Kącik Twórczy Panienki Kernit

Ho! Ho! Ho! Czy są tu jakieś grzeczne dzieci?

Nie? Trudno, Święty i tak nie dotarł. Coś mu wypadło, czy że korek... Nieważne, jestem ja. Miałam odezwać się wczoraj przed południem - no, może trochę popołudniu - ale z przyczyn technicznych, zupełnie nie z mojej winy, było to niewykonalne. W każdym razie obiecałam, że nie zostawię Was na święta bez prezentu. Wiedziałam, że nie wyrobię się z napisaniem rozdziału, bo nadal zostało mi kilka stron, dlatego zawczasu pomyślałam o one shocie. A może powinnam nazwać go bonusem? W każdym razie mam nadzieję, że miło, spokojnie i z najbliższymi spędzacie tegoroczne święta. Prezenty dostaliście trafne, a i z tymi podarowanymi przez Was wszystko było w porządku. No i chyba najważniejsze - że nie umieracie z przejedzenia. Mnie na szczęście udało się tego uniknąć.

Także tego, ślę gorące pozdrowienia i zapraszam do czytania. (^.^)

Zdjęcie o zapachu cynamonu (One Shot)

„Nie wierzę w wieczną szczęśliwość, wierzę w szczęśliwe momenty.”

~C. Ahern

     Rękawem swetra starła pot z czoła. Nie spodziewała się, że w niewielkim składziku będzie aż tak gorąco. A już na pewno nie brała pod uwagę okazałej kolekcji rupieci. Gorzej niż w muzeum, przeszło jej przez myśl, kiedy uważnie przyglądała się zegarowi z kukułką wiszącemu obok drzwi.

     Gdy godzinę temu negocjowała z mamą warunki umowy, spodziewała się zastać kilka kartonów stojących bez ładu i składu na podłodze oraz pokryte kurzem porcelanowe słoniki, na punkcie których państwo Stanley mieli niegdyś obsesję. Teraz różnobarwne – białe, okraszone odrobiną ciepłych kolorów bądź absolutnie rzeczywiste ciemno szare – ozdóbki wesoło machały trąbami do plastikowych dyń leżących pod przeciwległą ścianą. Wszystko miało swój czas, chwilę świetlności.

     Pchnęła zaklejone taśmą pudło w kąt. Z nieukrywaną pogardą patrzyła na karton, który okazał się wyjątkowo ciężki. Ważył zdecydowanie więcej od swoich poprzedników.

     Podwinęła rękawy wełnianego swetra w kolorze lawendy. Według mniemania jej przyjaciółki ów odcień powinien nosić nazwę majtkowy fiolet. Nigdy nie zapytała dlaczego. Dłonie podparła na biodrach, ciężar ciała opierając głównie na prawej nodze. Dłuższą chwilę przyglądała się kartonowi, jakby był rzeczą co najmniej niezwykłą, mieniącą się tuzinem barw. Bezimienne pudło przyciągało wzrok nawet takiej ignorantki jak Holly, więc musiał kryć w sobie coś interesującego.

     Pchnięta prymitywną ciekawością zajrzała do środka. W najgorszym wypadku natknę się na starą lalkę brzuchomówcy, pomyślała, rozcinając nożem sprężynowym taśmę. I chociaż starała się pozostać obojętną na własne myśli, wizja umalowanej, drewnianej marionetki nieco ją przeraziła. Zarwała noc na oglądaniu horrorów, a teraz zbierała tego żniwo.

     W środku znalazła rysunki oraz inne plastyczne prace, które wykonywali z bratem w przedszkolu. Nie sądziła, że rodzice schowają gdzieś te pozbawione talentu dzieła, zapewne po to, by za kilkadziesiąt lat móc usiąść przy kominku i powspominać stare czasy, gdy ich kochane dzieci mieszkały w rodzinnym domy oraz sprawiały problemy.

