Kącik Twórczy Panienki Kernit

Nadszedł wielki dzień!

Kącik Twórczy ma już 3 latka. Jest to dla mnie niesamowite i wciąż nie potrafię uwierzyć, że nie straciłam zapału do pisania. Wręcz przeciwnie - mam go jeszcze więcej, chociaż nie zawsze pozwalam sobie odpocząć od rzeczywistości i skupić na czymś bardzo przyjemnym, bo w pełni moim.

Dzisiaj zaprezentuję nowy projekt, nad którym pracowałam od dłuższego czasu. Zbierałam wizje oraz inspiracje i wreszcie udało się ubrać je w słowa. Tym razem całkowicie odbiegłam od romansów oraz typowych dla nastolatków rozterek. Zagłębimy się w kryminalne, mroczne sprawy, ale nadal z bohaterami Słodkiego Flirtu, od którego ciężko jest mi uciec. Po więcej informacji zapraszam do zakładki "Skrzynia skarbów".

Nie pozostaje mi nic innego, jak podziękować Wam za cudowne trzy lata oraz zaprosić na premierę. Mam nadzieję, że nie zawiodę.

Biuro detektywistyczne "Słodki Amoris" Rozdział 0

            W październiku noce zawsze były chłodne, ale dzisiaj – w Halloween – temperatura zeszła wyjątkowo nisko. Jakby potępione dusze, snujące się po ulicach, swym lodowatym oddechem zmieniały powietrze.

            Chris zjechał czarnym cadillakiem Deville rocznik ‘91, którego dostał na osiemnaste urodziny od nieżyjącego już wujka Simona, z Congress Avenue na mały piaszczysty parking przy lesie. Miał mieszane uczucia co do tego samochodu. Nienawidził go, bo psuł się na potęgę. Zawsze zazdrościł bogatym dzieciakom. Nie musiały jeździć zardzewiałymi blachami na kółkach, które trzymały się tylko na słowo honoru. Z drugiej strony, ten rzęch był jedyną pamiątką po zmarłym wujku. Wujaszek Simon nie miał talentu do prezentów.

            – Kiedy ostatnio tutaj byliśmy? – spytała Allison. Posłała siedzącemu za kierownicą chłopakowi swój najlepszy uśmiech, od którego mężczyznom miękły kolana.

            Chrisowi również, mimo że znali się prawie cztery lata, a parą byli od roku. Allison wciąż olśniewała i każdego kolejnego dnia kochał ją bardziej. To już nie była jedynie młodzieńcza, płomienna miłość, nierozumiana przez dorosłych. Mieli wspólne plany na przyszłość. Chcieli iść na ten sam uniwersytet. Wynająć razem mieszkanie. Zaadoptować dwa koty oraz psa. Oboje nie lubili dzieci i to bardzo ich połączyło. Po prostu dzielili priorytety.

            – Jakoś na początku, prawda? Miło jest wrócić.

            Allison uśmiechnęła się ponownie. Myślała podobnie. Do parku, obok którego stali, Chris zaprosił ją na pierwszą randkę. Pocałowali się na parkingu, gdy po spacerze, oparci o maskę starego cadillaca, jedli zrobione przez dziewczynę tosty. Zdążyły wystygnąć, ale im to nie przeszkadzało. Dokładnie tydzień później, w tym samym miejscu i przy tym samym samochodzie, w którym później kochali się krótko, ale bardzo namiętnie, zostali parą.

            Dzisiaj Allison miała szczególną ochotę pobyć z ukochanym w odosobnieniu. Być może ze względu na zbliżającą się wielkimi krokami ich pierwszą rocznicę. Wciąż nie dowierzała, jak szybko upłynął czas, a uczucie do Chrisa nie słabło. Opuścili szkolny bal z okazji Halloween na długo przed resztą uczniów. Od początku nie chcieli na niego iść. Szukanie pasujących do siebie przebrań zajęło ponad tydzień. Ostatecznie postawili na oklepany motyw wampirów, bo do płatków śniadaniowych dorzucano sztuczne kły. Nie lubili tego typu imprez, ale byli Najpopularniejszą parą, więc ciążył na nich niespisany obowiązek uczestnictwa we wszystkich szkolnych wydarzeniach. Przynajmniej na czas zdjęć.

            – Kocham cię – wyszeptała Allison, powoli zbliżając się do ust ukochanego. – Tak bardzo cię kocham.

            Delikatnie pocałowała Chrisa, gładząc jego polik. Czuła pod palcami kilkudniowy zarost. Uwielbiała tę szorstkość i wywoływane przez nią mrowienie na skórze. To ona namówiła Chrisa, aby nie golił się na zero. W takim wydaniu był bardziej męski. Dojrzały. Bardziej jej.

            – Też cię kocham, wiesz o tym – oznajmił, każde słowo wypowiadając pomiędzy kolejnymi pocałunkami.

            Całowali się namiętnie i bardzo zachłannie. Jakby widzieli się pierwszy raz po długiej rozłące. Każdym dotknięciem oraz westchnieniem udowadniali, że czuli przyjemność oraz żywe pożądanie. Wnętrze cadillaca było niewielkie. Nie dawało dużego pola manewru. Ale to nie przeszkadzało zakochanym nastolatkom w zdjęciu ubrań. Czarna, postrzępiona na dole sukienka Allison została rozpięta. Bufiaste rękawki delikatnie opadły ze szczupłych ramion. Chris z czułością wodził ustami po opalonej i gładkiej skórze swojej dziewczyny. Obcałował zgrabną szyję, zostawiając na niej dwie rumiane malinki.

