Kącik Twórczy Panienki Kernit

Długo wyglądany rozdział wreszcie nadszedł, chociaż spóźniony o jakieś dwa tygodnie. Czuję się winna, albowiem jednej czytelniczce zwiastowałam publikację następnej części, a wyszło zupełnie wbrew moim przepowiedniom. Przepraszam Was bardzo, kochani, za tak długą nieobecność. W moim życiu ostatnio trochę się pozmieniało, aczkolwiek zdecydowanie na lepsze, i wszystko stało się ciekawsze oraz ważniejsze od bloga. Jejku, ależ to żałośnie brzmi... W każdym razie nadeszły upragnione wakacje, które - mam nadzieję - zmobilizują mnie do pracy.

Pozdrawiam serdecznie z żywą nadzieją, że wkrótce zobaczymy się ponownie. (^.^)/ 

Droga (nie) do miłości: Rozdział 39

„Wolę wszystko niż przeciętność. Tej na szczęście, nikt mi nie zarzuca.”

~T. Makowski

     Ciepły oddech, okalający moją twarz, nakazał otworzyć oczy, by móc przywitać się ze światem. Naprawdę nie chciałam tego czynić. Wszelkimi możliwymi sposobami starałam się odsunąć od natrętnego gorąca, lecz nie dawałam rady uciec. W którą stronę nie przekręciłabym głowy, ten i tak owiewał skórę, nie pozwalając dalej tkwić w silnych ramionach Morfeusza. Ponadto ciężar spoczywającej na mnie osoby skutecznie utrudniał zaczerpywanie powietrza. Próbowałam wziąć głębszy oddech, aczkolwiek wraz z tlenem do płuc transportowałam także wręcz palący zapach dymu papierosowego do nozdrzy.

     Mateńko kochana, czy on kopcił zaraz po podniesieniu tyłka z materaca? A może w ogóle nie wstał z łóżka, tląc te śmierdzące cholerstwo tuż przy moim nosie?

     Poczułam dotkliwe uszczypnięcie na policzku. Jęknęłam cicho, mocno zaciskając powieki w zdenerwowaniu. Lewa część twarzy została rozciągnięta, odsyłając tym samym senność w zapomnienie. Przyjemnie było marzyć o samotnym rejsie po wodach Oceanu Spokojnego. W tle leciała kojąca muzyka, a akompaniował jej szum delikatnych fal oraz skrzek mew. Stałam za sterem jachtu SY Stanley, dumnie wypinając pierś do przodu i sporadycznie poprawiałam zsuwające się z zadartego noska okulary przeciwsłoneczne. Delikatny wiaterek mierzwił niesfornie ciemne pasemka, które wydostały się spod sideł czarnej gumki.

     - Wiem, że nie śpisz – mruknął zachrypnięty głos, niemal ociekający rozbawieniem.

     - To wszystko twoja wina – burknęłam.

     Najwyższy czas wrócić do rzeczywistości, aczkolwiek nadal czułam w dłoniach dotyk gładkiej, wypolerowanej tafli drewna. Zderzenie ze światem realnym z pewnością mnie zaboli. Już w tej chwili doświadczałam cierpienia cielesnego, a nawet nie otworzyłam oczu.

     Kościste palce splotły się z moimi. Spierzchnięte wargi musnęły wierzch dłoni. Westchnęłam głośno, gdy palący gorąc, bijący od rozgrzanych ust, zatrzymał się na wewnętrznej stronie nadgarstka. To było jedno z wrażliwszych miejsc na ciele, które nijak nie mogło oprzeć się subtelnym pieszczotom.

     - Przestań – szepnęłam błagalnie. Przysłoniłam twarz przedramieniem, chcąc chociaż w małym stopniu ukryć zażenowanie.

     Rozchyliłam powieki. Spod ręki oglądałam przystojną twarz bruneta, teraz ozdobioną tryumfującym uśmieszkiem. Lubieżnie oblizał wargi, jakby właśnie skończył konsumpcję czegoś niezwykle smacznego.

     Ciekawe, jak bardzo się zaślini, gdy już w ciebie wejdzie…

     Drgnęłam na tę myśl. Druga Holly uświadomiła mi, że związek z Duncanem nie zawsze będzie przepełniony po brzegi sielanką. Prędzej czy później nadejdzie dzień, kiedy chłopak uzna, iż pocałunki, to dla niego zbyt mało. Już zaczynałam obawiać się tej chwili. Ustanowiłam sobie za cel, że możliwie jak najdłużej zachowam niewinność.