     Przekopała się przez stertę wątpliwej urody sztuki z nadzieją, że poza kartkami papieru i plastelinowymi dziwadłami natknie się na coś interesującego. Nie myliła się. Na dnie kartonu leżało kilka albumów ze zdjęciami. Holly uwielbiała oglądać stare fotografie. Dla niej miały niepowtarzalny klimat, którego nigdy nie dostarczą cyfrowe obrazy na ekranie monitora bądź telefonu. Bardzo żałowała, że wywoływanie zdjęć oraz układanie ich chronologicznie przeszło w jej rodzinie do lamusa. Nawet poczciwa babcia Leila uzbroiła się w komórkę z aparatem, komputer i przewód USB.

     Z zadumą poczęła przeglądać album, w którym były fotografie jeszcze sprzed jej narodzin. Rodzinne kolacje zdawały się być wówczas weselsze. Jakby śmierć dziadka od strony taty wszystko zmieniła. Ochłodziła relacje pomiędzy krewnymi. Utracono ogniwo scalające, odpowiedzialne za prawidłowe funkcjonowanie.

     Leniwie wertowała strony, czasami na dłużej zatrzymując się przy jakimś zdjęciu. Nie spodziewała się, że jej rodzice przed założeniem rodziny mieli tak liczne grono znajomych. Nie pamiętała, żeby Sarah albo Ron kiedykolwiek przyprowadzili przyjaciół do domu. Nawet w czasach, kiedy całą rodziną zamieszkiwali niewielki dom babci na przedmieściach Bostonu. Sporadycznie urządzali sąsiedzkiego grilla, co zdarzało im się czynić także i teraz z Holdenami. Nadmiar pracy uderzał w każdą sferę życia, zwłaszcza tę osobistą.

     Poczuła dumę, kiedy wreszcie natknęła się na fotografię ojca trzymającego dyplom ukończenia studiów. Ten sam, który obecnie wisiał w kancelarii na Placu Centralnym, wszem i wobec ogłaszając, iż jego posiadacz ukończył prawo na Harvardzie. To niemal zapewnienie sukcesu. Sarah, pomimo starań oraz dwukrotnej zmiany kierunków, nie zdobyła wyższego wykształcenia. Jednakże nie przeszkodziło jej to w karierze fotografki oraz malarki. Według kobiety nawet pomogło, bo dopełniło wizerunku niepokornej artystki-ekscentryczki. A zdjęć jej wystaw w różnych galeriach było najwięcej w albumie.

     Na końcu natknęła się na luźno włożoną fotografię. Od razu uśmiechnęła się rozanielona. Chyba właśnie na to liczyła, kiedy sięgała po rodzinną pamiątkę. Z czułością i dziwnym ciepłem w środku patrzyła na krewnych pozujących przy bogato wystrojonej choince. Wszyscy poza dziadkiem byli odświętnie ubrani. Staruszek, jak co roku, przywdział strój świętego Mikołaja. Ron wraz z bratem stali z tyłu, pozwalając swojej mamie oraz Sarah zająć fotele przed nimi. Młoda kobieta trzymała na rękach niemowlę. Pomimo uśmiechu, na jej drobnej twarzy malowało się zmęczenie. Holly pamiętała z opowieści babci, że mama musiała długo namawiać lekarzy, aby wypisali ją do domu na święta.

     Znalezienie tego jednego zdjęcia sprawiło, że w dziewczynie zagościła nieopisana radość. Widok szczęśliwych bliskich był niesamowicie pokrzepiający. Jednocześnie zakiełkował w niej żal, bo tak naprawdę nigdy nie doświadczyła magii Gwiazdki. Nie siedziała przy stole, stanowczo za małym dla więcej niż pięciu osób. Nie musiała rozpychać się łokciami, aby pokroić indyka. Nie śpiewała kolęd. Nie objadała się domowymi ciastkami, siedząc na kolanach taty. Nie wypatrywała przez okno do – w jej dziecięcym mniemaniu – późnych godzin nocnych Mikołaja. Nie biegła rano na złamanie karku do salonu po prezenty.

     Czuła, że wiele przyjemności ją ominęło, bo święta dla niej nigdy nie były rodzinne. Ot, odbębnienie tradycji i szybki powrót do szaroburej rzeczywistości.