            Allison wydała z siebie zduszony jęk. Wielokrotnie kochali się w samochodzie, nie zawsze na uboczu jak teraz. Mimo to towarzyszący temu strach, że ktoś mógł ich przyłapać, wzmagał ostrożność. Dziewczyna nie pozwalała sobie na głośne krzyki.

            – Poczekaj, odsunę fotel.

            Chris przerwał na moment pieszczoty. Odsunął się od ukochanej powoli, już tęskniąc za ciepłotą jej zgrabnego ciała. Allison miała rumiane od podniecenia poliki i nawet w ciemnościach dostrzegł, jak bardzo iskrzyły się niebieskie oczy dziewczyny.

            Nagle zamarł zaskoczony, nie za sprawą zdumiewającego uśmiechu Allison. Dostrzegł za przednią szybą postać. Wysoki, postawny mężczyzna, ubrany na czarno, stał wsparty na wyprostowanych rękach o maskę starego cadillaca.

            – Co się stało, kochanie? – spytała Allison, widząc minę chłopaka. Zaniepokoiła się.

            Chris nie odpowiedział. Wciąż patrzył na mężczyznę. Był niemal pewny, że on także nie spuszczał z nich wzroku. Głośno przełknął ślinę, gdy Allison krzyknęła przerażona.

            – O Boże! To jakiś zboczeniec! – pisnęła wystraszona. Zaczęła szybko poprawiać czarną sukienkę.

            Chcieliśmy bzykać się w samochodzie, zaraz przy ulicy, pomyślał Chris, nie wiem, kto jest bardziej zboczony.

            – Zrób coś – warknęła Allison.

            Uderzył z całej siły w klakson, licząc, że to odstraszy natręta. Naprawdę nie miał ochoty wychodzić do niego. Nie wiedział, czego powinien spodziewać się po dziwnym mężczyźnie. A jeśli nie chciał tylko ich podglądać? Co jeśli był psycholem, który mordował pary? Coś na wzór mitycznego Zodiaka? Przecież byli w Stanach, a według wszystkich seriali kryminalnych to habitat dla seryjnych zabójców.

            – Nie reaguje – zauważyła Allison.

            – Widzę – burknął Chris zbyt agresywnie. Oboje panikowali, chociaż sytuacja wymagała zachowania zimnej krwi. Z drugiej strony, kto wyobraża sobie, że padnie ofiarą dziwaka? Na takie okoliczność nie można się przygotować.

            Chris nie próbował ponownie odstraszyć mężczyzny. Sięgnął do kluczyków, które ciągle tkwiły w stacyjce, aby przekręcić je i uruchomić silnik. Wolał nie ryzykować, a nastrój do figli i tak zniknął bezpowrotnie.

            Kumple ze szkoły w życiu mu nie uwierzą.

            Samochód nie zapalił. Drzwi po obu stronach otworzyły się gwałtownie. Zanim Chris lub Allison zdążyli zareagować, dwaj napastnicy siłą wyciągnęli ich z auta. Dziewczyna nie stawiała oporu. Była zbyt zszokowana. Krzyk uwiązł jej w gardle i jedynie szeroko otwarte oczy, w których do niedawna iskrzyło się pożądanie, zdradzały emocje.

            Chris próbował wyswobodzić się z uścisku, ale bezskutecznie. Trzymający go mężczyzna był zbyt silny.

            – Puszczaj mnie! Słyszysz? – krzyczał. Szarpał się i usiłował kopnąć napastnika. Wszystko na nic. Duże dłonie, odziane w czarne skórzane rękawiczki, zaciskały się na ramionach chłopaka.

            Oprócz Chrisa wszyscy milczeli. Allison załzawionymi oczami patrzyła na szamoczącego się ukochanego. Chris był wysoki i barczysty, jak przystało na zawodnika footballu, jednak przy stojącym za nim mężczyzną wyglądał na kruchego, małego chłopca, któremu adrenalina nie pozwalała na strach. Ubrany na czarno nieznajomy przewyższał go o kilka centymetrów, ponadto był bardzo potężnie zbudowany. Szeroki i muskularny.

            – Ucisz smarkacza – rozkazał stojący pośrodku mężczyzna. Ten, który chwilę temu opierał się o maskę cadillaca, patrząc bezczelnie na całujących się nastolatków. Teraz stał kilka kroków od samochodu.

            Chrisa zmroziły te słowa. Nie wróżyły dobrze. Przerażony patrzył, jak dwaj pozostali napastnicy oddalali się wraz z Allison. Wołał ją, próbował zwrócić na siebie jej uwagę. Nie odwróciła się. Odeszła, nie starając się wyswobodzić z uścisku. Zostawiła go. Przerażonego, zapłakanego i samotnego.

            Krzyczał do niej. Po imieniu, różnymi zdrobnieniami oraz pieszczotliwymi określeniami, których używał, gdy kochali się po romantycznej kolacji albo komedii Woody’ego Allena. Krzyczał, dopóki słowa nie przerwał głośny, zwiastujący śmierć dźwięk skręcanego karku.

            Upadł na ziemię bezwładnie. Był nieżywy, ale w jego ciemnych oczach jeszcze przez chwilę majaczył strach.

            Chris Henwick do końca swojego życia miał nadzieję, że dziewczyna, którą kochał całym sercem, zdoła wrócić bezpiecznie do domu. Skończy liceum. Pójdzie na uniwersytet, o jakim oboje marzyli. Wynajmie skromną kawalerkę w San Francisco. Zaadoptuje dwa koty oraz psa. I ułoży sobie życie na nowo, ale nigdy o nim nie zapomni.

֍ ֎ ֍