     Chłopak ułożył tors na moim brzuchu, podpierając się jedynie na łokciu. Głowę ulokował na dłoni i z uwagę mnie obserwował. Przy każdym jego głębszym oddechu wyczuwałam pod skórą lekko wbijające się żebra. Holden miał wyraźnie zarysowane mięśnie, lecz tłuszczu jak na lekarstwo. Gdyby skrupulatnie nie ćwiczył oraz nie jadł na co dzień według diety dla sportowców, zapewne przypominałby anorektyka. Ktoś mógłby wówczas pomyśleć, że połączyła nas niedowaga. Para kościotrupów wyglądałaby co najmniej groteskowo.

     Nagle poczułam silne ssanie w żołądku, a po pokoju rozniosło się donośne burczenie. Odruchowo skierowałam wzrok na brzuch zakryty puchową kołdrą. Brunet prychnął pod nosem, wyraźnie rozbawiony. Gniewnie ściągnęłam brwi i spojrzałam na niego spod na wpół przymkniętych powiek.

     - Co cię tak bawi? – warknęłam. – Powinieneś zrobić mi śniadanie. Nie wiem, dlaczego jeszcze tutaj jesteś.

     Odwróciłam głowę, zamykając oczy. Przybrałam obrażoną minę. Machnęłam ręką na Duncana, dając mu do zrozumienia, że w jego obowiązku było natychmiastowe oddalenie się.

     - Ktoś tu pokazuje różki, słooodko. – Ponownie się zaśmiał i złożył delikatny pocałunek na wewnętrznej stronie nadgarstka. Znowu przez moje ciało przeszła defilada niewidzialnych mrówek. Uwielbiałam, gdy emanował czułością, by za moment na powrót ukazać całemu światu sadystę z prawdziwego zdarzenia.

     Zacisnął kościste palce na łokciu, po czym przyciągnął mnie stanowczym ruchem. Gwałtownie oderwałam głowę od poduszki i wyprostowana usiadłam na wygodnym materacu. Wpatrywałam się w koślawy uśmiech, który wyginał spierzchnięte usta. Chłopak miał nienaturalnie rozszerzone oczy oraz wąskie źrenice. Wyglądał niczym seryjny morderca w chwili, gdy właśnie odnalazł wyśnioną ofiarę. Te gierki nie wzbudzały już we mnie niepożądanego strachu. Wręcz przeciwnie – pragnęłam doświadczać ich jak najwięcej. Przyzwyczaiłam się do brudnych poczynań Holdena, które wprawiały moją osobę w stan niemalże euforyczny. Kiedy przez dłuższy czas nie przebywaliśmy sami, zaczynałam odczuwać brak jego porywczości, zdecydowania w podjętych działaniach, a nawet agresywności. Po prostu brakowało mi cierpienia, jakie niosła ze sobą obecność osiemnastolatka. Niemal uzależniłam się od aktów drobnej przemocy ze strony Duncana.

     - Ale nie przesadzaj, bo będę musiał stać się brutalny – wyszeptał wprost do mojego ucha. Polizał niewielki kawałek skóry na szyi, po czym przyssał się do niego. Niekontrolowany jęk wyrwał się spomiędzy ust. Przechyliłam głowę na prawo, aby dać brunetowi większe pole manewru. Stawałam się przez niego pruderyjna i to przerażało mnie do żywego.

     Położyłam dłoń na policzku chłopaka. Opuszkami palców gładziłam jego lico. Kiedy oderwał wargi od rozpalonego ciała, ponownie musnął językiem miejsce, gdzie pozostawił czerwone znamię.

     - Idziemy na śniadanie? – spytał, układając podbródek we wgłębieniu między obojczykami. Włosami przyjemnie drażnił bladą skórę, drżącą przy każdym okalającym ją wydychanym powietrzu.

     - Mhm – mruknęłam. Na kilka sekund przymknęłam powieki. Chciałam lepiej czuć obecność Duncana. Napawałam się ciepłym oddechem oraz wyczuwalną wonią jego ulubionych papierosów.

     Odsunął się ode mnie na wyciągnięcie ręki. Z enigmatycznym wyrazem twarzy przyglądał się moim zaróżowionym policzkom oraz lekko rozchylonym ustom. Przeniosłam wzrok na lewe ramię chłopaka. Na zewnętrznej stronie widniał wytatuowany demon. Siedział na tronie wykonanym z ludzkich kości, a w prawej dłoni dzierżył miecz z rękojeścią w kształcie smoczego ogona. Rogi miał podobne do muflona, aczkolwiek dużo większe. U jego stup płaszczyło się kilku ludzi. Mimika co poniektórych wyrażała najżałośniejszą rozpacz wymieszaną z bólem egzystencjalnym. Byli przyodziani jedynie w skąpe szaty, odsłaniające ich chorobliwie chude postury. Nad głową piekielnej istoty rozpościerały się chmury. Zza jednej z nich przebłyskiwała czerwona poświata.

