego typu imprezy, więc nie wszystko stracone. Pomogę Raven oraz Dake’owi w przygotowaniu konkursowej potrawy, a następnie wrócę do domu i piątkowy wieczór spędzę na czytaniu mang bądź niedawno zakupionej książki. Ewentualnie obejrzę odmóżdżający serial, zaopatrzona w miskę prażonej kukurydzy oraz małą pizzę wegetariańską. Ten pomysł coraz bardziej zaczął mi się podobać i brzmiał nawet lepiej od kilkugodzinnej potańcówki wśród znajomych ze szkoły.

     Wpadłam na kogoś z impetem. Postać zachwiała się niebezpiecznie. Odruchowo wyciągnęłam ręce, aby uchronić poturbowaną przeze mnie personę przed nieprzyjemnym spotkaniem z wypolerowaną podłogą. Znałam swoje szczęście i niemal mogłam się założyć, że uderzyłam w zgryźliwą staruszkę albo agresywną nastolatkę, która nawet nie zaczeka na wyjaśnienia, tylko do razu rzuci się z pięściami.

     - P-przepraszam bardzo! – wydukałam, obejmując ramionami nieszczęśnika. Ku mojemu ogromnemu zdziwieniu osoba ta była twarda i boleśnie wbijała mi kanciaste dłonie w brzuch.

     Niepewnie rozchyliłam powieki, które do tej pory uniemożliwiały dostrzeżenie czegokolwiek. Zamrugałam pospiesznie oczami z zaskoczenia przemieszanego z dezorientacją. Kurczowo trzymałam w rękach niewiele wyższego ode mnie manekina. Jedynie dzięki plastikowej lalce o rozmiarach prawdziwego człowieka nie uderzyłam się boleśnie w czoło. Z mistrzowską precyzją postawiłam figurę na jej pierwotnym miejscu, po czym rozejrzałam się uważnie. Na całe szczęście klientów sklepu o wiele bardziej interesowały ubrania, aniżeli los manekinów. Odetchnęłam z ulgą – naprawdę nie chciałam, aby ktokolwiek dostrzegł moją pomyłkę. Niby nic wielkiego się nie wydarzyło, aczkolwiek wolałam uniknąć prześmiewczych spojrzeń i kpiarskich uśmieszków.

     Ponownie zerknęłam na lalkę o beznamiętnym wyrazie twarzy. Od dziecka zastanawiałam się, dlaczego te figury zaciskały usta w wąską kreskę, a nikt nie pofatygował się nawet o namalowanie im źrenic. Gdyby nosiły na plastikowych licach chociaż cień uśmiechu, zapewne potencjalny klient miałby przeczucie, że ciuchy, wiszące na twardych ramionach, uszczęśliwiały manekina i wprawiały go w dobry humor.

     Odruchowo poprawiłam kreację, która lekko podwinęła się do góry. Omiotłam spojrzeniem całokształt, niemal tracąc dech w piersiach. Czułam, jakby wkomponowana w sufit, kwadratowa lampa spadła mi na głowę z ogromną siłą, niemal wbijając w podłogę. Wargi rozciągnęłam w psychodelicznym grymasie, a oczy zmrużyłam niebezpiecznie. Wręcz przesiąkałam samozadowoleniem oraz dumą. Nadszedł rychły koniec bezowocnych poszukiwań przebrania na bal halloweenowy. Albowiem właśnie w tej chwili stałam przed strojem wprost zaprojektowanym na tego typu przyjęcia. Czarna, rozkloszowana sukienka na krótki rękaw sięgała połowy uda. Wokół talii został przewiązany biały fartuszek, a tego samego koloru mankiety okalały oba nadgarstki. Szyję lalki przyozdabiała ciemna mucha.

     Tkwiłam z wbitym w ubranie wzrokiem, jakbym siłą umysłu starała się przyciągnąć je do siebie. Skoro tematem przewodnim będzie Krwawy bankiet u Draculi, przebiorę się za jego wampiryczną pokojówkę. Klasnęłam w dłonie nadzwyczajnie uszczęśliwiona.