     - Holly, ile zamierzasz szukać tych pudełek? Musimy dzisiaj zdjąć bombki, bo wieczorem będą wywozić choinki.

     - Już idę, tato – odkrzyknęła do mężczyzny, który zapewne stał na tarasie i nonszalancko opierał się bokiem o balustradę. Przynajmniej w takiej pozycji zastała go, kiedy wyszła na zewnątrz, aby trochę pomóc przy porządkach. Sama zgłosiła się do taszczenia kartonów i ściągania ozdób. Było to w jej mniemaniu znacznie przyjemniejsze od latania po domu z mopem oraz ścierkami do kurzu.

     Odłożyła album do tekturowego pudła, które chwilę później przeciągnęła w kąt składziku. Rodzinną fotografię postanowiła zabrać ze sobą.

     Przesunęła jeszcze kilka kartonów nim wreszcie dostrzegła styropianowe skrzynki, w których, od kiedy pamiętała, jej rodzice przechowywali bombki. Zgarnęła jeszcze foliowy worek, aby do niego upchnąć girlandy oraz lampki choinkowe, po czym wyszła na mroźne powietrze. Szybko dotarła do domu, a przyniesione rzeczy bezładnie rzuciła na podłogę.

     - Zaraz wrócę! – zapewniła, gdy opuściła salon.

     Pokonywała po dwa schodki i z impetem wpadła do swojego pokoju. W sypialni panował nieporządek. Obok łóżka walały się dzisiaj zdjęte poszewki. Ubrania jak zwykle wisiały na obrotowym fotelu, a całą kanapę zajmowały różnobarwne papiery, w które zostały zawinięte prezenty. I chociaż było już po Nowym Roku, Holly nie znalazła odpowiednio dużo czasu, aby się ich pozbyć.

     W szufladzie biurka znalazła pustą ramkę na zdjęcie, którą dostała razem z kilkoma książkami pod choinkę. Zwykła, drewniana, z laską cynamonu zawieszoną na cienkim sznurku w rogu. Od razu uderzył ją przyjemny, słodkawy zapach. Uwielbiała go. Tak samo jak każdą potrawę, do której dodawano przyprawę. Zwłaszcza domowej roboty szarlotkę, a na nieszczęście mama rzadko ją piekła. Może dlatego celebrowała każdy kęs ciasta.

     Włożyła fotografię w ramkę i ustawiła na biurku, tuż obok zdjęcia z balu gwiazdkowego. Zaśmiała się na widok skrzywionych min Duncana oraz Raven. Nie byli zadowoleni, kiedy Dake – wówczas jeszcze całkowicie trzeźwy – przyprowadził do ich stolika fotografa. Marudzenie ani zirytowane pomruki nie zmniejszyły entuzjazmu Morgana, którego Holly razem z Tobym szybko poparli.

     Dzisiaj, gdy patrzyła na siostrzane ramki różniące się jedynie zawieszoną przyprawą, czuła, że postąpiła słusznie, nakłaniając swojego chłopaka oraz przyjaciółkę na zdjęcie.

     Pochyliła się do starej rodzinnej fotografii, aby ponownie móc wciągnąć cudowny zapach. Cieszyła się, że w krótkim czasie znalazła odpowiednią pamiątkę do wypełnienia pustej ramki. Tej z cynamonem, którą podświadomie uważała za cenniejszą. Nie żeby wysuszony kwiatek goździka nie miał swojego uroku.

     - Holly, długo mam na ciebie czekać? – Dobiegł ją rozzłoszczony głos ojca. Zapewne już wchodził po schodach, aby na własne oczy zobaczyć, co zatrzymało jego córeczkę i nie pozwalało pomóc przy zdejmowaniu bombek z choinki.

     - Idę! – krzyknęła, niechętnie odchodząc od biurka.

     Zanim opuściła pokój, zgarnęła z sofy papiery po prezentach, sprawnie zgniatając je w kolorową, posypaną brokatem kulkę. Już będąc przy drzwiach, jeszcze raz obejrzała się na ramkę ze starą rodzinną fotografią.

     Na zdjęcie o zapachu cynamonu.

Koniec