Kącik Twórczy Panienki Kernit

Droga (nie) do miłości: Rozdział 43

„Jest dość wycofana, z założenia smutna w środku, życiowo smutna, jak ktoś, kto przekonuje się, że świat to nie satyna, ostrygi i prawdziwi przyjaciele.”

~M. Halber

     Pierwsze płatki śniegu spadły w tym roku wyjątkowo wcześnie. Jeszcze rano nikt nie spodziewał się, że za kilka godzin ziemię okryje biały puch. Słońce wówczas leniwie wyglądało spomiędzy chmur i zachęcało do rozpoczęcia nowego dnia z uśmiechem na ustach. Aczkolwiek teraz, zamiast rozpierającej radości, czułam jedynie nieprzyjemny mróz, który omiótł twarz i wprawił ją w zaczerwienienie. Podciągnęłam czarny szalik, aby zakryć spierzchnięte usta oraz zdrętwiały nos.

     Raven nuciła pod nosem piosenki, jakie śpiewałyśmy w szkolnym autobusie, wracając z Waltham. Co rusz beształa mnie za brak entuzjazmu wywołanego wygranym meczem. Miałam nieodparte wrażenie, że różowowłosa przyodziała niewidzialną pelerynę, dzięki której chłód nie przenikał ciała dziewczyny. Nie rozumiałam jej radości oraz braku zainteresowania zsiniałymi rękoma, niemal błagającymi o ciepłe rękawiczki. Jak nic odmrozi sobie dłonie i przez kilka dni nie będzie w stanie choćby utrzymać widelca.

     - Ej, a może zajdziemy do La Friandise na gorącą czekoladę? – zagaiła, przez moment rezygnując z wesołych melodii.

     - Zapomnij – warknęłam przytłumionym głosem. – Im szybciej dojdziemy do mojego domu, tym mniej czasu spędzę w tej kretyńskiej spódnicy. Jest mi cholernie zimno i czuję, jakby rajstopy przywarły do skóry. Aż boję się ich ruszać.

     - Ale masz czekoladę albo chociażby kakao? – spytała z nadzieją.

     - Coś się znajdzie – mruknęłam, ponownie poprawiając czarny szalik, który zsunął się z twarzy. Poliki znów owiał mroźny wiatr.

     - Super! – Klasnęła w dłonie uszczęśliwiona darmowym jedzeniem. Kątem oka zerknęłam na jej fioletowo-czerwone ręce. Na sam ich widok wzdrygnęłam się. Że też dziewczyna nie odczuwała pieczenia.

     - Chcesz rękawiczkę? – zagaiłam, zdejmując różowy dodatek z wydzierganym błękitnym serduszkiem. Bez wątpienia ta część garderoby była najsłodszą, jaką posiadałam.

     Podałam koleżance kawałek wełny, do którego schowała obie dłonie. Zrobiłam to samo. Szłyśmy lekko zaśnieżonym chodnikiem, trzymając się pod ramię. Raven powróciła do śpiewania pierwszej zwrotki jakiegoś popowego kawałka. Ja natomiast rozglądałam się po parku, który był piękny o tej porze roku. Wszystkie opadłe liście zostały skrupulatnie zgrabione oraz wywiezione. Wiszące na drzewach karmniki dla ptaków już napełniono zbożem. Mniejsze istoty latające, zwabione łatwym pożywieniem, co rusz podlatywały do drewnianych domków i prędko z nich uciekały, uprzednio porywając po jednym ziarenku. Fontanna, będąca chlubą całego Crystal Hills, zdawała się jakby nieżywa, gdy nie tryskała z niej woda. Zima miała to do siebie, że pewne rzeczy wyciągała na piedestał kosztem innych, które na czas swojego panowania usypiała.

     Niespełna kwadrans później stanęłyśmy pod moim domem. Od razu dostrzegłam pewne sprzeczności. Świeże ślady opon na podjeździe oraz niezgaszony kinkiet zewnętrzny dobitnie wskazywał, że niedawno ktoś wyjeżdżał z garażu. Tata zawsze parkował na podwórzu, więc jedynie mama mogła opuścić dom. Głośno przełknęłam ślinę i zmrużyłam dociekliwie oczy, wbijając wzrok w dwuskrzydłowe drzwi wejściowe. Nie istniała możliwość, ażeby Sarah wpuściła teściową do nowego samochodu, za który zapłaciła niebotyczną sumę. W takim razie babcia musiała zostać wraz z Kevinem w domu.