     Nagle Holden wstał z łóżka i podszedł do szafy. Wyjął z niej czarne spodnie od dresu, po czym skierował ponaglający wzrok na mnie. Niechętnie zdjęłam z siebie nagrzaną pierzynę. Bose stopy położyłam na ciemnych panelach. Przenikliwe zimno wstrząsnęło całym ciałem. Sięgnęłam po bawełniane pończochy. Pospiesznie naciągnęłam je na nogi, zawijając ku górze tak, aby kończyły się jeszcze przed kolanami.

     Opuściliśmy pokój w milczeniu. Leniwymi krokami poczęliśmy pokonywać stopnie krętych schodów. Z parteru dochodziły przytłumione głosy dwóch osób odmiennej płci. Zapewne Castiel przyprowadził na noc Debrah i teraz wspólnie konsumowali śniadanko. Obawiałam się spotkania z dziewczyną. Od ostatniej imprezy u Corey’a nie wymieniłyśmy między sobą nawet ukradkowego spojrzenia. Aż do dnia wczorajszego, kiedy to Raven postanowiła zaprezentować swoją wściekłość przy całej szkole. Nie omieszkała również głośno przedstawić Roty jako wnuczki dyrektorki liceum, sugerując przy tym, że wszelkie sukcesy brunetka odnosiła w większej mierze dzięki autorytetowi babci.

     Przekroczyliśmy próg przestronnej kuchni. Na barowych krzesełkach siedziała para nastolatków. Konsumowali kolorowe kanapki, rozmawiając namiętnie. Nawet nie dostrzegli naszej obecności.

     Duncan podszedł od tyłu do zajętych konwersacją licealistów. Wyciągnął długie ręce, by pochwycić dwie kromki jasnego pieczywa. Zakochani gwałtownie odsunęli się od siebie wyraźnie zaskoczeni nagłym przybyciem starszego z rodzeństwa Holdenów.

     - Zrób własne, a nie kogoś okradasz – warknął Castiel, obrzucając krewnego złowrogim spojrzeniem. Brunet jedynie kiwnął głową w odpowiedzi, chcąc zbyć brata.

     - Holly, chcesz coś do picia? – zagaił osiemnastolatek i podszedł do dwudrzwiowej lodówki. Odłożył kanapki na blat, po czym otworzył wysokie urządzenie. W dalszym ciągu stałam przy wejściu do kuchni. Nawet z takiej odległości mogłam dostrzec, że nastolatkowie nie robili regularnie zakupów. Półki w chłodziarce świeciły pustkami.

     - Wystarczy woda – odparłam, dostrzegając, że Duncan nerwowo rozglądał się w poszukiwaniu jakiejkolwiek butelki z napojem.

     - A może być z kranu? – zapytał niepewnie. Posłał mi przepraszający uśmiech. Westchnęłam lekko rozbawiona, kiwając głową z niedowierzeniem. – Młody, chyba powinniśmy wybrać się dzisiaj do marketu.

     - Mówię ci o tym od trzech dni – mruknął młodszy z braci i wziął większy kęs.

     Niepewnie usiadłam obok Debrah. Spojrzenie zielonych oczu wbiłam w wysepkę kuchenną. Obecność Roty bardzo mnie krępowała. Wprawdzie między nami nic nie zaszło, ale zdawałam sobie sprawę, iż dziewczyna była wyjątkowo zawistną istotą. Nasze nieporozumienie zrodziło się z kłótni brunetki z Raven. Drugoklasistka znienawidziła mnie za samą przyjaźń z różowowłosą. Zapewne teraz także żywiła urazę, ponieważ Black postanowiła ją publicznie znieważyć. Wolałam nawet nie skrzyżować wzroku z jej chłodnymi, niebieskimi tęczówkami. Bałam się, że za ich pomocą mogłaby telepatycznie zrzucić mnie ze stołka barowego, przez co rozwaliłabym czaszkę o twardą podłogę.

     Duncan ustawił przede mną szklankę po brzegi napełnioną wodą oraz kromkę chleba z serem żółtym, sałatą i pomidorem. Zajął miejsce obok, w skupieniu konsumując śniadanie. Zapadła niezręczna cisza. Miałam nieodparte wrażenie, że wszyscy wpatrywali się w stojącą w kącie lodówkę i siłą umysłu próbowali napełnić ją jedzeniem wszelkiej maści. Nabrałam nagłej ochoty na sajgonki.