     - W czymś może pomóc? – Dobiegł mnie uprzejmy kobiecy głos. Odwróciłam się niespiesznie. Przede mną stała wysoka niewiasta. Jej jasne włosy spływały kaskadą loków na wątłe ramiona i plecy. Szare oczy bacznie mi się przyglądały, rozsiewając dookoła aurę życzliwości. Na twarzy tlił się delikatny uśmiech. Metalowa plakietka dawała do zrozumienia, że owa pani pracowała w tym butiku.

     - Jestem zainteresowana tą sukienką. – Ruchem głowy wskazałam na kreacją za plecami.

     - Och, naprawdę? – Kobieta wydawała się nad wyraz zaskoczona. Zmarszczyła czoło, zastanawiając się nad czymś przez moment. – Mamy z nią problem. Przykuła wzrok wielu klientek, lecz na żadną nie pasowała. To jedyny taki model – można powiedzieć, że unikatowy bądź nazwać go eksperymentem.

     - Tym bardziej chcę ją przymierzyć – odparłam.

     - W porządku. Jest dosyć mała, więc powinna na panią pasować.

     Ekspedientka zdjęła strój z manekina, starając się przy tym, aby nie uszkodzić materiału. Niepewnie dotykała kreacji, jakby w obawie, że rozpadnie się nawet pod małym naciskiem. Chwilę trwało, aż kobieta uporała się z ubraniem, po czym podała je mnie. Grzecznie podziękowałam za pomoc i na złamanie karku pobiegłam w stronę, gdzie zostawiłam koleżanki. Łokciami rozpychałam się przez tłum niemogących zdecydować się przedstawicielek płci żeńskiej. Byłam przepełniona euforią i nawet nie brałam pod uwagę faktu, iż sukienka najzwyczajniej w świecie mogła być na mnie nieodpowiednia. Jeżeli przymierzało ją wiele osób, a mimo to na żadną nie pasowała, to dlaczego ze mną miało stać się inaczej?

     Raven dostrzegłam na środku sklepu. Dziewczyna wręcz kipiała gniewem, a jej spojrzenie wbiło się w podłogę. Zapewne na skórzanej, kwadratowej pufie tkwiła Rosaline, mierząc kolejną parę butów, choć jeszcze niedawno zarzekała się, że przyszła do centrum handlowego wyłącznie ze względu na nas. Nastolatka najwidoczniej uzależniła się od zakupów i nie mogła wypuścić z rąk żadnej okazji, aby wzbogacić się o nowy fatałaszek bądź jakieś dodatki.

     Podeszłam do koleżanek. Różowowłosa kurczowo zaciskała kościste palce na białej satynie. W drugiej dłoni trzymała koronkowy materiał, na którym wyhaftowano popielate róże. Niepewnie zerknęłam na Black. Zagryzła dolną wargę, zapewne tłamsząc chęć głośnego wypowiedzenia się na temat zachowania przyjaciółki.

     - Chyba znalazłam to, czego szukałam – zakomunikowałam, gdy wzrok piwnych oczu białowłosej zatrzymał się na mnie.

     - Świetnie, Holly. A co powiesz o tych butach? – Meyer wyciągnęła zgrabną nogę, na którą założyła czarne, skórzane botki na wysokim obcasie.

     - Cóż… Są całkiem ładne?

     - Wiedziałam, że chociaż ty mnie zrozumiesz! No, a ty co tam masz? – Plasnęła dłońmi o uda, skinieniem głowy wskazując na strój pokojówki.

     - Coś wspaniałego, ale nie wiem, czy będzie pasować. Muszę iść do przymierzalni.

     - Pójdę z tobą. Tym czasem jednak, zostawmy te dziewczę samo. Niech zastanowi się, czy jest gotowa wydać trzy stówy na siedemdziesiątą parę butów.

     Raven wzięła mnie pod ramię i ruszyłyśmy w stronę łuku drzwiowego, za którym umiejscowione zostały liczne przebieralnie.

     - Dojdę do was za sekundkę! – rzuciła za nami Rosaline.

     Weszłam do jednego z kilkunastu małych pokoików, zamykając za sobą drzwi. Powiesiłam sukienkę na drewnianym haczyku. Oparłam dłonie na biodrach i z uwagą przyglądałam się jej. Z uporem maniaka próbowałam doszukać się w niej jakiegokolwiek mankamentu, który mógłby zawarzyć na podjęciu przeze mnie decyzji. Zaczynałam powoli wahać się nad kupnem tej kiecki. Teoretycznie pomysł z przebraniem się za wierną służącą Draculi uważałam za dobry i szczerze wątpiłam, aby inne dziewczyny również na to w padły. Z drugiej zaś strony, ta kreacja wydawała się nazbyt wulgarna. Tego typu ubranka kobiety zakładały, gdy chciały przypodobać się swojemu facetowi, a nie na szkolny bal.