     - No nie wierzę – mruknęłam, po czym wyswobodziłam rękę z uścisku koleżanki i na złamanie karku pobiegłam do domu. Jednakże na miejsce dotarłam stanowczo zbyt późno. Smród spalenizny rozniósł się po całym wnętrzu, a gęsty dym w zawrotnym tempie ulatniał się z kuchni. Przysłoniłam pół twarzy rękawem zimowej kurtki.

     - Holly, co jest? – krzyknęła Raven. Słyszałam, jak stawiała ciężkie kroki na kamiennych schodkach. – Kurwa, chata ci się pali!

     Zakaszlałam głośno i poczęłam przedzierać się przez duszącą chmurę. Oczy łzawiły niemiłosiernie i coraz trudniej było dostrzec drogę. Szłam niemalże kierowana instynktem oraz przyzwyczajeniami.

     Całe pomieszczenie służące do gotowania i konsumowania posiłków zaszyło się za dymem. Ledwo widziałam dwie postaci, które z zawzięciem wymachiwały jakimiś szmatkami. Podeszłam bliżej, aby zorientować się, w czym tkwiło źródło niewielkiego pożaru. Okazało się, że wysoki garnek wraz z zawartością uległ spaleniu, chociaż dookoła nie było nawet maleńkiego płomienia. Powiedzenie mówiące, że nie ma dymu bez ognia właśnie zostało poddane słusznym wątpliwościom.

     - Co wyście narobili? – warknęłam, po czym wyrwałam bratu wilgotną ścierkę służącą do wycierania naczyń. – Otwórzcie okna, a dopiero później dmuchajcie.

     Sięgnęłam po zwęglone naczynie, uprzednio osłaniając dłonie materiałem. Zdjęłam pokrywkę, a gorąca para buchnęłam wprost w moje oczy. Odwróciłam głowę i po omacku wrzuciłam garnek do dwukomorowego zlewu. Odkręciłam wodę, a po pomieszczeniu rozniósł się głośny skowyt, gdy chłodna ciecz opadła na rozgrzaną ceramikę. Roznosiło się coraz więcej dymu. Powoli zaczynałam wpadać w panikę. Zraszacze jeszcze się nie włączyły, podobnie zresztą jak alarm przeciwpożarowy. Nabierałam przeczucia, że jedynym sensownym wyjściem z sytuacji będzie wezwanie straży, chociaż nie rozniecił się ogień.

     - Szlag! Dlaczego w tym domu nic nie działa, jak powinno? – krzyknęłam, tupiąc nogą w zmywarkę, która także jakiś czas temu odmówiła współpracy. Że też akurat w takim momencie mama postanowiła wyjść, pozostawiając babcię oraz Kevina samych. To nie miało nawet najmniejszego prawa się powieść.

     Raptownie strugi zimnej wody zleciały na mnie. Jęknęłam zaskoczona i szybko nakryłam twarz ścierką. Ciecz wleciała do buzi, przez co zaczęłam się dusić. Strach całkowicie mną zawładnął. Zamiast odsunąć się na bezpieczną odległość, w dalszym ciągu tkwiłam pod zraszaczem i mokłam. Do uszu dochodził jedynie szum, chociaż gdzieś w oddali słyszałam także przytłumione krzyki.

     Niespełna minutę później wszystko wróciło do normy. Irytujący hałas ustał, a ja wreszcie mogłam otworzyć oczy. Przetarłam buzię mokrą szmatką, którą następnie rzuciłam gdzieś w kąt. Całe moje ubranie nie nadawało się do użytku. Stałam w ogromnej kałuży, ciągnącej się prawie do długiego stołu. Rozejrzałam się po pomieszczeniu. Dym nadal unosił się w górze, ale było go zdecydowanie mniej. Mroźne powietrze wlatywało przez otwarte na oścież okna. Zdawało mi się, jakby wiatr usilnie kierował się do mnie. Owiewał całe ciało, jedynie potęgując szybkość, z jaką rozpościerało się zimno.