     Zerknęłam na zegarek powieszony nad okapem. Zmrużyłam zaspane oczy, aby dostrzec wskazówki. Nadal miałam wrażenie, że tkwiłam pośród ciężkiej i gęstej mgły. Przetarłam wewnętrznymi stronami nadgarstków powieki i zamrugałam kilkakrotnie. Poczułam, jakby metalowy drąg uderzył w moją głowę w zawrotnym tempie. Obiecałam wrócić do domu przed południem, a tymczasem jedynie kilka minut dzieliło nas od godziny trzynastej. Głośno przełknęłam przeżutą kanapkę. Mama mnie zamorduje w sposób nad wyraz brutalny. Najpierw przywiąże moje ręce oraz nogi do krzesła, by bez zbędnego stresu móc opowiadać romantyczne historie ze swojego życia. Następnie zacznie wbijać w dłonie gwoździe, tworząc metalowymi śrubami niewielkich rozmiarów obrazki. Na końcu obedrze mnie ze skóry, po czym powiesi ją na płótnie i pomaluje. Ten makabryczny obraz nazwie największym arcydziełem, jakie udało się jej stworzyć. Zmasakrowane ciało zakopie w ogródku pod rozłożystym dębem i poleci ojcu zbudowanie drugiej ławeczki.

     - Co cię tak wmurowało? – zapytał prześmiewczo Duncan, lekko szturchając moje ramię.

     - Od godziny powinnam być w domu – wymamrotałam ledwo słyszalnym głosem.

     - Nic nie zrozumiałem, mów głośniej. – Przybliżył się do mnie, a ja kilkoma głębszymi łykami wypiłam całą szklankę wody, po czym zeskoczyłam ze stołka.

     - Muszę wracać – rzuciłam, pokonując po dwa schodki.

     Wparowałam do pokoju Holdena. Szybko pochwyciłam leżącą przy stelażu łóżka sukienkę pokojówki oraz czarne szpilki. Zbiegałam na dół, trzymając się mocno poręczy. Stopnie były śliskie, a bawełniane pończochy z pewnością nie ułatwiały przeprawy. Wręcz przeciwnie – to właśnie za ich sprawą niewiele brakowało, a straciłabym przednie zęby i złamała nos.

     - Cześć wam! – krzyknęłam, gdy przekręcałam klucz w zamku.

     - Czekaj! – zawołał za mną Duncan. Usłyszałam ciężkie kroki, pospiesznie zbliżające się. – Idziemy dzisiaj wieczorem na ognisko.

     - Przecież mówiłeś, że po rozpoczęciu zawodów kończycie z imprezami – zauważyłam słusznie. Założyłam za ucho pasmo włosów, które niesfornie opadło na twarz.

     - Ale to z okazji Halloween. Mam nadzieję, że przyjdziesz.

     - O ile mamcia mnie nie zabije – mruknęłam.

     Na krótką chwilę złączyłam nasze wargi. Dłoń chłopaka ulokowała się na ledwo zaokrąglonym biodrze. Jednak stanowczym ruchem odsunęłam się od niego. Wiedziałam, że miał ochotę na pogłębienie pieszczoty, aczkolwiek ja walczyłam z czasem. Każda sekunda w domu sąsiadów przybliżała do grobu.

     - Koszulkę oddam przy okazji – szepnęłam na odchodne.

     Wybiegłam na podwórze, pozostawiając skołowanego bruneta. Nie rozglądając się za przejeżdżającymi samochodami, przeszłam przez ulicę. Trzęsącym palcem nacisnęłam na guzik przy wideofonie. Odruchowo zerknęłam na drzwi wejściowe. Uśmiechająca się szeroko Sarah nie siedziała na drewnianej ławeczce przy przejściu, trzymając w rękach sznur. Odetchnęłam z ulgą – najwyraźniej rodzicielka nie była do tego stopnia zdenerwowana, by chcieć mnie zabić. Jednakże z radością powinnam jeszcze się wstrzymać.

     Moje uszy dobiegła irytująca melodyjka. Pchnęłam metalową furtkę i weszłam na posesję. Wbiłam wzrok w stopy chronione jedynie przez białe skarpetki. Chłód kostki brukowej skrupulatnie przenikał przez ciało, kojąc tym samym buzujące emocje. Targało mną przerażenie. Byłam skłonna stwierdzić, iż bałam się jeszcze bardziej niż podczas włamania do własnego domu w celu wykradnięcia płyty. W końcu mama myślała, że udałam się na spokojną imprezę, a Raven przez cały czas pilnowała mnie niczym oczka w głowie. Sytuacja prezentowała się z goła odmiennie, ale tego kobieta nie musiała wiedzieć. Natomiast teraz doskonale zdawała sobie sprawę, gdzie poszłam i z kim spędziłam ostatnią noc. Zaliczyłam godzinę spóźnienia, a rodzicielka zapewne pomyśli, że nie tylko ono padło moim łupem. Chciałam uderzyć się z całej siły otwartą dłonią w czoło. Miałam jak w banku pogawędkę o dzieciach i sposobach uniknięcia niechcianej ciąży. A i pewnie zakazu widywania się z Duncanem nie uniknę.