     Westchnęłam zrezygnowana. Jeżeli nie przymierzę wybranej sukienki, będę wypominać to sobie przez kilka następnych dni i zapewne poczucie, że coś zaprzepaściła nie pozwoli mi nawet na spokojne skonsumowanie śniadania. Jak to powiedział pewien mądry człowiek – kto nie ryzykuje, nie pije szampana. Fakt, później nie cierpi również na kaca, ale ból głowy stanowił świetny pretekst do przeleżenia całego dnia w wygodnym łóżeczku.

     Powoli zdjęłam z siebie ciemnozieloną kurtkę, a następnie zabrałam się za znienawidzone przeze mnie rozpinanie guzików. Już po chwili biała koszula oraz czarno-czerwona spódnica leżały na prowizorycznym stołku, przymocowanym do ściany. Ponownie przyjrzałam się kreacji, która wprawiała moją osobę w skrajne emocje. Pragnęłam tej sukienki jak mało czego, aczkolwiek bałam się reakcji rodziców i nauczycieli.

     Codziennie paradujesz w tym kraciastym kawałku materiału, stanowiącym część szkolnego mundurka. Masz opory przed nałożeniem stroju pokojówki? A może zakop się pod kołdrą i wspólnie obejrzymy denny wyciskacz łez.

     Pchnięta niewidzialną dłonią Drugiej Holly sięgnęłam po kreację i nieporadnie zaczęłam ją zakładać. Z lekkim trudem wsunęłam ręce w rękawy sięgające połowy ramion, które kończyły się zwężeniem przyozdobionym białymi falbankami. Fartuszek przewiązałam w talii na kokardę, po czym zabrałam się za sznurowanie gorsetu. Na całe szczęście wiązanie znajdowało się z przodu, więc nie potrzebowałam pomocy przy uporaniu się z nim. Kiedy sukienka została już skompletowała, zapięłam na szyi czarną muchę, a na nadgarstkach jasne mankiety. Spojrzałam w lustro. Miałam naprawdę drobną posturę, przez co wyglądałam jeszcze bardziej wulgarnie niż powinnam. Kwadratowy dekolt ukazywał moje zawsze zakryte piersi, które dodatkowo bardziej wyeksponował gorset. Sama zdziwiłam się, że mogły wyglądać tak ponętnie. Nie lubiłam pokazywać ciała, a ciągłe noszenie dość erotycznej bielizny już i tak uważałam za drobne zboczenie.

     - Umarłaś tam, czy co? – Zniecierpliwiona Raven zapukała w drzwi. W oddali usłyszałam promienny śmiech Rosaline.

     - Już wychodzę – mruknęła, nie będąc całkowicie pewną, czy koleżanka zdołała usłyszeć.

     Odruchowo wygładziłam rozkloszowany dół sukienki, podszyty białą koronką, która kokieteryjnie wyglądała spod ciemnego materiału. Złapałam za klamkę i niepewnie rozchyliłam drewniane skrzydło.

     Dziewczyny dłuższy moment intensywnie lustrowały mnie wzrokiem. Wymieniły pomiędzy sobą porozumiewawcze spojrzenia, a ja wówczas mogłam założyć się o całą kolekcję mang, że zaraz wybuchną niekontrolowanym śmiechem. Czułam na policzkach przenikliwe ciepło, w zastraszającym tempie rozchodzące się po całej twarzy.

     - Proszę, nie patrzcie tak – wydukałam, zasłaniając przedramieniem zaczerwienione od wstydu lico.

     - Ale… - zaczęła niepewnie różowowłosa, lecz niedane jej było skończyć.

     - Jesteś taka urocza! – pisnęła Meyer, z zachwytu klaszcząc w dłonie. – Wyglądasz jak pokojówka z ulubionej bajki Raven, którą ogląda na okrągło.