     - Mam tego dosyć! Dzwonię do mamy, niech ona to załatwia! – ryknęłam, tupiąc jedną nogą. Krople uniosły się, a niektóre z nich opadły na nogę. Nie zwracałam na to uwagi – i tak byłam przemoczona do suchej nitki, więc co szkodziła kolejna porcja lodowatej cieczy?

     - Holly, poczekaj…

     - Niby na co? Aż zburzycie cały dom?

     Spiorunowałam babcię wzrokiem. To właśnie w nią wymierzyłam cały gniew. Pomimo wieku i względnego doświadczenia dopuściła do sytuacji niemalże kryzysowej. Nie potrafiła zaradzić na panoszący się po domu dym, który dusił zaraz po wejściu do środka. Wiedziała, że nie znała się na gotowaniu, a mimo to pchała się do garów zamiast zamówić pizzę. Zdawałam sobie sprawę, iż rodzice wściekną się, gdy tylko usłyszą o zajściu, lecz w duchu cieszyłam się z tego powodu. Radość sprawiał mi fakt, że babcia na współkę z Kevinem dostaną reprymendę. Zapewne dalszą egzystencję Leili w naszym domu utrzymuje przy życiu jedynie zbliżające się Święto Dziękczynienia.

     - Macie to posprzątać – nakazałam tonem nieznoszącym sprzeciwu.

     Wyszłam z pokoju i skierowałam się na strych, stawiając przy tym ciężkie kroki. Nie pofatygowałam się nawet o zdjęcie butów, pozostawiając za sobą mokre ślady. Słyszałam nawoływania Raven, która chwilę po mnie opuściła kuchnię. Zamaszystym ruchem otworzyłam drzwi pralni. Stanowiła ona najmniejsze pomieszczenie w domu. Ledwo mieściła się w niej pralka wraz z kilkoma sznurkami przymocowanymi do dwóch równoległych ścian. Jedynie taką przestrzeń mama pozwoliła sobie odebrać z jej pracowni.

     Zrzuciłam kurtkę, która z łoskotem opadła na jasne deski podłogowe. Następnie zdjęłam czarne botki, rzucając je gdzieś w kąt. Krople wody poleciały za nimi, tworząc błyszczące łuki. Pozbyłam się także szkolnego mundurka. Przyodziana wyłącznie w skąpą bieliznę, także przesiąkniętą przeźroczystą cieczą, poczęłam wieszać ubrania na cienkich sznurkach.

     - Wszystko w porządku? – zapytała Raven, zapewne opierając się o framugę.

     - Pewnie – prychnęłam w odpowiedzi. – Wprost w najlepszym. Zawiodłam się na niej, rozumiesz? – Odwróciłam się gwałtownie twarzą do koleżanki. – Chociaż jeden cholerny raz mogłaby wykazać się zdrowym rozsądkiem i postąpić słusznie. Ale, kurna, po co? Przecież zawsze jest Holly, która zaradzi na każde niepowodzenie.

     Kucnęłam, plecy przykładając do ściany wyłożonej beżowym kamieniem. Nie przeszkadzała mi chropowatość tworzywa, którym pokryte zostało wnętrze pralni. W zaistniałej sytuacji nie czułam nic poza intensywną złością, wprost ogarniającą moje ciało. Rękoma objęłam kolana i przyciągnęłam je pod samą brodę. Trzęsłam się, nie do końca wiedząc, czy spowodowało to zimno, czy raczej gniew. Słone krople ciurkiem wypływały na zaczerwienione poliki, moczyły sine usta zaciśnięte w wąską kreskę, by rozprysnąć się na małym biuście ładnie wyeksponowanym przez czarny biustonosz. Traciłam wszelkie siły. Nie rozumiałam, dlaczego nie mogłam zaznać życiowego spokoju. Jeden problem się rozwiązywał, a na jego miejsce prędko wkraczał kolejny, jeszcze bardziej godząc w rozchwianą emocjonalność. Po rozmowie z Duncanem czułam przypływ nowej mocy. Miałam nikłą nadzieję, że przez najbliższy czas odetchnę pełną piersią i pozwolę sobie na odrobinę relaksu. Jednakże błędne decyzje innych ludzi szybko ściągnęły mnie na ziemię spowitą chmurą szarej, mało przyjemnej rzeczywistości. Ponowne wkroczenie na scenę Drugiej Holly zwiastowało kłopoty, których nijak nie byłam w stanie ominąć. Trzymały się one bowiem mnie usilniej niż rzep psiej dupy.