     Niepewnie złapałam za mosiężną klamkę i rozpostarłam jedno z dwóch drewnianych skrzydeł. Rzuciłam szpilki obok szafki na buty, a strój pokojówki położyłam na narożnej komodzie. Rozejrzałam się po korytarzu. W domu panował spokój i jedynie z salonu dochodziły dźwięki strzelaniny. Skierowałam się w stronę dużego pokoju. Ostrożnie wyjrzałam zza łuku drzwiowego. Na zaokrąglonej kanapie siedział Kevin wraz z jasnowłosym chłopcem. Obaj trzymali w rękach pady i z uporem maniaka wgapiali się w zakrzywiony ekran plazmy, na którym rozgrywała się komputerowa bitwa.

     - Hej – przywitałam się, a w odpowiedzi otrzymałam jedynie cichy pomruk. – Gdzie rodzice?

     Przez chwilę patrzyłam na tył głowy mojego brata. Sięgające ramion ciemne włosy związał w niewielkiego kucyka, który opadał na jego kark. Najwidoczniej jemu również zaczynały przeszkadzać nazbyt długie pasma. Aczkolwiek nadal nie planował usłuchać mamy i pójść do fryzjera.

     - Szczylu, mówię do ciebie – warknęłam, gdy doszło do mnie, że zostałam w perfidny sposób zignorowana przez dwójkę jedenastolatków.

     - Pojechali do sklepu po słodycze – mruknął. – Znowu przegrałem! To wszystko twoja wina! – Odwrócił się gwałtownie, posyłając mi złowrogie spojrzenie.

     Leniwie uniosłam jeden kącik ust, jednak wcale nie odczuwałam satysfakcji. Przepełniała mnie bezgraniczna radość oraz chęć skonsumowania czegoś smaczniejszego aniżeli chleb z serem i woda kranowa.

     - Dzień dobry – rzucił na powitanie kolega Kevina.

     Machnęłam na odczepnego ręką, po czym miałam skierować się do kuchni, ale coś nakazało pozostanie w salonie. Do umysłu wdarł się nicponiowaty stworek, który głośno powtarzał, że niski blondynek nie był mi obcy. Mrużyłam oczy, zachodząc w głowę, skąd mogłam go znać. Intensywnie przypatrywałam się szarawym tęczówkom oraz jasnym włosom z naturalnie ciemniejszymi pasemkami. Oliwkowa karnacja, a także żółta bluza dowiodły, że dzieciak wpadł na mnie całkiem niedawno. Uciekał przed dwójką licealistów, chcących pobić Kevina. Nie pamiętałam jego imienia, aczkolwiek bardzo kogoś przypominał. I to osobę z mojego bliższego otoczenia. Tylko za żadne skarby nie byłam w stanie przypasować go do jakiejkolwiek znanej mi osoby.

♥

     Bawiłam się sznurkami ciemnozielonej kurtki. Z niebywałą wręcz cierpliwością wyczekiwałam końca denerwującego dźwięku, oznaczającego oczekiwanie na odebranie połączenia. Już siódmy raz próbowałam dodzwonić się do Raven, jednak ta pozostawała nieuchwytna. Ręka powoli zaczynała mi drętwieć od trzymania jej w niewygodnej pozycji. Spojrzenie soczyście zielonych tęczówek wbiłam w szyld wiszący nad wejściem do sklepu Jacky’ego. Duncan obiecał, że wejdzie tylko po kilka piw oraz paczkę papierosów, lecz siedział w środku już dobry kwadrans. Gdyby nie dobry humor wywołany uniknięciem kłótni z mamą, z pewnością już dawno wybuchłabym, raniąc wszelkie istoty żywe w promieniu kilometra. Ociągający się Holden oraz niedająca znaku życia różowowłosa niejednego wyprowadziliby z równowagi.

     Westchnęłam przeciągle, gdy po raz kolejny usłyszałam komputerowy głos automatycznej sekretarki. Nie, nie chciałam zastawić wiadomości, tylko w końcu porozmawiać z tą cholerną metalówą! Powoli zaczynałam się niepokoić. Ostatnio widziałam ją w piątek, kiedy wściekła opuściła szkolny bal. Pobiegł za nią Toby pod pretekstem bezpiecznego odstawienia dziewczyny do domu. Wszakże było ciemno, a o tej porze tylko zwyrodnialcy kręcili się po ulicach. Spokojni ludzie grzecznie ślęczeli przed telewizorami, wsłuchując się w wieczorne wiadomości. A jeżeli blondyn ułożył w degenerackiej głowie misterny plan skrzywdzenia Black? Zdążyłam zauważyć jego mroczną naturę i szczerze wątpiłam, aby mógł posiadać dobre intencje. Tak, Toby stał się głównym podejrzanym na mojej liście sprawców i jeżeli Raven za moment nie odbierze telefonu, to wyrwę chłopakowi język z gęby, wykastruję go, a na końcu wydłubię oczy – i to wszystko jeszcze dziś.