     - Hildegarda ma włosy blond i przede wszystkim bardziej kobiece kształty. – Dziewczyna skrzyżowała ręce i posłała koleżance gniewny wzrok spod ściągniętych brwi.

     - One jeszcze urosną! – krzyknęłam, zaciskając dłonie w piąstki.

     - Od gówniary czekam, aż wyrosną mi skrzydła, ale pomimo tylu lat nic z tego nie wychodzi.

     - Ach, mam tego dość! Zaczekajcie na mnie, tylko się przebiorę – warknęłam i już zamierzałam zamknąć za sobą drzwi, lecz zgrabna dłoń zatrzymała drewniane skrzydło.

     - O nie, nie, moja panno. Masz kupić tę sukienkę, choćby kosztowała pół tysiąca. Jestem skłonna udzielić ci na nią pożyczki – powiedziała stanowczym głosem Rosaline, wygrażając przy tym palcem, jakby właśnie karciła niesfornego dzieciaka.

     - Skoro ta głupia metalówa tak na nią reaguje, to nawet nie chcę pomyśleć, co będzie z resztą. Stanę się pośmiewiskiem szkoły, a redaktorzy gazetki do końca roku będą o mnie wspominać na łamach swojego kochanego szmatławca.

     - Oj, no daj spokój. Przecież nie powiedziałam, że wyglądasz zdzirowata, czy coś w ten deseń. Stwierdziłam tylko…

     - Wyglądam zdzirowato? Wiedziałam, po prostu wiedziałam, że tej kiecki nie powinnam nawet dotykać. Co też mną zawładnęło, gdy decydowałam się na jej przymiarkę?

     - Nie dałaś mi dokończyć! – Black uderzyła pięścią w drzwi. Podskoczyłam wystraszona nagłym dźwiękiem. – Jest świetnie, dobra? Kurna, sama bym ją założyła, gdybym przypominała wieszak jak ty.

     - Dzięki – mruknęłam ze słyszalnym sarkazmem w głosie.

     Zacisnęłam drobne palce na czarnym materiale, zastanawiając się nad właściwą decyzją. Gdzieś w głębi duszy pragnęłam kupić tę sukienkę. Była zupełnie inna od wszystkich ciuchów, które wisiały w mojej szafie. Ponadto przepełniało mnie zadowolenie wywołane słowami ekspedientki. Tylko ja wyglądałam dobrze w tej kreacji. Czyżby to stanowiło znak, jakiś drogowskaz od losu, że powinnam ją kupić? Chciałam to zrobić ze względu na moją chorą dumę. Ponadto ciekawiła mnie reakcja Duncana, gdy zobaczy swoją nieśmiałą dziewczynę w tak prowokacyjnej odsłonie.

♥

     Jedyny market w Crystal Hills, podobnie jak centrum handlowe, także pękał w szwach od nadmiaru klientów. Większość z nich napakowała do sklepowych wózków różnego rodzaju cukierki, czekolady oraz składniki potrzebne do wyrobu ciasta. Śmiałam twierdzić, że tylko my zamierzaliśmy kupić produkty codziennego użytku.

     Raven trzymała w ręce niewielką karteczkę z listą artykułów. Skrupulatnie sprawdzała, czy na pewno o niczym nie zapomnieliśmy. Dake z ogromnym zainteresowaniem przeglądał smaki gum do żucia, nie mogąc zdecydować się na konkretny. Ja natomiast stałam oparta o plastikowy uchwyt wózka i ze znudzeniem przyglądałam się kasjerce, która nad wyraz wolno podliczała zakupy jakiejś staruszki. Miałam niewyobrażalną wręcz ochotę krzyknąć na kobietę, aby raczyła ruszyć swoje dupsko i wziąć się do prawdziwej roboty, bo za nami tworzył się już spory korek. Przed wykrzyczeniem mało kulturalnych epitetów powstrzymywało mnie dwóch ochroniarzy stojących nieopodal. Jeszcze tego brakowało, żebym została siłą wyprowadzona z marketu przez parę osiłków w czarnych strojach.

     - Gdzie jest ketchup? – zapytała spanikowanym głosem różowowłosa.

     - Pod srajtaśmą – mruknęłam, wskazując palcem na niewidoczną dla dziewczyny rzecz.