     - Gdy z nią mieszkałam, było dokładnie tak samo – rzuciłam beznamiętnym głosem, po czym smarknęłam głośno. – We wszystkim musiałam jej pomagać, udając, że wcale mi to nie przeszkadzało. Czasami uważałam ją za powód, przez który nie mogłam znaleźć przyjaciół w Bostonie. Przecież nawet nie ruszałam się z domu, bo zaraz zepsułaby telewizor. Nawet jak siedziałam w szkole, dzwoniła i pytała, jak ma włączyć mikrofalę. Pojmujesz? Prawie siedemdziesiąt lat na karku, a ona nawet tego nie potrafiła zrobić.

     Głośny szloch wyrwał się spomiędzy moich ust. Oparłam głowę na złączonych kolanach, ukrywając zapłakaną twarz. Nie chciałam, aby Raven widziała mnie w takim stanie. Plułam sobie w brodę, że coraz większej liczbie osób ukazywałam moją słabą naturę, którą usilnie próbowałam schować za maskami o różnych wyrazach. Nienawidziłam siebie, kiedy miotała mną niemoc oraz bezsilność. Byłam wówczas zdana na łaskę innych, a tego przeboleć nie mogłam najbardziej. Pomimo niezdrowej psychiki, nadal zachowałam resztki godności, a tę odbierały mi pogardliwe spojrzenia wraz ze sztucznym współczuciem.

     Wątłe ramiona objęły mnie pewnie, zaciskając się mocno na ciele. Małe dłonie głaskały po głowie. Palce ozdobione licznymi srebrnymi obrączkami zaplątywały się w czarne włosy. Przyjemne ciepło owiewało zmarzniętą skórę, wręcz błagającą o nakrycie.

     - Dlaczego nie zostałaś z rodzicami? – zapytała, w dalszym ciągu racząc przyjemnym dotykiem, niemal ociekającym delikatnością.

     - Planowali przeprowadzkę od dawna, ale chciałam skończyć szkołę w Bostonie i dopiero od liceum zacząć edukację w nowym miejscu. Kevin został ze mną, chociaż myślę, że nie było mu to na rękę. Po prostu pragnął się zbuntować. – Przetarłam wierzchem dłoni mokre od płaczu oczy. – Wypuścili mnie ze szpitala i zapisałam się do nowej placówki, gdzie także nie mogłam znaleźć znajomych. Właśnie ze względu na babcię. Wszystko zwaliło się na moją głowę i nie wiedziałam, w co najpierw ręce włożyć.

     - Z jakiego szpitala? – przerwała mi Raven.

     - Dla obłąkanych. – Posłałam koleżance nikły uśmiech. W jej brązowych oczach zaiskrzyło się zdumienie oraz zakłopotanie. – Nie musisz, spokojnie – mruknęłam, widząc, że chciała przeprosić.

     - Dlaczego nie wyjechałaś stamtąd, gdy tylko nadarzyła się ku temu okazja? Uniknęłabyś tego wszystkiego.

     - To była moja decyzja, za którą pokutuję po dziś dzień, a cierpieniem zostałam obarczona do końca żywota. Z perspektywy czasu wiem, iż postąpiłam głupio i bezmyślnie, ale wówczas miałam poczucie, że stchórzyłabym opuszczając Boston przed zakończeniem roku.

     - Jeju, Holly, jak ty sobie z tym radzisz? – zapytała, opierając brodę na mojej głowie i przyciągając mnie do siebie jeszcze mocniej.

     - Nie radzę, dlatego odwiedzam psychologa. – Zaśmiałam się chrypliwym głosem.

     Przez dłuższy moment trwałyśmy w błogiej ciszy. Obie rozmyślałyśmy nad krótką rozmową, która dopiero się zakończyła. Ja głowiłam się nad tym, dlaczego opowiedziałam o swoich przeżyciach. Dotychczas nawet nie odważyłam się o nich wspomnieć, bo i takowej potrzeby nie czułam. Lecz teraz myślałam o tym jako o swoistej terapii, mającej na celu wreszcie urzeczywistnić kłębiące się we mnie zmartwienia. Raven chyba stanowiła odpowiednią osobę do zwierzeń. Traktowałam ją jak przyjaciółkę, której nigdy nie miałam. Ufałam jej i wierzyłam, że pozostanie obok na długi czas. Tylko bałam się, że zmieni podejście w stosunku do mojej osoby. Nie chciałam od niej delikatności słownej. Pragnęłam, aby nadal pozostała pyskatą metalówą, mówiącą, co ślina na język przyniesie, bo właśnie taką ją uwielbiałam i przy innej czułabym się nieswojo.