     - Czego? – Mocno zachrypnięty głos opuścił głośnik telefonu.

     - No nareszcie! – żachnęłam się. Uniosłam wolną rękę, aby po sekundzie opuścić ją równie szybko. – Prawie przypieczętowałaś wyrok na Youngu.

     - Holly, streszczaj się – mruknęła wyraźnie niezadowolona zawracaniem jej głowy. Przeszył mnie zimny dreszcz. Jeszcze nigdy nie miałam styczności ze smutną Raven. Wściekłą i gotową do dokonania makabrycznej zbrodni – owszem, ale nie przygnębioną.

     - Stało się coś? – zapytałam niepewnie.

     - Starucha zadzwoniła do ciotki i ze szczegółami opowiedziała o moim karygodnym zachowaniu.

     Zamrugałam szybko kilka razy. Właśnie w tym momencie drzwi sklepu rozsunęły się, a na zewnątrz wyszedł Duncan. Otworzył usta, chcąc za pewne o czymś mnie poinformować, ale wyciągnęłam do przodu wyprostowaną rękę, dając mu znak, aby pozostał cicho.

     - I co ona na to? Pokłóciłyście się?

     - Pokłóciłyście się, mówisz? – Zapadła chwila niezręcznej ciszy, przerywana wyłącznie głębokimi oddechami różowowłosej. – Kilka talerzy wyleciało przez okno, zostałam nazwana bękartem i przez jakiś czas będę mieszkać u Rosaline. Nie mam ochoty wracać do domu.

     Poczułam ukłucie w sercu. Ze mną nie chciała rozmawiać, nie odbierała telefonów oraz nie odpisywała na wiadomości. Do białowłosej się wyprowadziła.

     - Dlaczego nie przyszłaś z tym do mnie? Ty zawsze chcesz wesprzeć biedną Holly w potrzebie, a jak przychodzi, co do czego…

     - Podobno cię deprawuję – przerwała nagle. Jej zimny ton głosu zadźwięczał w moim uchu i kilkakrotnie odbił się echem po czaszce.

     - Kto tak powiedział?

     - Shermansky. Do twoich starych nie dzwoniła? – Zaprzeczyłam. – W takim razie masz szczęście, ale zapewniła, że z nami obiema porozmawia w poniedziałek na pierwszej lekcji.

     Stałam nieruchomo na środku chodnika. Możliwe, iż nawet nie oddychałam. Ślepo patrzyłam na twarz Duncana, wykrzywioną w dziwnym grymasie. Obraz począł się zamazywać, a łzy piekły pod powiekami, niemal wypalając białka. Mocno zagryzałam wewnętrzną części dolnej wargi. Było mi cholernie przykro. Nie ze względu na przymusową rozmowę ze starą dyrektorką, lecz przez zachowanie Raven. Rozumiałam, że z Meyer przyjaźniły się znacznie dłużej, a ja po prostu byłam nową koleżanką, od czasu do czasu zastępującą białowłosą. Mimo wszystko powinna chociaż napisać.

     Rozłączyłam się bez słowa pożegnania. Wcisnęłam głęboko w kieszeń kurtki komórkę z popękanym ekranem. Odwróciłam się na pięcie i ruszyłam chodnikiem wzdłuż drogi wyjazdowej z Crystal Hills. Pragnęłam jak najszybciej znaleźć się w lesie za domem Corey’a i w spokoju wypić kilka piw. Miałam w planach schlać się do nieprzytomności. Zapomnieć o wszelkich zmartwieniach i dodać sobie odwagi. Może wówczas znajdę siły, aby powiedzieć Debrah w twarz, co uważałam o niej i jej brudnych zagrywkach. Nienawidziłam tej dziewczyny, a każdą sekundę strachu, który czułam przy niej chciałam zamienić na bezwarunkową złość. Szatanie, marzyłam o roztrzaskaniu jej gęby na pobliskim pniu, i nawet opisać nie mogłam, jak bardzo tego pragnęłam.

     - Ej, Holly, zaczekaj! – Duncan krzyczał za mną. Słyszałam jego ciężkie kroki, ale nie zatrzymałam się. Wiedziałam, że przez ignorancję ześlę na siebie wściekłość chłopaka, ale nie to było dla mnie najważniejsze.

     - Kurwa, głucha jesteś, czy co? – warknął, gdy udało się mu otulić kościstymi palcami moje przedramię. Gwałtownie odwrócił mnie w swoją stronę, omal nie wywracając na ziemię. Bolało jak jeszcze nigdy wcześniej, lesz zaciśnięte w wąską kreskę wargi skutecznie zdusiły cierpiętnicze jęknięcie.

     - Raven ma przez nią problemy – wysyczałam.

     - Przez kogo?