     Raven wychyliła się, chcąc dojrzeć zgubę, po czym odparła:

     - A, rzeczywiście. Dobrze, że chociaż ty czuwasz nad sytuacją. W przeciwieństwie do niektórych. – Spiorunowała plecy blondyna wzrokiem. Ten w odpowiedzi machnął jedynie dłonią na odczepne.

     Nastolatka westchnęła zmęczona ciągłą kontrolą i przyłożyła palce obu rąk do skroni. W przeciwieństwie do mnie oraz Morgana, jej bardzo zależało na wygranej. Pragnęła, by wszystko wyglądało perfekcyjnie. Skoro tak panikowała w sklepie, to aż strach pomyśleć, co będzie działo się w jej domu, gdy przyjdzie do gotowania. Założyłam się z Dake’em, jak mocno Black się wścieknie. Obstawiłam dziesięć dolców, że rzuci wszystkimi sztućcami o podłogę, ubliży nam, po czym zamknie się w swoim pokoju. Chłopak twierdził natomiast, iż jej gniew osiągnie apogeum i po wielu minutach wrzasków, dłużących się w nieskończoność, najzwyczajniej w świecie wyrzuci nas z domu. Obie opcje nie przedstawiały się w kolorowych barwach i z pewnością doprowadziłyby naszą klasę do druzgocącej przegranej – a raczej oddania walki walkowerem.

     - Dzień dobry. Dzisiaj trwa promocja na czekoladowe dynie z nadzieniem truskawkowym, czy są państwo zainteresowani? – zapytała flegmatycznym tonem kasjerka, wskazując na karton po brzegi wypełniony słodkościami.

     - O, weź mi jedną! – krzyknął blondyn, rzucając na taśmę dwie paczuszki miętowych gum.

     - Poproszę trzy – odparła Raven, posyłając koledze nienawistne spojrzenie.

     Byłam wprost przekonana, że robił to specjalnie. Celowo chciał sprowokować Black już teraz, aby w późniejszym etapie mieć większe szanse na wygraną. Mina różowowłosej z każdą sekundą coraz bardziej zbliżała go do zwycięstwa. Nie miałam zamiaru marnować dziesięciu dolarów, które ciężko zarobiłam poprzez samą egzystencję. Wręcz przeciwnie – pragnęłam zyskać na tym zakładzie, toteż zaraz po wyjściu z marketu przedsięwezmę odpowiednie środki, aby uchronić się przed sromotną klęską.

     Irytujące pikanie przyprawiało mnie o pulsujący ból głowy, a przymusowe czekanie jeszcze bardziej potęgowało ten efekt. Miałam nieodparte wrażenie, że pracownica sklepu specjalnie spowalniała ruch, po prostu nie chciała usługiwać większej liczby klientów. Stałam z lnianą torbą w dłoni, oczekując na podanie ze strony kobiety siatki z pieczarkami. Zaistniał sytuacja nie tyle była irytująca, co wręcz żenująca. Z tak zabójczym tempem ta pani powinna opowiadać w przedszkolu bajki dzieciakom. Maluchy zasnęłyby jeszcze przed rozpoczęciem historii.

     - Płacą państwo czterdzieści trzy dolary i osiemdziesiąt pięć centów – zakomunikowała kasjerka, po czym beznamiętny wyraz oczu skierowała na Raven.

     Dziewczyna podała jej kartę kredytową. Wymieniliśmy z Dake’em znudzone spojrzenia. O ile różowowłosa tryskała gniewem na kilka metrów, tak my omal nie zasnęliśmy na stojąco. Cały ten wolny proces, który zakończył się parę chwil temu wprawił nas w znużenie i nawet głośne reklamy dobiegające z głośników porozwieszanych po sklepie nie były w stanie tego zmienić. Jak malinowe cappuccino kocham, jeżeli kiedykolwiek przyjdę do tego marketu, to Pani w zwolnionym tempie planuję unikać niczym psychopatycznego mordercy z rozklekotaną piłą łańcuchową i zardzewiałym hakiem, na którym tkwiła zaschnięta krew.

     - Dziękuję i zapraszam ponownie – mruknęła kobieta, podając Black paragon.

     - Wpadniemy na pewno – warknęła w odpowiedzi i chwyciła za papier toaletowy.