     - Dobra, koniec tych obrzydliwości. Musisz się ubrać, bo nabawisz się jakiegoś cholerstwa, a później zadzwonimy do Ros. Czas wprowadzić nasz misterny plan w życie.

     Dziewczyna odsunęła się kawałek, po czym podniosła z podłogi mokre ubrania i zaczęła wieszać je na sznurkach. Uważnie śledziłam każdy jej ruch. Ręce trzęsły się niemiłosiernie, chociaż próbowała to zatuszować przez ciągłe poprawianie rękawów szarego, sztucznego futra sięgającego pośladków, które prześmiewczo nazywałam mopem. Rozciągnęłam usta w dziwnym grymasie, przypominającym karykaturę uśmiechu. Przecież musiałam liczyć się z tym, że Black od razu nie pogodzi się z tak niecodziennymi informacjami. Właśnie dowiedziała się, że kilka miesięcy temu weszła w znajomość z chorą psychicznie osobą. Co prawda wiedziała już wcześniej o moim złym stanie zdrowia, lecz nigdy dotąd nie wspominałam o pobycie w szpitalu psychiatrycznym. To właśnie on stanowił wisienkę na torcie, wzbudzającą przestrach, jakby była po brzegi wypełniona arszenikiem.

     Ustałam na nogach, zataczając się lekko. Chwiejnym krokiem wyszłam z pralni i udałam się na niższe piętro. Obejmowałam się ramionami, aby w miarę możliwości nabierać ciepła. Było mi okropnie zimno. Zaciskałam zęby, nie chcąc nimi zgrzytać. Ciarki przechodziły przez całe ciało. Zaczynały od stóp i docierały do karku, a następnie wracały tą samą drogą, nie omijając nawet najmniejszego skrawka zsiniałej od chłodu skóry.

     Zanim weszłam do mojego pokoju, uprzednio na chwilę zajrzałam do łazienki, by wziąć z szafki ręcznik. Zarzuciłam biały, puchowy materiał na ramiona, aczkolwiek nie ogrzewał on tak, jak bym chciała. Pozostawiając za sobą mokre ślady, skierowałam się do sypialni. Usiadłam na łóżku, nie przejmując się, iż zmoczę pościel. Zdjęłam mokrą bieliznę i poczęłam niespiesznie wycierać ciało. Powoli, lecz stanowczo tarłam skórę, patrząc, jak się zaczerwieniała. Przechodziłam dalej, gdy osuszane miejsce zaczynało piec. Na ułamek sekundy skrzyżowałam spojrzenie z lustrzanym odbiciem. Chciałam dalej powrócić do wyzbywania się kropel wody, jednakże coś mnie przyciągało do kryształowej tafli. Zupełnie jakbym dostrzegła w niej kogoś obcego – istotę niemal przerażającą i wzbudzającą obrzydzenie, od której każdy trzymał się z daleka. Niepewnie dotknęłam opuszkami palców chłodnej powierzchni. Niemalże natychmiast odsunęłam rękę z sykiem wylatującym spomiędzy spuchniętych warg, pozostawiając odciski linii papilarnych. Poczułam szczypanie, jakbym poparzyła się o gorący garnek, który teraz leżał bezczynnie w zlewie. Oddaliłam się na krok od lustra, a dziewczyna po drugiej stronie uczyniła to samo. W jej zielonych oczach także czaił się strach, zarazem również dziwna fascynacja. Przyglądałam się z uwagą ciału w odbiciu. Było szkaradne. Ręce zdawały się być dłuższe niż cała reszta. Ciągnęły się niemalże do ziemi. Zwieńczały je zaniedbane paznokcie – połamane i każdy o innym kształcie. Nogi natomiast były zbyt krótkie. Do tego kolana niemalże się stykały. Nawet pożądana przez głupiutkie nastolatki szpara pomiędzy udami nie przyćmiewała ogólnego braku perfekcji. Twarz miała kształt zbliżony do trójkąta. Była mała, a przydługa grzywka wcale nie poprawiała efektu. Ziemista cera nadawała aparycji osoby chorej, co uwydatniały zasinienia pod oczami. No i do tego te odstające uszy z rozciągniętymi dziurkami po kilkumiesięcznej fascynacji tunelami.