     - Przez Rotę. Zabiję ją, Duncana. Przysięgam, że połamię jej kark gołymi rękoma.

     Próbowałam wyrwać się z uścisku Holdena, aczkolwiek bezskutecznie. Mocno mnie trzymał, a wierzganie się jedynie potęgowało dyskomfort.

     - Przystopuj trochę. Kruczek pokonywała większe problemy bez niczyjej pomocy i zawsze dobrze na tym wychodziła.

     Karcące spojrzenie czarnych tęczówek przeszywało moją głowę na wskroś. Może miał rację? Zapewne zbyt mocno zaangażowałam się w tę sytuację. Gdybym nie zasmuciła się postawą Black, złość na Debrah w ogóle by nie wykiełkowała.

     Westchnęłam z rezygnacją. Zrobiłam krok w tył, a uścisk na przedramieniu zelżał. Spuściłam wzrok na szary chodnik.

     - W porządku, chyba rzeczywiście przesadzam – mruknęłam bez przekonania.

     Duncan pogłaskał mnie po głowie, jakby chciał pochwalić za dobre sprawowanie. Prychnęłam pod nosem odsuwając się od niego. Na powrót skierowałam się w stronę lasu na końcu miasteczka. Włożyłam dłonie głęboko do kieszeni i ze ściągniętymi brwiami stawiałam pewnie kroki. Przeczuwałam, że przy ognisku wydarzy się coś poważnego.

     Niespełna pół godziny później mijaliśmy stary dworek. Głosy rozbawionych nastolatków niosły się echem po całej okolicy. Między drzewami migał dosyć sporych rozmiarów płomień. Dym unosił się wysoko nad głowami zgromadzonych, którzy wygodnie rozsiedli się na kłodach ustawionych dookoła paleniska. Stukot butelek oraz odskakujących kapsli był wyraźnie słyszalny. Impreza zaczynała się powoli rozkręcać, a my jak zwykle przybyliśmy na miejsce ostatni.

     Holden oparł plastikową reklamówkę z piwami o gruby pień, po czym podszedł do Reida, pochylającego się nad ogniskiem. Od razu podbiegł do mnie Toby, wręczając dopiero co otworzoną butelką. Uśmiechnęłam się wymuszenie do kolegi. Rozejrzałam się po twarzach licealistów. Tym razem brałam udział w kameralnym przyjęciu. Wszystkich znałam i nie czułam się zagubiona pośród obcych ludzi. Zajęłam miejsce obok Iris, męczącej się z paczką biało-różowych pianek.

     - Pomóc? – zagaiłam, wkładając pełne alkoholu naczynie pomiędzy kolana.

     Rudowłosa podała mi słodycze. Wbiłam w opakowanie klucz od garażu, który de facto i tak nie był potrzebny. Prawo jazdy planowałam zrobić najwcześniej po ukończeniu studiów. Po prostu na dzień dzisiejszy uważałam, że należałam do ludzi nienadających się na kierowców. Wszyscy będą zdecydowanie bezpieczniejsi, jeżeli nie siądę za kółko.

     - Dzięki wielkie – rzuciła, kiedy oddałam jej przysmaki. – Dlaczego Raven nie przyszła?

     Drgnęłam mimowolnie na to pytanie. Zaśmiałam się nerwowo i przyklepałam dłonią grzywkę. Zawsze tak robiłam, gdy czułam się niepewnie.

     - Nie mogła. Coś jej wypadło.

     - Och, doprawdy? – zagaiła prześmiewczym głosem Debrah. Posłałam jej nienawistne spojrzenie. Chciałam ignorować ją przez te kilka godzin, ale najwidoczniej tak się nie dało. Po prostu musiała przykuć moją uwagę, tym samym prowokując mnie do ataku.

     - Przestań zgrywać idiotkę. Wiem, że to ty nastawiłaś Shermansky przeciwko niej.

     - Nie musiałam aż tak się wysilać. Ta głupia ćpunka sama się podstawiła.

     - Zważaj na słowa!

     - A co może mi zrobić taka mała dziewczynka, hm? Myślisz, że jak wskoczysz Duncanowi do łóżka, to cały świat zacznie się przed tobą kłaniać? Jesteście siebie warte. Nadszedł najwyższy czas, aby ktoś wam w końcu utemperował charakterki.

     Podniosłam się gwałtownie. Butelka, którą do tej pory trzymałam między kolanami, przechyliła się, a część jej zawartości wylądowała na długim szarym swetrze. Nie zareagowałam na to. Odrzuciłam do połowy napełnioną flaszkę w krzaki i ruszyłam w stronę Roty. Naprawdę chciałam ją skrzywdzić. Rozwalić jej śliczną, przyozdobioną w kpiarski uśmieszek twarzyczkę o twardą kłodę. A może coś innego? Taak… Wepchnięcie tej żmii do ogniska przysporzyłoby mi dużo więcej rozrywki.