     Wyszliśmy na zewnątrz. Dake odstawił wózek na miejsce, po czym niespiesznym krokiem ruszyliśmy w stronę Parku Centralnego. Dom Raven znajdował się piętnaście minut drogi od marketu, chociaż biorąc pod uwagę szybkość naszych kroków, dojdziemy tam w dwa razy dłuższym czasie. Najwyraźniej flegmatyczność kasjerki uderzała w twarz nawet nastolatków, zazwyczaj buchających niepohamowaną energią.

     - Ta baba to jakieś nieporozumienie. Chyba bardzo potrzebowali pracowników, skoro ją zatrudnili – burknęła różowowłosa i włożyła ręce do kieszeni skórzanej kurtki.

     - Współczuję jej mężowi. Wyobrażacie sobie seks z kimś tak niechętnym do wszystkiego?

     - Fuj, Morgan, jesteś niereformowalny! – Uderzyłam chłopaka pięścią w ramię. Nawet się nie skrzywił, za to ja ledwo powstrzymywałam się przed jęknięciem z bólu. Kostki na dłoniach pulsowały nieprzyjemnie, przybierając lekko zaczerwieniony odcień.

♥

     Jeżeli nie dostanę się na Harvard – a było to bardzo możliwe – zostanę wróżbitką. Mojej absolutnej i niepodważalnej decyzji z pewnością nie zmienię przez najbliższy tydzień, aczkolwiek do tego czasu będę kurczowo się jej trzymać. Tak, jak przewidziałam, przed zielonym zameczkiem otoczonym ogrodem w stylu angielskim stanęliśmy dokładnie pół godziny po opuszczeniu sklepu. Czułam, że dzisiaj nastał właśnie ten dzień, gdy wszystkie moje przeczucia się iściły. Woń wygranej unosiła się nad dachami bogato zdobionych domów, czyniąc powietrze nad wyraz ciężkim.

     Przekroczyliśmy próg. Pierwszą rzeczą, jaką usłyszałam był dźwięk tłuczonego szkła oraz dziewczęcy krzyk. Mimowolnie wzdrygnęłam się, gdy do uszu dostało się piskliwe zawodzenie. Hałas wręcz brutalnie wdzierał się do środka czaszki, rzucając mózgiem na wszystkie strony. Prawie czułam, jak narząd tłukł się o wszystkie ściany niewielkiej części układu kostnego, niczym w pijanym tańcu. Nina miała przeponę i wielką szkodę stanowił fakt, że wykorzystywała jej moc do straszenia ludzi.

     - Głupi zwierzak! Zbiłeś mój ulubiony kubek! – zawyła dziewczynka.

     Kocur zdawał się ignorować wrzaski oraz lamenty dwunastolatki. Dostojnym krokiem opuścił kuchnię, unosząc przy tym ogon, jakby dawał drobnej blondyneczce do zrozumienia, że miał w głębokim poważaniu jej własność, która teraz leżała w kawałkach na podłodze. Rudy pers przystanął na chwilę w miejscu i przekręcił łepek w naszą stronę. Jego żółte oczy bacznie zlustrowały nas znudzonym spojrzeniem. Ziewnął bezczelnie, przeciągając się oraz mrucząc z zadowolenia. Podszedł powoli do Raven. Otarł się o but sięgający połowy łydki, a następnie oparł przednie łapy na kolanie właścicielki i z zaciekawieniem przyłożył nos do lnianej torby pełnej zakupów.

     - Nic dla ciebie nie mam, Kocurze – rzuciła dziewczyna, kiwając głową na boki.

     Futrzak zadzierał pyszczek, wgapiając się hipnotyzującymi ślepiami w różowowłosą.

     - Dobra, schowałam jeszcze kilka przysmaków.

     Nastolatka odłożyła siatkę z produktami spożywczymi i ruszyła w stronę kuchni. Kot miauknął, jakby z wyższością, chcąc zapewne okazać swą dumę. Mogłam założyć się o wszystko, że myślał teraz o sukcesie, jaki osiągnął. Wszak zdominował niepokorną metalówę wyłącznie krótkim spojrzeniem.