     Stanęłam bokiem do lustra, w dalszym ciągu przyglądając się krytycznie dziewczynie po drugiej stronie. Miałam na jej temat tyle do powiedzenia, a mimo to nadal zdawała się być obca. Jakbym kiedyś spotkała ją we śnie, o którym zapomniałam nazbyt szybko.

     Poszarpane włosy o czarnej barwie opadały kaskadą na plecy, zatrzymując się tuż nad ledwo odstającą pupą. Koścista dłoń zacisnęła się na jednym z pośladków, który okazał się sflaczały. Zupełnie jakby pod skórą nie schowały się nawet mięśnie. Brzuch był wyraźnie zapadnięty. Pomimo kilku nabytych kilogramów, nadal ustępował pierwszeństwa mocno zarysowanym żebrom oraz wystającej miednicy. Biust także wyglądał nieokazale. Gdyby obie piersi dało radę złączyć, zapewne zmieściłyby się w jednej ręce. Na niezaokrąglonym biodrze oraz chudym udzie widniało kilkanaście zaróżowionych kresek – prostych niczym od linijki i układających się w finezyjne wzory.

     Westchnęłam przeciągle, przejeżdżając opuszkami palców po wypukłościach, będących pamiątkami po niedawnym okresie rozpaczy. Pierwszy raz od dłuższego czasu tak krytycznie na siebie spojrzałam. Dotychczas liczne mankamenty urody starałam się maskować i nie raz śmiałam się nazwać ładną. Ale zderzenie z rzeczywistością bolało i kosztowało wiele łez, które ponownie poczęły tworzyć na bladych polikach mokre bruzdy. Naprawdę nie wiedziałam, co Duncan widział w tak zakompleksionej i pozbawionej atutów kobiecości istocie. Gdybym chociaż posiadała ładną i zawsze roześmianą twarz; albo długie i zgrabne nogi. Bądź piersi w rozmiarze większym aniżeli A lub zaokrąglony tyłek. Nawet samo wcięcie w talii by mnie uszczęśliwiło. Tym czasem nie miałam ani jednej z tych rzeczy, a ciągłe słuchanie słów jeszcze urośniesz przyprawiało o konwulsje.

     Nagle drzwi otworzyły się z hukiem. Do środka weszła Raven, rzucając sztuczne futro na poduszki. Glany położyła przy białym, drewnianym skrzydle. Zmierzwiła palcami grzywkę sięgającą połowy czoła, a następnie spojrzała na mnie badawczo. Kilkakrotnie otwierała, po czym zamykała usta, przypominając wyjętą z wody rybę. Oparła dłonie na uwydatnionych biodrach. Poczułam uścisk zazdrości, towarzyszący mi nadzwyczaj często w kontaktach z różowowłosą.

     - Jeszcze nieubrana? Zobaczysz, jak nic się przeziębisz i całe święta spędzisz w łóżku. – Karciła mnie wzrokiem, jednak jej spojrzenie zaraz nabrało łagodności. – Chciałabyś nie wystawiać nosa spod kołdry, co?

     Przytaknęłam niemrawym uśmiechem, na co westchnęła, kręcąc głową z politowaniem.

     - Co ja z tobą mam – mruknęła pod nosem.

     Stanęła za mną. Wyjęła spomiędzy moich palców ręcznik i zaczęła wycierać ciemne włosy. Robiła to niezwykle energicznie, przez co trzęsłam się cała. Co rusz ciągała za długie pasma i kołtuniła je pomiędzy przyjemnym w dotyku tworzywem.

     - Skończyłam – oznajmiła i przewiesiła sobie skrojony w prostokąt materiał przez ramię. Klepnęła mnie w pośladek. Zaskoczona podskoczyłam, łapiąc się za bolące miejsce. – No, ubieraj się, a nie z gołą dupą latasz. Ja nie Holden, żeby takie rzeczy oglądać.