     Tylko kilka kroków dzieliło mnie od brunetki. Już wyciągałam ręce, gdy nagle czyjeś silne ramiona zacisnęły się wokół mojej talii. Bez najmniejszego nawet problemu owa osoba podniosła mnie. Machałam nogami i wbijałam paznokcie w duże dłonie, próbując wyrwać się z mocnego uścisku. Rzeczywistość dookoła przestała istnieć. Byłam tylko ja oraz pragnąca śmierci istota, która bezczelnie udaremniła brutalne morderstwo. Wręcz ociekałam wściekłością. Kiedy ostatnio tak bardzo się zdenerwowałam? Zapewne w dniu, gdy Connolley wysłał mnie do psychiatryka.

     - Duncan, zabierz ją do domu. – Usłyszałam rozgniewany głos, dobiegający gdzieś z oddali. Zaraz po nim rozległ się histeryczny śmiech, a wzbierająca we mnie złość osiągnęła apogeum. Kogoś śmiała rozbawić moja reakcja?

     Zostałam brutalnie położona na ławeczce przy drzwiach wejściowych. Jęknęłam z bólu, kiedy twarde drewno wbiło się w kręgosłup. Jednakże wściekłość nadal nie ustąpiła. Rządza mordu brała górę nad rozsądkiem.

     - Uspokój się, wariatko – warknął Holden, łapiąc pomiędzy palce pęk moich włosów. Gwałtownie pociągnął za pasmo, zmuszając mnie do podniesienia na niego wzroku. Zdawał się stać za mgłą, niczym w odległej krainie. – O co cię prosiłem?

     - Ale ona…

     - Nie ważne. – Kolejne szarpnięcie wywołało grymas cierpienia na twarzy. – Miałaś ją ignorować. Co tak bardzo cię zirytowało?

     - Powiedziała, że wskoczyłam tobie do łóżka – mruknęłam, zamykając powieki. Bałam się reakcji Duncana. Był wściekły zapewne jeszcze bardziej niż ja.

     - Oboje wiemy, że to nieprawda. Powinnaś olać jej czcze biadolenie. Dałaś tej kretynce satysfakcję, rozumiesz? Lepiej ci teraz z tym?

     - P-proszę, to boli – jęknęłam, gdy ponownie pociągnął mnie za włosy. Niemal kipiał ze złości. Nie wiedziałam tylko, dlaczego wyżywał się na mnie.

     Szarpane dotąd kosmyki opadły bezwiednie na twarz. Słone łzy zaczęły hurtowo wypływać na poliki, zostawiając za sobą mokre bruzdy. Dolna warga trzęsła się okropnie. Raz po raz zachłystywałam się powietrzem. Miałam trudności z oddychaniem. Ledwo widziałam trzęsące się dłonie. Próbowałam kurczowo zacisnąć palce, ale nie byłam w stanie. Czułam paraliżujący ból przy każdym ruchu.

     Duncan odgarnął czarne kosmyki z mojego lica. Odruchowo odwróciłam głowę, obawiając się kolejnego pochwycenia włosów. Opuszkami palców począł wycierać duże krople z zaróżowionych policzków. Robił to delikatnie, aczkolwiek jego dotyk wręcz palił. W tej chwili potrzebowałam chociaż grama troski. Wsparcia oraz pokrzepiających słów, które uśmierzyłyby złość przeistaczającą się w rozpacz. Potrzebowałam Raven i jej ciepłej dłoni, zawsze zaciskającej się na mojej.

     - Przepraszam – mruknął niezwykle cicho. W pierwszej sekundzie pomyślałam, że się przesłyszałam, lecz to słowo padło ponownie. – Przepraszam, Holly, nie chciałem.

     Przykucnął przede mną. Oparł czoło na mych złączonych kolanach. Długimi palcami nieśmiało pocierał mnie po przedramionach. Łzy niewyobrażalnego wręcz cierpienia fizycznego, jak i psychicznego skapywały na ciemne włosy chłopaka. Smarknęłam głośno, próbując złapać powietrze, lecz ponownie zachłysnęłam się. Zaczęłam głośno kaszleć, a co raz więcej słonych kropel przelewało się przez poliki i opadało na aksamitne pasma.

     - Wyolbrzymiasz problem. – Drgnęłam ze strachu na te słowa. Spodziewałam się usłyszeć katorżnicze kazanie. – Rozumiem, że jesteś z Raven blisko, ale przede wszystkim chroń swoją dupę i dbaj o swoją psychikę. Reszta się ułoży.

     Położyłam podbródek na głowie chłopaka. Byłam mu bardzo wdzięczna za próbę pomocy, aczkolwiek w zaistniałej sytuacji słowa nie mogły mnie uspokoić.

♥ ♥ ♥ ♥