     Zerknęłam na Dake’a. Wydawał się w ogóle niezaciekawiony zaistniałą sytuacją. Wzruszyłam obojętnie ramionami, po czym skierowałam się do pomieszczenia, gdzie przyjdzie nam za moment stoczyć długą i ciężką bitwę z małymi dyniami. Nienawidziłam ich drążyć, toteż na Halloween zakupiłam plastikowe ozdoby, odporne na wodę oraz zgniliznę. Wnętrzności tych przeklętych warzyw śmierdziały niemiłosiernie i za każdym razem, gdy miałam wątpliwą przyjemność się do nich zbliżyć, ledwo powstrzymywałam odruch wymiotny. Dlaczego tradycją nie było robienie lampionów z arbuzów? Pachniały przyjemnie, a smakowały jeszcze lepiej.

     Na podłodze kucała drobna blondyneczka. Jej jasne włosy o bladoróżowych zakończeniach związane zostały w mało artystycznego koka. Falbaniasty dół sukienki rozłożył się na białych kafelkach, jakby chciał pochwalić się kwiecistym wzorem materiału. Nina ostrożnie zamiatała miotełką kawałki kubka, mrucząc przy tym pod nosem niezrozumiałe słowa. Z pewnością psioczyła na niefrasobliwego kota jej starszej siostry. Nie dziwiłam się dziewczynce, ta ruda bestia powinna smażyć się w piekle. Nawet bardzo bym się nie zdziwiła, gdyby Raven wykopała go z cmentarza i za pomocą czarnej magii przywróciła do życia. Kocur wydawał się być ulubioną maskotą Szatana.

     - Młoda, jak skończysz, to zmykaj stąd – rzuciła różowowłosa.

     - A co będziecie robić? – zapytała młodsza z rodzeństwa, wyrzucając swój ulubiony kubek do śmietnika pod zlewem.

     - Potrawę na konkurs halloweenowy. Dynie faszerowane mięskiem. – Dziewczyna zatarła ręce z zachwytu. – Zostawić tobie i cioci po jednej?

     - Jasne. – Nina uśmiechnęła się uroczo, po czym w podskokach opuściła kuchnię.

     - Słodką masz siostrzyczkę – stwierdziłam, wpatrując się w łuk drzwiowy, za którym przed sekundą zniknęła dwunastolatka.

     - Oj, Holly, widać, że jeszcze niczego nie wiesz o życiu. Prawda, Dakota?

     - Ta mała – wskazał palcem na schody – to zło absolutne. Lepiej jej nie denerwować.

     Chłopak wyglądał na przestraszonego. Miał nienaturalnie rozszerzone oczy, a wargi zacisnął w wąską kreskę. Zadrżał ledwo widocznie. Skoro nawet Morgan czuł lęk przed młodszą z sióstr Black, to coś musiało być na rzeczy. Zaczynałam powoli twierdzić, że Crystal Hills stanowiło mieścinę wręcz przepełnioną strasznymi ludźmi. Tylko nie rozumiałam, dlaczego musiałam ich wszystkich spotykać.

     Wygodnie rozsiedliśmy się przy kwadratowym blacie przymocowanym do ściany, imitującym tym samym stolik. Zabraliśmy się do jednego z najbardziej znienawidzonych przeze mnie zajęć – drążenia dyni. Raven znalazła w Internecie kilka ciekawych motywów lampionów. Niektóre przypominały straszne buźki, inne uśmiechnięte. Wśród nich nie mogło również zabraknąć mordki kota, którą różowowłosa wycinała w całkowitym skupieniu.

     Pozbycie się śmierdzących wnętrzności zajęło nam ponad godzinę. Kiedy wszystkie warzywa wyglądały już perfekcyjnie, Dake zabrał się za sprzątanie rozgardiaszu. Pestki oraz miąższ walały się po całej kuchni. Wychodząc z pomieszczenia, ledwo dawałam radę uniknąć nadepnięcia na kawałki dyni. Pospiesznie udałam się do łazienki. Chciałam jak najszybciej pozbyć się z rąk tego obrzydliwego zapachu. Czułam w gardle palące uczucie, a w ustach nieprzyjemny posmak. Namydlając dłonie spojrzałam w lustro. Byłam wręcz chorobliwie blada. Lekko kręciło mi się w głowie od nadmiaru przedzierającego się do moich nozdrzy smrodu. Pchnięta dziwnym uczuciem powąchałam podwinięty do łokcia rękaw czarnej bluzy. Skrzywiłam się z obrzydzenia, gdy wyczułam woń dyni.

♥ ♥ ♥ ♥