     Zaczęła chichotać pod nosem, jakby właśnie opowiedziała niezwykle śmieszny dowcip. Poczułam na polikach delikatny gorąc. Zaczynałam powoli przyzwyczajać się do bliskości drugiego człowieka oraz zbereźnych żartów. Niegdyś spłonęłabym dorodnym rumieńcem, lecz teraz potrafiłam w miarę skutecznie ukryć zażenowanie.

     Wyjęłam z szafy luźne dresy oraz bokserkę. Nie przejmując się brakiem bielizny, założyłam na siebie ciuchy, po czym usiadłam na łóżku. Raven już wygodnie ulokowała się pod ciepłą pierzyną, podkładając sobie pod głowę moją owieczkę. Zignorowałam to. Różowowłosa robiła dla mnie o wiele więcej niż sobie zasłużyłam, więc mogłam pozwolić jej ugniatać mą ulubioną przytulankę.

     Wsunęłam się pod kołdrę i oparłam policzek na ramieniu koleżanki. Beznamiętnym wzrokiem wpatrywałam się w duży ekran telefonu, podczas gdy Black wertowała kontakty w poszukiwaniu numeru do Rosaline.

     - Co jej powiemy? – zapytałam, tym samym powstrzymując dziewczynę przez zadzwonieniem do białowłosej.

     - Podsłuchałam, jak umawiała się z Lysandrem na wypad do galerii zaraz po lekcjach. Po prostu pójdziemy za nimi.

     - Ale zdajesz sobie sprawę, że we wtorki kółka artystyczne mają zajęcia?

     - No i co w związku z tym?

     - A to, że oboje kończą później od nas.

     Raven złożyła usta w dziubek. Robiła to zawszy, gdy czuła się niepewnie bądź usilnie próbowała coś wymyślić. Zmrużyła powieki, bacznie przyglądając się zdjęciu uśmiechniętej Rosaline w słomianym kapeluszu z fioletową wstążką, trzymającą w rękach wianek ze stokrotek. Białowłosa wyglądała przepięknie. Jej delikatna uroda prezentowała się doskonale na tle łąkowego krajobrazu.

     - W takim razie spotkamy się w centrum handlowym i spróbujemy ich poszukać – odparła Black, wzruszając ramionami. Nacisnęła na wyświetlony numer koleżanki, po czym przyłożyła telefon do ucha. Ze zdziwieniem wpatrywałam się w nią.

     - Co ty robisz? Chyba nie zamierzasz jej obwieścić, że będziemy na nich czekać w galerii?

     - Zgłupiałaś? – prychnęła rozbawiona. – Chcę się upewnić, czy na pewno wybierają się na zakupy. Przezorny zawsze ubezpieczony. – Zrobiła minę nadzwyczaj inteligentnego człowieka i pokiwała palcem, jakby karcąc mnie za brak zdolności dedukcji.

     Przez kilka sekund trwałyśmy w milczeniu. Z uwagą przyglądałam się Raven, która gładziła palcem mocno wytuszowane rzęsy. Paznokciami drugiej ręki stukała o tylną obudowę komórki, pokazując swoje zniecierpliwienie. Nagle z głośnika dobiegł rozpromieniony głos.

     - Poczekaj, Ros, wezmę cię na głośnik, bo jestem razem z Holly. – Oddaliła urządzenie od głowy i nacisnęła przycisk z narysowanym megafonem. – Dobra, teraz możesz mówić.

     - Cześć wam! – zawołała melodyjnym głosem. – Jak mecz, wygrałyście?

     - Nie było innej możliwości.

     - Razem z Iris trzymałyśmy za was kciuki.

     - Słuchaj, masz może jutro wolne popołudnie? Wyskoczyłybyśmy coś zjeść albo zrobiłybyśmy małe zakupy. Co ty na to? – Raven spojrzała na mnie kątem oka i wystawiła język. Podziwiałam jej umiejętności mijania się z prawdą.

     - Och, niestety nie mogę. Jestem już umówiona – odparła białowłosa zasmuconym głosem.

     - No nic. To może w środę. Pogadamy jeszcze o tym w szkole. Do jutra – rzuciła, po czym rozłączyła się.  – Widzisz, Holly, tak to się załatwia.

     - Jestem pod wrażeniem. Całuję rączki i kłaniam się w pas.

     Roześmiałyśmy się, przybijając piątkę. Plan Uratować Lysandra uważałam za rozpoczęty.

♥ ♥ ♥ ♥